Heart Mountain [WATTY WINNER 2020]

T W I N T I G : Onheilspellend

Onheilspellend

'We gaan naar het dorp,' zei Dundee. Jamie knikte en liep achter de, nog altijd, kwade Dundee aan. Ze gingen met Dundees truck en waren al snel bij het dorpsplein. Waar, totaal niet onverwachts, meer mensen zich hadden verzameld. Het plein stond vol en er werd druk gepraat over het onderwerp. De realisatie van het project. Mensen waren boos en dat lieten ze horen. Jamie liet zijn ogen over de menigte glijden, zijn ogen bleven steken op twee mensen die druk in gesprek waren. Lauren en John.

Lauren leek te schreeuwen, Jamie stond te ver weg om haar te horen, en John keek met een arrogante blik naar haar. Lauren schudde haar hoofd en gebaarde druk met haar handen. Ze leek bijna boos en Jamie kon dat haast niet voorstellen. Hij fronste en liep langzaam naar hun toe. Dundee was inmiddels druk in gesprek met een man die in de buurt woonde.

Zijn mond viel open toen hij zag hoe John haar bij haar arm beet pakte en hard weg trok. Lauren stribbelde tegen, ze had geen andere keus om toe te geven aan zijn krachtige armen en liep uiteindelijk mee. Naar de andere kant van het gebouw waar ze verdwenen achter een muur. Jamie begon sneller te lopen, hij had geen idee waar de twee ruzie over hadden maar dit zag er niet vriendelijk uit. Hij hield zijn adem in toen hij de hoek om ging en schudde zijn hoofd.

'Gaat alles goed?' zei hij kalm. John die Lauren tegen de muur drukte bleef haar stevig vasthouden, hij schudde zijn hoofd, grijnsde gemeen naar Lauren en trok zijn wenkbrauwen op. Lauren rilde door zijn aanwezigheid en er liepen tranen van angst over haar wangen. Ze wierp een bange blik op Jamie en keek hem hoopvol aan.

'Wat ga je doen? Gaat de stoere cowboy een hopeloos ding redden?' vroeg John spottend. Jamie klemde zijn kaken op elkaar en schudde zijn hoofd.

'Weet je, zij heeft mij nodig. Als zij haar werk niet doet, heeft ze niks meer en kan ze de kans op een andere baan wel vergeten,' zei hij met een grote grijns op zijn gezicht. Jamie schudde zijn hoofd en balde zijn vuisten. Lauren leek haar adem in te houden en liet de woorden van John tot haar doordringen.
Hij had gelijk, als ze dit project verpeste kon ze elke andere baan wel vergeten. Niemand wou een bioloog aannemen die gefaald had in een simpel project van de staat. Vanaf het begin wist ze dat er iets niet klopte aan dit project. Een heel dorp die tegen een plan was en de staat die ondanks alles doorgingen. En nu ze er eindelijk achter was gekomen, was er geen weg meer terug.

'John, oprotten nu,' siste Jamie. Hij wist dat hij nogal in de problemen kon komen wanneer hij John in elkaar zal slaan.

'Heeft je vader je zo opgevoed?' vroeg John lachend en schudde zijn hoofd en keek naar Lauren. Hij lachte naar haar en streelde een pluk haar uit haar gezicht. Lauren walgde van zijn aanraking maar kon niks doen.

De laatste woorden van John waren de druppel. Zijn hart begon sneller te kloppen en hij klemde zijn kaken op elkaar. Met twee stappen stond Jamie recht voor John. Lauren gilde en zag hoe Jamie zijn vuist plantte in Johns gezicht. Hij verloor zijn grip op Lauren en deed een paar stappen achteruit. John leek er zelf echter ook wat van te kunnen en liet zijn krachten zien terwijl hij op Jamie lossloeg. Lauren schrok van wat er voor haar afspeelde. De mannen waren woedend. Lauren keek om haar heen en toen weer naar Jamie en John. De twee vochten alsof zij er niet bij stond.

Twijfelend rende ze weg en bevond zich voordat ze het wist weer in de drukte van de mensenmassa op het dorpsplein. Ze scande de mensen opzoek naar een bekend gezicht. Er waren zoveel mensen. Het zweet brak haar uit, wat als hij er niet was. Ze haalde diep adem en vroeg omstanders of ze Dundee hadden gezien. Een man wees haar naar de andere kant van het plein waar ze hem tot haar grote opluchting zag. Ze sprintte naar hem toe en pakte hem bij zijn arm.

'Wat nou?' vroeg Dundee grijnzend toen hij een hand om zijn arm voelde. De grijns verdween van zijn gezicht toen hij Lauren zag. Ze had gehuild zag hij en in haar ogen zag hij paniek. Alsof ze achterna gezeten werd door het onheilspellende gevoel van naderend gevaar.

'Kom mee.' zei ze en trok hem mee. Dundee haalde zijn schouders op en zei gedag tegen de man waarmee hij praatte.

'Kan je vertellen wat er aan de hand is?' vroeg Dundee. Lauren schudde haar hoofd en begon te rennen. Dundee rende achter haar aan. Ze was bang voor wat ze zal aantreffen. Hoe ze John had leren kennen, was hij geen aangename man. Lauren trok hem mee naar de plek achter het gebouw en Dundee schreeuwde toen hij de twee mannen zag.

Jamie lag op de grond en John gaf hem ervan langs. John gaf Jamie rake klappen. Snel mengde Dundee zich in het gevecht. Hij lag boven op John en gaf hem klappen die hij niet met blijdschap zal verwelkomen. Jamie lag uitgeteld op de grond.

Dundee en John waren vestrengeld in een strijd van pijnkreten en harde vuisten. Dundee had bloed op zijn shirt. Jamie ook. Ze wist niet meer van wie het bloed was. Ze wankelde en ze hield zich vast aan de muur. Dundee haalde nog een keer uit naar John. John deinsde verder achteruit en dat gaf Jamie de kans om weg te kruipen. John viel neer nadat Dundee hem nog een keer raakte. Hij viel op de grond en bleef liggen. Dundee hielp Jamie omhoog en ondersteunde hem. Hij zag er niet goed uit. Zijn gezicht was bleek en hij was buiten adem. Jamie keek Dundee doordringend aan en fluisterde iets wat alleen Dundee kon verstaan. Dundee knikte en hield hem stevig vast.

'Kijk uit!' gilde Lauren. John liep achter de twee aan, klaar om een nieuwe klap uit te delen. Dundee liet Jamie los en draaide zich om. Dundee ontweek Johns vuist en sloeg hard en onverwachts terug. John verloor zijn evenwicht en wankelde voordat hij weer op de grond viel. Deze keer zal hij langer blijven liggen.

Dundee trok Jamie mee naar de weg. Hij gooide zijn sleutels naar Lauren.

'Haal mijn auto en zorg dat het niet opvalt,' zei hij streng. Lauren knikte en rende naar de parkeerplaats.

Lauren parkeerde de truck van Dundee achter het gebouw. Ze stapte uit en zag de twee nergens. Zenuwachtig keek ze om haar heen en haalde opgelucht adem. Ze opende de deur en keek naar Dundee. Dundee knikte dat ze naast Jamie moest gaan zitten, waarna hij zelf naar de bestuurderskant liep om weg te rijden. Met piepende banden reed Dundee weg. Lauren hoorde Jamie hard ademen, hij had zijn ogen gesloten. Zijn oog begon op te zwellen en zijn lip was gescheurd.

'Jamie, gaat het?' vroeg ze zacht. Ze legde haar hand op zijn schouder en keek hem bezorgd aan. Zijn hand lag op zijn borst. Lauren pakte zijn hand en kneep er eventjes in.

'Het komt wel goed,' zei Lauren. Jamie kreunde en opende zijn ogen. Hij haalde diep adem en keek haar aan. Er kwamen geen woorden en ze fronste, waar hij last van had kon ze niet zeggen. Ze zag dat Dundee naar het ziekenhuis gereden was en zette de truck voor de eerste hulp. Zo, pal voor de deur.

'We zijn er, kan je lopen?' vroeg Dundee aan Jamie. Er kwam geen antwoord. Hij opende de deur, Lauren stapte uit en hielp Dundee om Jamie uit de auto te halen. Hij leek toegetakeld en uitgeput. Ze snapte het niet, hij was zo fit en zijn werk koste hem meer inspanning dan een gevecht als deze.

'Rijd de auto maar naar de parkeerplaats, ik neem hem mee naar binnen,' zei Dundee. Hij hield Jamie vast bij zijn schouder. Jamie keek naar de grond en stond krom alsof elk deel van zijn lichaam pijn deed.

Dundee nam Jamie mee naar binnen. Het ziekenhuis was rustig en ze stonden in een grote witte hal. Jamie had zich in tijden niet zo belabberd gevoeld.

Misschien was het dat hij zich zo had opgewonden over hoe John tegen haar tekeer ging. Of was het dat hij zich de laatste weken zo druk had gemaakt over het bedrijf en alles wat er gebeurde? Hij wist het niet meer, toch was het geen pretje. Zijn hart ging tekeer als een gek, alsof die eruit zal bonken als het langer zou duren. Hij was buiten adem en stopte even. Tastend naar houvast greep hij Dundee steviger vast. Voor hij het wist zakte hij in elkaar en leek de wereld aan hem voorbij te gaan.

Dundee die naar hem schreeuwde, mensen die tegen hem praatten. Geluid wat veranderde in geruis. Alles ging zo snel dat hij niet meer wist waar hij was of wat er gebeurde. Het enige wat hij wist, was dat het fout was.