ESİNTİ

SAVAŞ

" Final yarışması ne zaman olacak acaba ? "
" Hiçbir zaman. " Soruma daha Ayaz cevap veremeden Umar bir hayli endişeli şekilde eve gelmişti.

" Ne oldu baba ? " 
" Kökenler, alfalar ve cadılar... Hepsi geliyorlar. Bizi yok etmek için. " Korkuyla Ayaz'a bakarken oda en az benim kadar endişeli gözüküyordu.

" Bu dünyada yaşayan hiçbir kurt Mete'ye karşı gelmeye cesaret edemez. " Ayaz'da tıpkı benim gibi düşünüyordu ama görünüşe göre ikizimin de bilmediği şeyler vardı.
" Mete 2 gün önce müttefik bulma umuduyla, kuzenleriyle beraber alfalarla buluşmaya gitti. Şimdi ise kuzenleri düşmanlarımızın yanında, Mete ise ortalıkta yok. " Mete öldü mü ? Ne yapacağımı, ne hissedeceğimi biraz bile bilmiyordum. Kardeşimi kurtaran, savaşı bize kandırabilecek tek kişi olan ve benim hislerimden bir türlü emin olamadığım adam ölmüştü.
" Kaç kişiler baba ? "

" Binlerce ! "

ELİF

Mete gittiğinden beri Karaca'yla çok daha iyi anlaşmaya başlamıştık, sanırım beni gerçekten sevmeye başlamıştı.
" Mete'yle nasıl karşılaştınız ? "

" Ben buralı değilim. Doğduğum yer bu kasabaya neredeyse 500 kilometre uzak. Küçükken vampirler köyümüzü basıp her yeri yıkıp geçtiler. Annem beni yatağın altına saklarken ölümünü izlemek zorunda kaldım. Daha sonra babam ise benimde öldürüleceğimden korkmuş olmalı ki vampirler adına casusluk yapmaya başladı. Aptal adam işte, en sonunda kurtlara yakalanınca, yakıldı. Ama ceza bununla bitmiyordu, hainlik kurtlar için çok büyük bir suçtu ve sadece hain cezalandırılmazdı, ailesindeki herkes bu bedeli ödemek zorunda kalırdı. Daha çocuktum ama hiç acımadan beni meydanın ortasına getirip yakılmam için bağladılar. Eğer abim tesadüfen oradan geçiyor olmasaydı, çoktan ölmüştüm. "
" Ama bu çok canice. Bunu bir çocuğa nasıl yapabilirler ? "
" Biliyorum, zaten abim daha sonra alfa olup, çok güçlenince bu kuralla beraber bir çok şeyi değiştirdi. Bazılarını ise güç kullanarak yaptı. Bu yüzden kurtların yarısı Mete'yi taparcasına severken, diğer yarısı nefret eder. " Aslında şöyle bir düşününce gerçekten Mete'yi tanıyan herkes ya onu çok severdi yada ondan nefret ederdi. Daha ortası olan biriyle tanışmamıştım. Karaca'yla Mete hakkında konuşmaya devam ediyorduk ki kapı hızlıca çalınmaya başladı, anlaşılan gelen kişi heyecanlı bir haber getirmişti.
" Karaca. İlkkanlar ormanla kasabanın birleştiği yerde toplanmışlar. Tüm adamlarıyla beraber. " Buda neydi şimdi ? Ayazlar neden adamlarını ormanın kenarına getirsinler. Bunun anlamı kurtlara saldıracak olmalarıydı.
" Herkesi toplayın. Acele edin ! "

ALMİLA

" Neden herkes burada toplandı abla ? " Mustafa ve Mert'inde bizimle gelmelerini istemiştim, çünkü onları daha fazla bu kasabada tutamazdık.
" Çünkü biz kurtlarla konuştuktan sonra sen annemle Mert'i alıp bu kasabadan gideceksiniz."
" Ne saçmalıyorsun abla. Bu mümkün değil ! "
" Mustafa ! Ne diyorsam onu yap. " O kadar yüksek sesle bağırmıştım ki bir an için tüm vampirler bana bakmışlardı ama başka hiçbir çarem yoktu. Kazanmamızın imkansız olduğu bir savaşa girmek üzereydik ve ben sevdiklerimi kaybedemezdim. 
Bir süre beklememizin ardından Karaca ve kurtları yavaş yavaş ormandan çıkmaya başlamışlardı, anlaşılan vampirlerin onlara saldıracaklarını düşünmüşlerdi ki bizden daha kalabalıklardı.
" Ne oluyor Umar ? Ne cesaretle ormanın yanına bu kadar kişiyle gelirsiniz ? "

" Çünkü yardıma ihtiyacımız var Karaca. " Karaca ve diğerleri Umar'ın lafına bir hayli şaşırmış gibilerdi.
" Seni dinliyorum. "
" Kökenler, alfalar ve cadılar buraya geliyorlar. Binlerce kişi. "
" Bunu zaten bekliyorduk Umar, bunu demeye mi geldin ? Merak etme abim yakında müttefiklerimizle burada olacak. " Ne bende ne Umar da nede diğer kimsede gerçeği Karaca ve Elif'e söyleyecek cesaret yoktu. Bu bizim için bile ağır bir haberken onları düşünemiyordum.
" Ne biliyorsun Umar söyle ! "
" Karaca gelenlerin yanında kuzenlerin de var. Mete... Mete öldü. " Elif ağlayarak tek dizinin üstüne çökerken Mertle ben koşarak onu tutmuştuk, Karaca ise donmuş gibiydi. Kurtların tamamında üzüntü sesleri gelirken bazılarının ağlamaları duyuluyordu. 
" Karaca acını anlıyorum ama hepimizi yok etmek için buraya geliyorlar. Bir şeyler... " Umar konuşmaya devam ediyordu ki Karaca elini kaldırarak onu susturdu, hala şok olmuş gibiydi ama yürüyerek Elif'in yanına gelip Mete'nin verdiği kolyeye baktı. Sanki kolyeden bir yeri görüyormuş gibiydi ve 10 saniyenin ardından bir an için kendine gelmişti.
" Herkes hazırlansın. Yakında savaşacağız ! " Bütün kurtlar bir ellerini kaldırarak bağırırken Karaca, Elif'i tutarak ayağa kaldırdı.
" Bu kolye seni bir çok kişiden daha güçlü yapar. Şimdi ayağa kalk. Yas tutacak zaman değil ! "