Heart Mountain [WATTY WINNER 2020]

E E N E N V E E R T I G : Uitgeput

Uitgeput

Een team van reddingswerkers was ingezet om Jamie, een gezochte man met een prijs op zijn hoofd, te vinden in de ruige gebergtes van Montana. Het weer was omgeslagen en het regende al dagen achterelkaar. Lauren kon niets anders doen dan wachten. Ze had hem meerdere keren geprobeerd te bellen, de telefoon ging over en ze kreeg zijn voicemail te horen. Wat klonk als zijn eigen stem en elke keer schoten de tranen in haar ogen alsof ze gevuld werd met zijn liefde wanneer ze zijn stem dacht te horen.

Dundee was, tegen Laurens zin in, de bergen in getrokken om hem te zoeken. Hij kon zich amper bewegen wanneer hij reed en zijn lichaam deed al dagen pijn van alles wat hij teveel deed. Het deed Lauren pijn om hem zo te zien. Nick en Dave deden al het werk op de twee boerderijen. Dundee had al bedacht dan hij zijn schapen voor het eind van de maand zal verkopen om hen te kunnen betalen. Het was zenuwslopend om de helikopters boven de bergen te zien cirkelen. Telkens een stukje verder, elke dag een ander gebied. Ze hadden Feather Women uitgesloten en waren nu bij Major steel backbone waar ze de komende twee dagen zouden gaan zoeken. Dundee daarentegen had geen gebieden die hij doorzocht. Hij vond zijn weg in de herinneringen die hij ophaalde, de wegen die hij ooit met Jamie had gereden. De ongebaande routes langs de ravijnen en over de hoogvlaktes waar niemand ooit zal komen. Langs de oever van de eenzame rivier die door de bergen kronkelde als een verdwaalde slang.

De dagen leken door haar vingers te glijden en ze zocht houvast aan de kleine dingen die haar terug tot leven brachten, zoals boodschappen doen en de sfeer van het dorp weer te inhaleren. De mensen vulden haar gedachten en het voelde beter zo, alsof ze minder alleen was. Ze hielp Dave met de schapen verzamelen, de dag ging voorbij zonder nieuws te horen. Dundee keerde in de avond terug, zonder woorden te wisselen was hij op bed gegaan, hij was uitgeput en zijn lichaam leek gebroken. Lauren bleef om die reden op de boerderij van Dundee slapen, op de bank onder een oude deken en een kussen gemaakt van haar eigen jas.
De volgende ochtend werd ze wakker van Dundee die naar beneden liep. Zijn voeten maakten een bonkend geluid op de trap en ze ging recht op zitten, wachtend tot hij de woonkamer in kwam. Hij zag er slecht uit. De kringen rond zijn ogen waren donker en zijn haar was ongekamd, de glinsteringen in zijn ogen waren verdwenen en zijn lippen waren gevormd tot een streep waar geen emotie in lag. Hij schrok van Lauren die hem aankeek en begroette haar met een kort glimlachje.

'Laat me in ieder geval ontbijt voor je maken en wat te eten voor onderweg.' Zei ze terwijl ze opstond van de bank en achter Dundee aanliep naar zijn keuken. Dundee haalde diep adem en knikte.

'Ik weet het niet meer Lauren.' Zei hij, zijn stem was schor en klonk donker.

'Dundee.' Zei ze zacht en keek hem aan, 'ik ook niet.'

Ze maakte ontbijt voor hen twee, en gelijk genoeg zodat hij wat zal hebben voor onderweg. Het was onmogelijk om hem tegen te houden dus was het enige wat ze kon doen, het hem zo aangenaam mogelijk maken.

'Hoe is je schouder?' vroeg Lauren. Hij keek haar aan met opgetrokken wenkbrauwen en sloeg zijn ogen neer.

'Wat denk je zelf?'

Lauren schudde haar hoofd uit frustratie en zette zijn ontbijt voor hem neer. Hij begon in stilte te eten en ze ging tegenover hem zitten.

'Dundee, denk goed om jezelf. Je kan ook met de auto op zoek gaan, het zal een stuk beter voor je zijn.' Dundee keek haar niet eens aan, de woorden drongen niet eens door en hij stond op. In gedachten verzonken liep hij weg van de tafel, mompelde een gedag en verdween uit het huis om zich weer op te laten slokken door de bergen. Lauren was stomverbaasd door zijn afwezige gedrag, alles vertelde haar dat het niet goed ging met hem en ze kon er niks aan doen. Op de veranda keek ze hoe hij opsteeg. Ze zag hem vertrekken richting het westen, naar de bergen en bleef voor de zoveelste dag alleen achter op de verloren boerderij.

Het gure weer bleef aanhouden en in haar hart stormde het net als buiten. Ze bleef de hele dag binnen en keek vanuit het keukenraam naar buiten, in de hoop een glimp op te vangen van twee paarden die met hun ruiters een afdaling in te zetten. Om Jamie daarna om de hals te vliegen, zijn warmte te voelen, zijn stem te horen. De uren verstreken langzaam en het voelde alsof de tijd stil stond. Ze vroeg zich af wat er nou werkelijk gebeurd was en wanneer hij terug zal komen. Duizenden vragen spookten door haar gedachten terwijl ze met tegenzin begon met eten koken. Ze vertelde Dundee dat hij goed moest eten hoewel ze zelf al dagen geen hap meer door haar keel kreeg.

Toen de avond viel, de regen tikte zachtjes tegen de ramen en de wind raasde langs het huis, werd ze opgeschrokken door het geluid van een helikopter. Ze rende naar buiten en keek met samengeknepen ogen naar de donkere lucht waar ze het gevaarte probeerde te vinden. Een rood, knipperend lampje stak af tegen de donkere wolken. De helikopter vloog richting Feather Woman en ze zag hem cirkelen boven de hoogvlaktes als een roofvogel die opzoek was naar zijn prooi. Ze zag hoe het knipperende licht van de helikopter daalde en uit het zicht verdween.

Iets in haar vertelde haar dat ze hem hadden gevonden.