Heart Mountain [WATTY WINNER 2020]

Z E V E N T I E N : Hoogvlakte der verwondering

Hoogvlakte der verwondering

De volgende ochtend was ze al vroeg wakker, hij had gezegd dat ze om zes uur in de ochtend klaar moest zijn en hij had gezegd dat ze makkelijke kleren moest aantrekken. Ze had een oude jeans aangetrokken en een grote blouse. Het voelde nog alsof ze aan het slapen was toen hij op de deur klopte. Haar mond viel open toen ze de deur open deed. Ze keek niet naar hem. Ze keek langs hem en perste haar lippen op elkaar.

'Ik kan niet paardrijden hoor,' zei ze zacht. Ze was bioloog en hield van dieren. Toch had ze nog nooit op een paard gezeten en zal ze niet ontkennen dat ze er bang voor was.

Hij lachte en schudde zijn hoofd, 'anders kom je er niet,' zei hij, zijn blik gleed over haar lichaam. Van boven naar onder.

'Heb je geen laarzen?' vroeg hij. Ze keek naar haar oude gympen en realiseerde dat die inderdaad niet de meest praktische zouden zijn. Haar blik gleed naar zijn laarzen. Het waren heuse cowboylaarzen, ze had er niet eerder echt aandacht aan besteed. Toch zag het er ineens veel gaver uit en het maakte het hele beeld wat ze had van hem af.

Ze had haar gympen verruild voor de goedkope rubberlaarzen de ze had staan. Hij had haar uitgelachen en zijn hoofd geschud.

'Op het dorpsfeest kopen we fatsoenlijke laarzen voor jou,' had hij lachend gezegd.

Ze had geen idee wat hij precies bedoelde. Ze lachte mee en liep achter hem aan naar de paarden. Wanneer ze ernaast stond leken ze nog veel groter. Ze huiverde bij het idee dat ze er straks bovenop zou zitten. Laat staan dat het monster zou bewegen, en zij zich liet dragen door het onvoorspelbare dier.

Ze schrok door zijn hand op haar schouder. Haar adem hield ze in en klemde haar kaken op elkaar.

'Moet ik... hoe ... wat...' hakkelde ze en kwam niet meer uit haar woorden. Hij haalde zijn hand van haar schouder af en ze haalde diep adem.

Hij glimlachte, 'dit is het braafste dier ooit, ze zal nooit ergens van schrikken en al helemaal niet van jou,' zei hij. Ze trok haar wenkbrauwen op, kan zo'n beest ook nog schrikken van haarzelf? Die gedachte besloot ze heel snel te vergeten en knikte.

Voor ze het wist tilde hij haar op en beval haar om haar been over het paard heen te zwaaien. Ze rilde van angst en sloot even haar ogen.

'Relax, ontspan en doe je ogen open. Zo eng is het niet,' zei hij kalm. Ze keek hem angstig aan en schudde haar hoofd. Ze opende haar mond om een snijdende opmerking te maken en besloot toen dat ze dat nu niet zou doen. Na een paar minuten haalde ze diep adem en aaide met haar hand over de vacht van het dier.

Ze zag hoe hij ook opsteeg en zijn paard in beweging bracht. Hij liep weg. Ze hief de teugels met haar handen in de lucht en maakte klakkende geluiden. Het paard deed niks. Ze schoof wat heen en weer in het zadel, zo had ze het in de films gezien. Niks leek te werken en ze zuchte.

'Verdomme, lopen nu. Ik wil niet helemaal voor gek staan, alsjeblieft,' fluisterde ze tegen het paard. Wie zijn oren heen en weer bewoog en nog geen stap zette. Ze zuchtte en draaide haar om in het zadel. Hij lachte naar haar en ze zag hoe hij zijn hoofd schudde. Ze grinnikte en keek weer naar het paard. Jamie kwam naast haar staan, hij keek haar even aan en liet een sullig glimlachje zien.

'Oké, als je je bovenbenen aanspant laat je merken dat je naar voren wil. Probeer het maar,' zei hij. Ze snapte het niet helemaal, toch probeerde ze uit te voeren wat hij zei. Wonder boven wonder begon het dier langzaam in beweging te komen.

'Als je harder wil, kan je dat ook laten voelen met je benen. Als ze niet luistert kan je zachtjes schoppen met je hakken,' vertelde hij. Ze knikte en wiegde zachtjes heen en weer op het ritme waarin het paard liep. Met elke stap die ze zette werd het minder eng en ze voelde zich steeds meer op haar gemak.

De tocht duurde ongeveer een uur. De wereld zag er prachtig uit, de dauw die in de nacht was neergedaald, was nog zichtbaar in de vroege ochtend. Overgebleven mist. Het prille licht van de ochtendzon scheen en weerkaatste in de dauwdruppels.
Het zag er magisch uit en Lauren wou dat ze er vaker zo vroeg uit was gegaan. Vanaf het paard kon je ook veel meer zien dan wanneer ze normaal liep. Het gaf haar de vrijheid om de wereld te bekijken, zonder dat je zelf oplette waar je moest lopen.

Jamie vertelde over de bergen, over de dieren en over de bomen. De oude bomen die er al jaren of eeuwen stonden, een bepaald gedeelte bos die speciaal gepoot was voor kerst. De naaldbomen werden elk jaar verkocht in het dorp als kerstbomen en van de opbrengst werd een gedeelte van het dorpsfeest gefinancierd. Hij vertelde over de plekken waar de beren overwinterden en grotten waar de wolven hun jongen groot brachten.

Er kwamen minder bomen, de grond werd anders, rustiger. Ze waren boven de boomgrens en voor hen strekte een enorme hoogvlakte zich uit. Ze zag schapen lopen en koeien. Die waren van Jamie had hij verteld. Het landschap leek een schilderij waar alleen rust vanaf straalde. Ze bevond zich als het ware op de hoogvlakte der verwondering. Waar alle magie van de wereld leek te leven, en zich uitte in de vorm van de natuur.

Ze stonden even stil, Jamie keek naar de kudde, Lauren liet het uitzicht op haar inwerken.

'Deze kant op, ben je klaar om harder te gaan?' vroeg hij met een grijns. Lauren twijfelde even en haalde diep adem. Ze was inmiddels gewend aan het paard en knikte.

'Oké.'

Jamie knikte goedkeurend en spoorde zijn paard aan, hij ging over in draf en bewoog rustig mee met het paard. Lauren volgde en voelde hoe haar zij bijna meteen begon te steken. Jamie keek af en toe achterom, waarschijnlijk om te kijken of ze er nog niet af gevallen was. Ze hobbelde alle kanten op en zat met een verbeten gezicht op het paard. Toch leek ze stabiel onder de omstandigheden.

Voor beginners was draf verschrikkelijk had hij gehoord en spoorde zijn paard aan tot galop. Lauren deed hetzelfde en tot haar grote verbazing was het fijner, ondanks de hogere snelheid. Het voelde alsof ze zweefde. Haar lichaam bewoog mee met het paard en het leek allemaal zo automatisch te gaan. Haar haren wiegden op de wind en er verscheen een grote glimlach op haar gezicht. Ze voelde zich vrij. Jamie keek achterom en zag haar genieten. De lach op haar gezicht deed hem lachen.

Ze doorkruisten de hoogvlakte en kwamen weer in lager gebied. Jamie minderde vaart. Lauren reed naast hem, ze straalde van geluk en keek Jamie aan.

'We gaan hier naar beneden, vergeet niet achterover te leunen,' zei hij en gaf een knipoog. Ze knikte gehoorzaam en stapte achter Jamie aan. De paarden leken precies te weten waar ze moesten lopen over het smalle pad naar beneden. Het was stijl en Lauren was hem dankbaar voor zijn advies, zwaartekracht was logisch. Ze leunde achterover en had werkelijk geen idee waar het pad hen heen zal lijden.