Heart Mountain [WATTY WINNER 2020]

N E G E N T I E N : Het was niks?

Het was niks?

'We moeten gaan, ik heb nog veel te doen,' klonk zijn stem. Hoelang ze daar hadden gezeten wist ze niet. Het was zo magisch geweest dat ze allebei de tijd waren vergeten. Ze hadden een uur gekeken naar de wondere wereld die zich voor hen afspeelde.

Lauren knikte en ging rechtop zitten. Ze had tegen hem aangehangen, hij had de hele tijd haar hand vastgehad. Geen van hen had een woord gezegd, behalve wanneer de arend terugkwam of wanneer de wolvenjongen zich verplaatsten in het licht om gezien te worden. Hoe weinig woorden er ook gezegd waren, het moment vertelde alles. Ze deelden iets waarvan ze zelf nog niet zeker van wisten wat het precies was. Of het nou troost was wat ze samen vonden in de natuur, aangetrokken in de vorm van liefde naar elkaar. Of was rust wat ze vonden wanneer ze bij elkaar waren. Dit moment had iets in hen losgemaakt en ze wou er alles aan doen om er achter te komen wat dat was. Het had iets wakker gemaakt in haar ziel, wat niet zou rusten voordat ze eraan toe zou geven.

Het was een rustige rit terug. Jamie vertelde nog meer over de bergen en over het leven in het dorp. De eenzaamheid die de afgelegen plek met zich meebracht en tegelijk de vrijheid die het hen gaf. Hoe de mensen in perfecte harmonie leefden met de natuur en iedereen wist hoe die moest omgaan met de wereld. De winters die ijzig koud waren, hoe iedereen elkaar gezelschap hield en ze zo de donkere maanden doorkwamen. De lentes die elk jaar verscheen tot grote opluchting van iedereen en de zomer die elk jaar mooier leek te worden.

'Ik vond het echt geweldig,' zei ze zacht. Ze was nog altijd onder de indruk van de adembenemende plek. Jamie glimlacht en knikte. Hij keek haar aan met een blik in zijn ogen die ze niet goed kon plaatsen.

'Ik wou je dat laten zien, voor...' hij zocht even naar de goede woorden en wreef in zijn nek. Hij liet zijn blik vallen op zijn laarzen en beet op zijn lip.
'Voor je werk en zo,' zei hij twijfelend, alsof hij iets aan het uitleggen was, wat hij zelf ook niet snapte.

'Je mag me vaker zulke plekken laten zien,' onderbrak ze zijn gehakkel. Verrast keek hij haar aan en haalde diep adem.

Hij lachte en knikte, 'komt goed.'

Met die woorden liep hij weg, hij voelde zich verdoofd. Verlamd door een emotie die hij al jaren niet had gevoeld. Een emotie waarvan hij niet eens meer wist dat hij die nog had. Hij knoopte de paarden los en sprong op Blondie, het andere paard nam hij mee aan de teugels. Nog even keek hij achterom en zag haar daar staan. In haar oude kleren, rubber laarzen en haar haren die door elkaar zaten door de wind. Hij knikte naar haar als groet en haalde diep adem.

Jamie had net de paarden afgezadeld en in de wei gezet, hij leunde over het hek en dacht na over wat er die ochtend was gebeurd. Het geluid van een auto klonk, een deur sloeg dicht en hij zag Dundee naar hem toe lopen. Hij liep alsof hij haast had, in zijn handen had hij een envelop. Zijn gezicht was rood en zijn ogen stonden donker.

'Die verdomde klootzak, ongelooflijk!' schreeuwde Dundee hoofdschuddend en duwde de papieren in Jamies handen. Hij liet zijn armen op het hek rusten en keek naar de paarden die stonden te grazen. Hij kon zich niet voorstellen hoe go green in hun recht stond wanneer er zoveel waren die tegen de ontwikkeling waren van het park. Jamie las de papieren en schudde zijn hoofd.

'Wegens het uitblijven van geldig bezwaar tot het ontwikkelen van het project in opdracht van de staat, word het park gerealiseerd binnen een tijdsbestek van een jaar.' Las Jamie voor. Hij scande de rest van het papier naar belangrijke mededelingen en zuchtte.
Hij schudde zijn hoofd en keek naar de kaart die er bijgevoegd was. Op de kaart werd duidelijk dat Dundee zijn bedrijf kwijt zal raken, gedwongen uitgekocht zal worden. Jamie had nog hoop als hij land zal kunnen overkopen van iemand uit de buurt. Hoewel het lastig zou worden om genoeg te blijven verdienen. Hij schudde zijn hoofd en keek Dundee aan. Beiden waren ze verslagen, het was onverwachts, tijdens de vorige voorlichting was het project nog lang niet in het stadium van realisatie.

'Kom, eerst wat drinken,' zei Jamie en wou eerst dat Dundee zal kalmeren. Voordat hij op het plein impulsieve capriolen uit zal halen. Dundee knikte en liep achter Jamie aan naar het huis. Jamie zei geen woord, hij dacht nog altijd aan Lauren. Hoe de ochtend zo prachtig was geweest. Ze was een prachtig persoon en hij had haar zien genieten van de natuur. Op een manier waarvan hij had gedacht dat niemand dat ooit zal begrijpen.

'Is er iets?' vroeg Dundee, Jamie was stil en afwezig. Er was iets aan de hand waarvan hij niet op de hoogte was. Jamie trok zijn wenkbrauw op en schudde zijn hoofd. Hij trok zijn laarzen uit op de veranda en liep naar binnen. Dundee zuchtte en volgde hem. Jamie schonk koffie in voor Dundee en nam zelf een glas water.

'Was jij vanochtend op de hoogvlaktes? Ik zag twee mensen daar rijden.' Zei Dundee en keek Jamie aan. Jamie verslikte zich bijna in zijn water en haalde diep adem nadat hij uitgehoest was. Nooit had hij er aangedacht dat Dundee daar in de ochtend ook had kunnen zijn. Het liefst had hij dat niemand hen had gezien en die plek was zo afgelegen, dat het haast bijzonder zal zijn als iemand hen zal zien.

'Ja,' zei hij en moest een zenuwachtige glimlach onderdrukken. Dundee lachte hard en schudde zijn hoofd.

'Was je met Lauren?' vroeg Dundee nieuwsgierig en wist het antwoord al. Jamie perste zijn lippen samen en knikte.

'Ik wou haar gewoon laten zien waar de wolven sliepen, aan de oostkant bij het meer. Het was niet..., ja...' hakkelde Jamie en wreef in zijn nek.
Zo probeerde hij Dundee te overtuigen dat het niks anders was geweest dan een soort rondleiding door het gebied. In principe was het ook niks meer geweest, hoewel het toch veel meer voelde. Hij was in de war en dat was iets wat echt niet vaak gebeurde. En al helemaal niet door een vrouw. Dundee schudde zijn hoofd en glimlachte.

'Dat is echt niks voor jou, om je verstand te verliezen om een vrouw.' Grinnikte Dundee. Jamie haalde zijn schouders op en dronk zijn glas leeg. Dundee had daar zeker gelijk in.