Heart Mountain [WATTY WINNER 2020]

N E G E N E N V E E R T I G : Terug naar de hoogvlakte

Terug naar de hoogvlakte

Die middag liepen ze door de hoofdstraat en kwamen per toeval Dave tegen. Dave had hun twee paarden voor de middag aangeboden. Dundee had getwijfeld, de hoogvlaktes op waar hij Jamie had verloren. Het rouwende gevoel kwam weer naar boven, hij had gedacht dat hij na bijna twee jaar wel zijn verstand terug had en het verlies had verwerkt. Niet dus. Ed spoorde hem aan om het toch te doen en zo vertrokken ze die middag te paard de bergen in. Dundee had expres een andere route genomen dan langs de boerderij van Jamie. Straks was Lauren hier nog en hij wou haar niet tegenkomen.

Ed leek zich te verheerlijken aan het uitzicht terwijl Dundee Jamie zag in de bomen die hun wind over de vlaktes bliezen, in de wolken die over hen vlogen, de vogels die biddend op de wind bleven vliegen. Alsof ze vast zaten in de cirkel van het leven en er niet uit konden komen.

'Wat is dat?' vroeg Ed en wees in de verte. Dundee klemde zijn kaken op elkaar en kneep zijn ogen tot spleetjes. Het kruis. Hij haalde diep adem en beet op zijn lip. Ed zag dat Dundee iets dwars zat, zijn gedrag was angstig. Alsof hij achterna werd gezeten door het gevoel van gevaar wat naderde.

'Dat is...' hij legde zijn arm in zijn nek en knipperde een paar keer met zijn ogen, 'daar hebben ze Jamie gevonden.'

Ed fronste en wist dat hij niet verder moest vragen, 'ik wil het zien.' Zei hij vastbesloten en spoorde zijn paard aan om in galop de hoogvlakte te doorkruizen. Een paar meter van het kruis vandaan hield hij halt, Dundee kwam achter hem aan en stapte af. In het tempo waarin hij de hoogvlakte had doorkruist had hij ook zijn tranen laten stromen. De wind had de tranen opgevangen en misschien had hij geluk dat Ed het niet eens zal zien.

Hij liep naar het kruis toe, langzaam alsof het tot leven kon komen en hem aan kon vallen zonder enige reden. Zijn hand gleed over het verweerde hout en Ed keek toe hoe Dundee door zijn knieën ging en zijn hoofd schudde. Hij verborg zijn gezicht in zijn handen en zat een paar minuten roerloos naast het kruis. Hij huilde niet. Het was verdriet wat zijn hart verliet in de stilte van de natuur.

Ed stapte af en voelde het gewicht van verdrongen herinneringen wat op de plek hing als een duistere vloek. Hij raakte Dundees schouder aan en Dundee schrok op.

'Man, wat is dit voor plek?' vroeg Ed, hij probeerde het gesprek luchtig te openen alsof hij niet doorhad wat voor verdriet het Dundee gaf om hier te zijn. En dat verklaarde gelijk het gedrag van Dundee om hem tegen te houden om naar het dorp te gaan, om niet de paarden te lenen.

'Ik... het is nu... ' Dundee kwam niet meer uit zijn woorden en stond op. Zijn ogen nog altijd gevestigd naar de grond en hij fronste. Een lichte glinstering in de modder trok zijn aandacht en hij bukte om de grond aan te raken. Met zijn vingers woelde hij in de grond en trok het meest confronterende wat hij ooit zal vinden uit de grond. Met zijn duim wreef hij de modder van het sieraad af, het was een klein hangertje, de egale laag bladgoud was in de jaren intact gebleven en als hij het goed zag kon het bolvormige gedeelte open. Hij peuterde aan het ding, wat stroef open ging door de modder die zich had gevestigd in de naden. Het klapte open en zijn ogen werden verwelkomd door de vervaagde gezichten van de mensen waar hij het meest van hield. Er waren geen woorden die hij uit kon brengen. Minuten van stilte verstreken en Ed keek toe hoe de ogen van Dundee veranderden in regenwolken waar de regen uit bleef stromen. Dundee keerde zich naar Ed toe en vermande zich.

'Jamie was mijn beste vriend, dit was van hem.'

Ed knikte en sloeg zijn armen om Dundee heen, het enige wat hij kon doen was hem vasthouden. Het leven leek weg te slippen als graan wat uit je handen gleed. Dundee huilde op de schouder van Ed en eindelijk had Ed antwoord op zoveel vragen die hij had over Dundee. De jongeman die zo geraakt was door het leven.

Die avond zaten ze in de kroeg, Dundee had van Dave – die zich ook in de kroeg begaf – gehoord dat Lauren was vertrokken een half jaar geleden. Door de drank die die avond vloeide was hij vergeten waar ze heen was gegaan.

Ed zat aan de bar en keek naar Dundee. Wat die middag was voorgevallen was een openbaring voor hem geweest en toch wist hij ergens dat Dundee lang niet alles had verteld.

De schitterende lichten aan het plafond leken te schijnen als zonnestralen die vanaf het plafond hun weg vonden naar de dansende mensen. Ed genoot en Dundee begon te praatten, ze waren allebei dronken. Dundee vertelde een onsamenhangend verhaal van hem en zijn beste vriend Jamie. Hoe Jamie van Lauren had gehouden als zijn kostbaarste bezit. En Dundee die het haar niet kwalijk nam dat ze niet voor hem had gekozen, hij stelde niet veel voor.

'En dat ding,' hij grabbelde in zijn broekzak en hield het hangertje in zijn hand, 'moet terug naar haar.'

'Je kan haar bellen.' Zei Ed en Dundees gezicht klaarde op.