MEDUSANIN ÖLÜ KUMLARI (Kitap Oluyor)

(39) İktidar Yarışları.

SULAKKAR (Muhafızların Toprakları)

Sıraç ve arkadaşları düştükleri yerden ayağa kalkarak şaşkın gözlerle bulundukları yeri izliyorlardı. Ankara'da sonbaharın son günlerini yaşıyorlardı, ancak şimdi kışın göbeğine düşmüşlerdi. Hepsi yolun ortasına savrulmuş tüm bunların ne anlama geldiğini sorguluyorlardı. Yoldan geçen at arabalarına afallayarak bakıyorlar ve kaldırımda yürüyen insanların kıyafetleriyle şoke oluyorlardı. Bütün bunlar gerçek miydi? Tüm bu insanlar, garip dekorasyona sahip evler ve şahit oldukları bu manzara gerçek miydi? Her biri kaldırım kenarında durmuş bu olanları sorguluyorlardı. Ortaçağda oldukları çok açıktı, çünkü bulundukları yer modernliğin uğramadığı yozlaşmış bir kabileyi andırıyordu. Hepsi birbirine bakarak bir cevap arıyordu ama ortaya çıkan tek sonuç; her şeyiyle farklı bir dünyada olduklarıydı. İşin garip yanı buradaki herkes de onlara bakıyordu. Avcılar şu anda lânetlilerin arasında olduklarını onların enerjilerinden anlıyorlardı. Aynı şeyleri karşı tarafta hissetmiş olmalı ki, düşman gözlerle Avcılara bakıyorlardı. Sıraç ve arkadaşları ezelden beri düşman oldukları ırkın enerjisi ilk kez bu kadar yoğun hissettikleri için her biri saldırmaya hazırlanan bir yırtıcı gibiydi.

"İçimdeki bu öldürme tutkusu da neyin nesi?" Uraz şaşkındı, daha önceki kayıp ruhlara duyduğu nefretten çok daha ötesini yaşıyordu. Sanki bu dünyaya ayak bastıkları an farklı birilerine dönüşmüşlerdi.

"Çok garip." Süreyya havayı koklayarak kendi etrafında döndü. "İç güdülerim olağanüstü bir hızla açılıyor ve farklı hissediyorum." Her biri benzer şeyler hissediyordu. Atalarının topraklarına gelmek Avcı yönlerini tam anlamıyla uyandırmış olmalıydı.

"Bir kişi eksik gibiyiz, siz ne düşünüyorsunuz?" Sıraç bunları söyleyince, arkadaşları da birbirlerine bakıp eksik olan kişiyi bulmaya çalışıyordu.

Kenan elini havaya kaldırdı. "Ben buradayım." Uraz'da onu taklit etti. "Bende öyle." Son olarak Süreyya elini kaldırmıştı. "Bende buradayım." Uraz gözleriyle yanında duran arkadaşını gösterdi. "Sıraç'ta burada olduğuna göre eksik olan kimse yok." Dördü bu konuda hemfikir olunca, bu yer hakkında bilgi edinmek için yürümeye başladılar. Evet, bunu gerçekten yaptılar.

Duvarın arkasına saklanarak giden çocukları izleyen Soya, her birine ters ters bakıyordu. "Gerçekten Yavuz'u bırakıp gidiyorlar mı?" Bir hafta boyunca Sıraç'ı araştırdığı için tüm ailesini biliyordu ve geçiti açarken duyduğu seslerden birinin Yavuz'a ait olduğuna emindi. "Bu fâniler inanılır gibi değil Safir." Koluna dolanmış yılanı yere bıraktı. "Git ve bana o korkak Avcıyı bul benim küçük vampirim." Böyle sorumsuzca davranan bir grup Avcıyla ne yapması gerektiğini bilmiyordu.

Acaba kardeşini bulması karşılığında Sıraç, ona saçlarını geri verir miydi?

*****

Açılan geçit kapısı Yavuz'u diğerlerinin yakınına savurmuştu. Soya, Safir'i takip ederek on dakika sonra kendisini bir sokakta bulmuştu. Çürük sebze atıklarının olduğu bir sokağa girince eğilip Safir'i kucağına aldı. "Paslanmış olabilir misin? Gururunu incitmek istemem ama burada bir Avcı dışında her şey var Safir." Bundan sonra onu kurbağalar yerine farelerle beslemeyi düşündü, çünkü hep aynı şeyleri yemekten eskisi gibi iyi koku alamıyordu.

Safir, başını kaldırıp ona tıslayınca güldü. "Yeterince korkunç değilsin dostum, şunu izle." Dudaklarını aralayıp Safir'in gözlerine baktı. Bir anda uzayan sivri, azı dişleri ve ağzındaki dilinin ucu ikiye ayrılınca sırıttı. Kükremeyi andıran korkunç bir tıslama sesi çıkarınca, Safir hemen yere atlayınca güldü. "Korkak." Soya'nın çıkardığı sesten sonra sokaktaki her bir delikten ve taşların altından toplam beş yılan çıkıp ona doğru sürünmeye başlamıştı. "Çok güzelsiniz." Diz çöküp yılanlara elini uzatınca, her biri onun bedenine sürünerek tırmanıyordu. "Safir bak yeni Safir'ler buldum. Hepsi benim olabilir mi?" Safir korkudan bir kenarda dururken, Soya tüm bu yılanları nasıl çantasına sığdıracağını düşünüyordu. Evet, hepsini çok sevmişti.