Heart Mountain [WATTY WINNER 2020]

P R O L O O G

HEART MOUNTAIN

Nature's first green is gold

Her hardest hue tot hold

Her early leaf's a flower

But only so an hour

Then leaf subsides to leaf

So Eden sank to grief

So dawn goes down to day

Nothing gold can stay

Robert Frost

PROLOOG

Dood. In zijn toestand had hij er vaak over nagedacht. Hoe zal het zijn, wanneer zal hij het meemaken en wie zal hem missen? In welk opzicht had hij zich nou belangrijk gemaakt voor de wereld en hoe zou hij herinnerd worden? Die vragen werden alleen ondersteund door de gedachte dat hij dat nooit te weten zal komen.

Tot de dag dat je zou sterven waren het eenzame roddels die zich hadden verspreid en zich hadden gericht tot de eigenaar, waardoor je een glimp op kon vangen van het oordeel wat de mensen over je hadden. En met de wetenschappelijke ingeving van wat wij konden begrijpen, was niemand onmisbaar. Niemand. Ook hij niet.

Nadat zijn vader op jonge leeftijd was overleden had hij zich steeds vaker afgevraagd wanneer het zijn tijd zou zijn. Hij was de helft van de leeftijd die zijn vader had geleefd, en met een beetje geluk zal hij nog ouder mogen worden. Amper vijftig was zijn vader geweest toen zijn lichaam ermee stopte. Ondanks het feit dat zijn vader hartproblemen had, was het onverwachts. En verdomme, wat deed het hem pijn. Tot op de dag van vandaag kon hij het niet vergeten. Hij zal het nooit vergeten.

Zelf leed hij aan dezelfde hartkwaal, de technieken waren steeds beter en controleerbaarder. De operaties die hij ondergaan had waren een begin naar zijn vrijheid. Na jaren van onderzoek en experimenten met medicijnen, die hij als kind had doorstaan, was alles onder controle.

Zijn moeder had hem altijd opgezocht in het ziekenhuis. In haar gele jurk en schalen vol lekkers wat ze uit de tuin had gehaald. Fruit wat ze had geplukt uit de boomgaard en soms stiekem wat snoep uit de dorpswinkel. Zijn tijd in het ziekenhuis herinnerde hij niet als slecht en dat had hij te danken aan zijn moeder.

Toen zijn moeder hen verliet, nadat zijn vader vreemd was gegaan met de buurvrouw notabene. Was hij bij zijn vader gebleven. Niet om zijn vader, om het werk en het bedrijf. Elke dag deed het hem pijn als hij naar zijn vader keek en realiseerde hoeveel pijn hij zijn moeder had aangedaan. Het was logisch dat ze vertrokken was toen ze erachter kwam. Tuurlijk nam hij het zijn moeder kwalijk dat ze nooit contact had gezocht. Geen belletje op zijn verjaardag, geen kaartje op de eenzame kerstdagen en ze kwam zelfs niet opdagen bij de begrafenis van zijn vader.
Het was inmiddels tien jaar geleden dat ze vertrok en hij had geen idee meer of ze nog leefde.

In de jaren die volgden nadat zijn moeder vertrok, veranderde zijn vader. Hij trok zich steeds vaker terug en Jamie deed in de laatste jaren vrijwel alles op het bedrijf.

Het was een van de laatste dagen dat ze samen werkten, dat zijn vader hem vertelde dat hij van hem hield en alles wat Jamie voor hem had betekend.

Het was in de bergen waar hij zijn einde vond. Ja, het was vredig. Zijn vader had het zo gewild. In de bergen waar zijn hart lag, de wind van de bergen raasde door zijn bloed en het koude water weerkaatste in zijn blauwe ogen.

Toch was doodgaan een somber vooruitzicht, maar deden we het allemaal niet? Was tijd niet besmettelijk en was oud worden een gevolg?