Heart Mountain [WATTY WINNER 2020]

D E R T I G : My hometown

Jamie keek de menigte rond en glimlachte, vroeger was het zijn droom om zanger te worden. Nooit heeft hij er zich echt in verdiept en is het normale pad gegaan om de boerderij over te nemen nadat zijn vader overleed. Hij haalde diep adem en leunde naar voren. Dundee was degene die straks zal gaan zingen, hij als achtergrondzanger en gitarist. En de rest van de band die hen zal ondersteunen in het muziekale gebeuren. In het dorp was deze band weliswaar beroemd door het optreden eenmaal per jaar.

De opening was een soort grap, het dorp die weer een grootst concert verwachte. En dan was hij er die langzame nummers begon te spelen van de enige echte Willie Nelson.

'Hallo Heart Mountain, geweldig dat jullie er allemaal weer zijn, ik hoop dat jullie gaan genieten en ik begin dan maar, denk ik.' Zei Jamie en hij ging op de kruk zitten die klaar was gezet. Hij had een semi-akoustistische gitaar ingeplugd en de versterker kraakte even.

De eerste noten van het nummer klonken en de menigte werd stil. Hij glimlachte en begon zacht te zingen.

Ze verbaasde zich over zijn muzikale talent en genoot. De trillingen van de snaren drongen door tot haar hart en zijn stem liet kippenvel achter op haar huid.

Het was alsof Willie Nelson zong over hoe ze altijd in zijn gedachten was. De langzame muziek was in perfecte harmonie met wat hij zong. Ze opende haar ogen en keek naar hoe de menigte begon te schreeuwen. Jamie knikte en achter hem kwamen mensen het podium op, de een had een trombone om zich heen, de ander had een trommel bij zich en weer een ander kwam aan met een keyboard die hij snel inplugde, hetzelfde werd gedaan met de elektrische gitaar die ook nog op kwam.

Jamie stond zelf ook op en nam een tweede elektrische gitaar aan die iemand hem aangaf. De akoustische gitaar werd naar achteren gezet en Jamie liet een grote grijns zien. Lauren fronste en had geen idee wat er gebeurde. De mensen werden gek en Lauren lachte en keek met grote ogen de menigte rond of ze iemand zag die ze kende. Ze zag hoe ook Dundee het podium op kwam met ook een elektrische gitaar en vrolijk naar Jamie knikte.

Dundee begon te spelen op de gitaar en achter hem begonnen de drums in een sterk ritme te tikken. Jamie zette een gave openingssolo in met zijn gitaar en het keyboard nam ook zijn gedeelte op. Zelfs uit de trombone begon een lage toon te klinken. Dundee begon te zingen met een lage en rauwe stem. Lauren keek met grote ogen naar het tafereel die zich had omgevormd tot een amateuristische E-street band met Dundee die The Boss voor stelde. Dundee en Jamie waren allebei gekleed in een simpele spijkerbroek en een wit shirt, zoals het hoorde. Dundee had zelfs een rode baseballpet in zijn broekzak gestoken om een ode uit te brengen aan de welbekende albumcover. Vol vreugde keek ze naar hun, ze waren perfect op elkaar ingespeeld.

Dundee ving haar blik en gaf haar een snelle knipoog, ze schudde haar hoofd en rees haar wenkbrauwen omhoog. Ze keek naar Jamie die zich uitleefde op de gitaar en ondanks dat ze wist dat hij gitaar speelde, wist ze niet dat hij zo goed was.

Het klonk geweldig en het was het geluid waarmee al jaren de zomernachten mee gevuld werden. Deze muziek werd nooit oud en de mensen zullen voor eeuwig deze muziek herinneren. Zelf had ze het album al duizenden keren geluisterd, op zwoele zomeravonden die ze spendeerde in haar appartement in Los Angeles terwijl ze probeerde te studeren. Het was muziek die klonk wanneer ze aanwezig was op de feestjes die door de vereniging werden georganiseerd en ze zich gedroeg als een rebelse tiener. Ze lachte om de herinneringen van een onbehoedzaam leven en danste met de menigte mee. Ze liet zich meevoeren met het geluid van de nacht en het voelde alsof ze terug was in Los Angeles.

Dundees stem galmde de hele avond door de straten van Heart Mountain, zijn stem was puur goud gegoten over een ruig gebergte wat een bijzondere maar een fantastische combinatie was. Het klonk als nostalgie die neerstreek in de harten van de mensen die zich bevonden in de drukte van het kleine dorp. Het verlangen naar de beste dagen die waren geweest en die nog moesten komen. De gedachte van een waardevol leven.

Lauren had zich werkelijk verbaasd over het optreden en ze was in een trance geraakt van de muziek. Ze danste alsof ze alleen op de wereld was. Ze zong zo hard mee dat ze buiten adem was en tevreden toekeek naar de mensen om haar heen om op adem te komen. In de weken dat ze hier nu was, begon ze te houden van de mensen en van het dorp. De natuur die zo overheersend was, ongerept en puur.

Het moment dat het optreden eindigde was gelijk ook de afsluiting van het dorpsfeest. Het laatste nummer, waar de mensen met diep ontzag naar luisterden door de veranderingen die momenteel plaats vonden in het dorp, was My hometown. Rustig en gecontroleerd, de bas die in een vast ritme door het nummer klonk. De trombone die rustige tonen speelde en Jamie die zacht mee zong. Dundees stem die het nummer leidde en met de pakkende tekst de menigte stil kreeg. Kippenvel stond op haar huid en ze kreeg een brok in haar keel.

Hij die zong over de dagen die komen zullen, gehuld in de problemen van veranderingen. Allemaal in hun geliefde dorp.