ESİNTİ

METE ve ALMİLA

" Mete'yle konuşmalıyım. "
" Ne ? " Mete dışarıda çöpleri atarken - ki çöp derken 10 insanın zor taşıyacağı betonlardı - söylediğim şey Ayaz'ı hem şaşırtmış hem de kızdırmıştı.
" Bak babamı ona sormalıyım Ayaz, ne olursa olsun bunu öğrenmeliyim. "
" Yalan söylemeyeceğini nereden biliyorsun ? " Ayaz haklıydı ama neden yalan söylesin ki ? ' Evet Almila babanı ben öldürdüm ' dese ne yapabilecektim sanki ? Ayrıca son zamanlarda birinin doğruyu söyleyip söylemediğini rahatça anlayabiliyordum. Bu nasıl mümkündü bilmiyorum ama gün geçtikçe içimde bazı şeyler değişiyordu.

" Bak onunla eninde sonunda konuşacağım ve senle Olca yanımdayken bundan daha doğru bir zaman yok. " Ayaz halâ bu fikre sinirliydi ama daha fazla beni tutamayacağının farkındaydı ve hiçbir şey demeyerek sadece kafasını salladı. Dışarıya çıktığımda sadece Mete ve Mert vardı, görünüşe bakılırsa Mert ablasını kurtardığı için Mete'ye bir hayli minnettardı, aslında şöyle bir düşününce Mete kasabaya geldiğimden beri hep iyi şeyler yapmıştı. Önce kardeşimi ardından Elif'i kurtarmıştı ama yinede içimde ona karşı değişik bir his vardı. Adım kadar emindim babamın öldürülmesinde onun bir parmağı vardı.
" Mert bizi yalnız bırakır mısın ? " Mert sesimdeki agresifliği anlamış olmalıydı ki hiç itiraz etmeden yanımızdan ayrılmıştı, barın camlarından ise Ayaz ve Olca'nın bizi izlediğini hissedebiliyordum, Mete ise her zaman olduğu gibi pek beni umursamıyordu, önündeki parçaları tamir etmekle meşguldü.
" Kardeşimi kurtardığın için sana teşekkür edememiştim. " Mete ilk defa şimdi o siyah gözleriyle bana dönmüştü.
" Önemli değil, kim olsa aynısını yapardı. " Aslında kim olsa bir vampir görür görmez kaçardı ama şimdi konuyu uzatacak derdim yoktu, biran önce gerçekleri öğrenmek zorundaydım.
" Buraya taşındığımızın ertesi günü annem bana bir günlük verdi. Babamın günlüğü... Günlüğünde senin onu öldürmek istediğini yazıyordu. " Bunu söylemem Mete'yi şaşırtmış gözüküyordu.
" Yanlış düşünmüş, onu öldürmek değil durdurmak istiyordum. "
" Peki ya neden ? Babam günlüğünde bir... bir yol bulduğundan ama alfanın bunu engellediğinden bahsetmişti. " Bunu neden saklıyordum bilmiyordum ama babamın vampirleri yenmek için bulduğu nedenden Ayaz'a ve Olca'ya asla bahsetmemiştim.
" Neden engellediğimi biliyorsun. " Mete bunu derken kafasını çevirmişti, elbette ya tabi ki Olca yüzünden. Eğer babam vampirleri öldürmenin yolunu gerçekten bulduysa bu Olca'nın da sonu demekti.
" Öyleyse babamı sen öldürmedin ? " Lafımla anlayamadığım bir şekilde Mete gülümsedi.
" Öldürmenin tanımına bağlı ufaklık, eğer son darbeden bahsediyorsan evet babanı ben öldürdüm. "
Tanrım biran için Mete'nin babamı öldürmediğine emindim ama şimdi biraz bile pişmanlık duymayan o gözlerle bana bakarak bunu itiraf etmişti, içimde öyle büyük bir acı hissetmiştim ki daha önce bir şey yapmayacağımı düşünsem bile bütün gücümü toplayarak Mete'ye bir yumruk sallamıştım ancak Mete çok hızlı bir şekilde elimi tutarak beni kendisine çekmişti. Bu sırada Ayaz'ın saldırmak için hazırlandığını ama Olca'nın onu tuttuğunu hissedebiliyordum, Mete'yle dudaklarımız ise neredeyse birbirine değmek üzereydi.
" Babanın da bir alfa olduğunu biliyor muydun Almila ? Babanı kurtarmak için yanına gittiğimde onu kanlar içinde bulmuştum, neredeyse her tarafı yara içindeydi Almila. Yanına eğildiğimde son sözleri ' Ne yapman gerektiğini biliyorsun ' olmuştu. Şimdi iyi düşün bakalım ufaklık, bu kasabada bir alfayı yenebilecek kadar güçlü olan tek şey ne ? " Safkanlar... İlkkanlar... Buna inanamıyorum Mete doğru mu söylüyordu ? Eğer haklıysa babamı sevdiğim adamın ailesinden biri öldürmüştü. Belki de ta kendisi ! Ama hayır buna inanamam, onları tanıdım, onlarla yaşadım, Ayrıca babam günlüğünde İlkkanlara güvendiğini de yazmıştı... Ama öbür yandan Mete'nin dedikleri, kalbimin tam orta yeri onun doğruyu söylediğine emindi.
" Onu yalanlarınla zehirlemene izin vermeyeceğim. " Ayaz sert bir şekilde barın kapısından çıkarken diğer herkes merakla arkasından geliyordu, Olca, Ayaz'ı durdurmak için harekete geçmişti ama o daha yetişemeden Ayaz Mete'ye bütün gücüyle bir yumruk geçirmişti, ancak Mete o sert yumruğa rağmen pek etkilenmişe benzemiyordu ve Ayaz'ın ikinci yumruğunu çok rahat bir şekilde yakalayarak Ayaz'ı neredeyse 2 metre uzağa fırlatmıştı. Ayaz tekrar öfkeyle ayağa kalkarken ikili daha birbirlerine hareket edemeden Olca hızlıca aralarına geçerek ellerini açtı.
" Yeter artık, bıktım usandım sizden... " Mete ve Ayaz, Olca'nın lafıyla dururken Olca bu sefer özür diler gibi bakışlarla Elif'e döndü.
" Bugünlük bu kadar yeter Elif, yarın tekrar devam ederiz. Şimdi herkes evine dönsün. " Olca'nın lafıyla herkes gitmeye hazırlanırken Ayaz ellerini bana uzatarak " Gidelim " dedi ama benim buna yapmaya niyetim yoktu. Ayaz hayal kırıklığıyla bana dönerken ben acıyla kafamı iki yana salladım. Özür dilerim Ayaz, seni seviyorum, seni çok seviyorum ama gerçekleri öğrenmeden bir daha seninle olamam. Ayaz masum bakışlarla bana bakarak arabasına doğru ilerlerken ben üzüntüyle kafamı eğmiştim, ben olsam ne hissederdim ? Eğer Ayaz bana güvenmeseydi ? Bunu ona yapmak kalbimi yakıyordu ama kasabaya ilk geldiğim zaman yaşadığım şeyler aklıma gelince intikam duygum acımı bastırıyordu. Soyadımı her söylediğimde, okuldaki vampirler, Ayaz,Olca ve Umar. Hepsi geriliyorlardı. Belki Mete gerçekten yalan söylemişti ama şundan emindim Ayazda diğerleri de babam hakkında çok daha fazla şey biliyorlardı.

Herkes gittiğinde barda bir tek Mete, yanındaki kızla erkek, ben ve Elifle Mert kardeşler kalmıştık. Mete'nin yanındaki kız ise öfke içinde Mete'yle konuşuyordu.
" O safkanın sana saldırması savaş nedeni Mete, bir cevap vermeliyiz. "
" Zaten başka bir safkan aileyle savaştayız sevgili kuzenim bir yumruk yüzünden sürümüzü yok olma noktasına getirmeyeceğim. " Vay canına kız Mete'nin kuzeni miymiş ?
" Bundan çok daha kötüleriyle savaştın sen. "
" Ve sevdiğimiz insanların yarısı öldürüldü. " Bu sefer cevap veren erkek olandı ve düşündüğüm gibi daha sakin olan taraftı.
" Güney doğru söylüyor, şimdi gidip ormanı kontrol edin ben yokken kimse işini boşlamasın. " Mete'nin kuzenleri bir kaç saniyede gözden kaybolurken Elif ve Mert ellerinde su ve sargılarla bardan çıkmışlardı, anlaşılan Mete'ye pansuman yapacaklardı, onları böyle görmek hem Mete'yi hem beni bir kaç saniyeliğine güldürmüştü, oysa bekleseler 20 saniye sonra yaraları kendi kendine iyileşecekti zaten.
Mete kumlarda oturmuş bir şekilde beklerken Elif elindeki sargıyı Mete'nin kanayan kaşına koydu."
" Buna gerek yoktu. "
" Evet var. Kaşın kanıyor. "
" Öyle mi ? Ben umursamazsın diye düşünmüştüm. " Elif'in bara ilk geldiğimizde Mete'yi umursamayarak yanından geçmesi anlaşılan Mete'yi kızdırmıştı, Elif ise üzgün gözlerle ona bakıyordu.
" Ben sadece şey... " Elif daha sözünü tamamlamamıştı ki Mete onu susturarak elindeki bezi aldı.
" Açıklama yapmana gerek yok. Madem beni umursamıyorsun bırak bunu Almila'da yapabilir. " Mete'nin sert lafı neredeyse Elif'i ağlatacaktı ama öbür yandan da Mete gerçekten haklıydı, madem Mete'nin bir lafıyla üzülüyorsun da neden onu görmezlikten geliyordun ? Elif üzüntüyle Mete'den uzaklaşıp barın içine girerken ben Mete'nin yanına giderek Elif'in bıraktığı bezi kaşına bastırdım.
" Umarım az önce dediklerin doğrudur. "
" Neden yalan söyleyeyim ? Babalarımızın dost olduğunu biliyor muydun ? Sizin şu anda kaldığınız evde benim çocukluğum geçti. " Gerçek mi bu ? Elbette bilmiyordum.
" Peki ya neden ben kasabaya taşındığımda yanıma gelmedin ? "
" Geldim... Ama öyle yada böyle beni oğluymuş gibi seven adamı öldürdüm. Sanırım seninle konuşmaya cesaretim yoktu. Yinede geldiğin günden beri seni izliyordum. "
" Bir dakika. Yoksa sürekli karanlıkta gördüğüm o siyah gözler ? "
" Evet bendim. " Buna inanamıyordum aslında benim ödümü kopartan o siyah gözler sürekli beni koruyormuş.
" İlk geldiğimde İlkkanların iyi senin kötü taraf olduğunu sanmıştım, şimdi ise işler tersine dönüyor gibi belkide yarın yine ilk düşündüğüm gibi olacak. Doğrusu bazenleri keşke hiç gelmeseydim diyorum. "
" Doğa üstü güçler herkesin ilgisini çeker Almila. Herkes onlara sahip olmak ister ama kimse onların beraberinde getirdiği acıları umursamaz.  " Galiba Mete haklıydı, zaten bunu Ayaz'da söylemişti. Hepimiz gücün peşinden gidiyoruz ama bunun bedeli her zaman ağır oluyor.
" Peki ya babamı sence gerçekten İlkkanlar mı öldürdü ? "
" Bilmiyorum sen ne düşünüyorsun ? " Mete bunu sorarken sanki bir şeyi anlamaya çalışıyor gibiydi. Sanki oda içimde bazı güçlerin olduğunu farkediyordu. Tam cevap verecektim ki aklıma Olca'nın dediği bir şey geldi. '  kurtlar ve vampirler de tıpkı insanlar gibi doğar büyür ve ölürler '
" Mete, Olca bana senin bizden sadece 2-3 yaş büyük olduğunu söylemişti. "
" Evet ? " 
" Eğer öyleyse babam öldürüldüğünde sen daha 8 yaşında falandın. " Lafımla Mete'de aynı şaşkınlıkla bana bakıyordu.
" Almila, baban ne zaman öldü .  ? "
" 14 yıl önce. Ben daha 5 yaşındayken. "
" Almila baban öleli sadece 4 sene oluyor. "
" Ne ? Bu olamaz ama... " Ne diyeceğimi, ne hissedeceğimi bilmiyordum. Sanki biri bana oyun oynuyor gibiydi, babam bize kendini öldü göstertmiş olamaz. Bize bunu yapmış olamaz. 
" Babanın günlüğünde başka bir şey yazıyor muydu ? "
" Bilmiyorum ben... Şey en son okuduğumda babam senden kaçtığını ve cadılara sığındığını yazıyordu. "
" Cadılar mı ? Bunu biliyordum, babanı bulduğumda her tarafta büyü yapıldığını hissedebiliyordum. "
" Babam en son nerede görülüyor ? büyü yapıldığı kesin olan bir evde. Peki ya onu kim buluyor ? kendisini öldüreceğini düşündüğü sen. Ne tesadüf dimi ? " Ben Mete'ye bakarken Mete benim ne demek istediğimi çoktan anlamıştı. 
" Küçükken her gece ama her gece onu düşünerek ağladığım babam hala yaşıyor olabilir. " Gözümden yaşlar düşerek Mete'ye bakıyordum ki ormanın içinden kurt ulumaları duyulmaya başladı, kurtlar o kadar yüksek sesle uluyordu ki kulaklarınız sağır bile olabilirdi ve aynı anda kasabanın içindende çan sesine benzer sesler yükselmeye başladı, Elif ve Mertte korkuyla barın içinden çıkıp yanımıza gelirken, hepimiz endişeyle Mete'ye bakıyorduk. O ise dönüp sadece Elif'ê baktı. Onun için endişelendiği her halinden belli oluyordu ve sesler gittikçe daha çok yükselirken Mete son kez konuştu.

" Savaş... Yeşil Gözler geliyor ! "