Heart Mountain [WATTY WINNER 2020]

T W E E Ë N V E E R T I G : Versplinterd

Versplinterd

Het brak haar hart in duizenden stukjes, versplinterd door de realiteit. Ze zag Dundee aankomen. Hij was vlakbij en ze rende vanaf de veranda naar hem toe. Hij had Blondie bij zich, het paard waarmee Jamie vertrokken was. Dundee zag eruit alsof hij elk moment zou kunnen neervallen. Zijn gezicht was lijkbleek en hij leek kleiner en kwetsbaarder dan ooit te voren. Ze hield hem vast toen hij van zijn paard afstapte en hij wankelde even. Zijn ogen vertelden haar genoeg, rood en opgezwollen door de tranen die hadden gevloeid. Al het lucht vaagde weg uit haar longen en het werd licht in haar hoofd. De tranen stroomden over haar wangen en ze schudde haar hoofd.

'Dundee, zeg iets.' Haar stem vaagde weg in de wind en Dundee keek haar aan. Zijn gezicht was vertrokken, zijn kleren waren nat en zijn hoed was zelfs doorweekt. De regen drupte van de rand. Zijn lippen waren paars van de kou en zijn lichaam was bedekt met kippenvel. Hij schudde enkel zijn hoofd, het verdriet weerkaatste in zijn ogen. De hand op zijn schouder leek hem terug te roepen naar de pijnlijke werkelijkheid waarin het leven niet eerlijk verliep. Hij liet zich opvangen door Lauren, met moeite hield ze hem recht op en samen lieten ze zich langzaam op de grond zakken.

Dundee huilde hartverscheurend in de armen van Lauren die hem vasthielden alsof zijn leven ervan af hing, alsof dat het enige was waarmee ze hem op de wereld kon houden. Hij huilde tot de tranen op waren en hij de moed had verzameld om de woorden uit te brengen die de wereld zouden veranderen. Zijn hoofd hief hij omhoog en hij keek Lauren aan.

'Hij is er niet meer.' Zijn stem verloor zijn kracht met de zin, het maakte niet uit, Lauren wist het al.

Het ergste moment in het houden van iemand, is de dag dat je hen verliest. Het enige wat overblijft waren herinneringen die je kon vullen met alle liefde die je nog had. Zo vaak herhalen dat je ze kon dromen. Het enige waaraan je je kon vasthouden was de hoop dat het ooit beter zal worden, dat de pijn vervagen zal maar dat de herinneringen even helder blijven dan het moment zelf. En die hoop zal ze bewaken met haar leven.

Het natte gras was koud, de regen had hen allebei doorweekt en Dundee was de eerste die realiseerde dat ze naast elkaar in de donkere nacht zaten te rillen van de kou. Hij stond trillend op en hielp Lauren omhoog die net als hij in het eerste uur, verkeerde in een shock van ongeloof. Op de hoogvlakte had hij Blondie gezien en toen wist hij al dat het fout was. Hij had het reddingsteam gewaarschuwd en die hadden hem na enkele uren gevonden. Dundee was opgelucht dat hij Jamie niet had gevonden, hij wist niet of hij dat kon. Het uur waarin hij terug was gereden, had hij niet bewust meegemaakt, Blondie en Puck wisten zelf de weg naar huis en hij zat als verlamd op zijn paard. Zijn wereld was uit elkaar gevallen als een glazen bol die uit elkaar spatte op een stenen vloer, er was niks meer van over.

Zonder enige woorden te wisselen liepen ze naar binnen. Lauren ging op de bank zitten en staarde voor haar uit. Dundee liep naar de kast waar hij een oud shirt voor haar uitviste en zelf trok hij snel droge kleren aan. Hij zette de thee aan en wachtte. De werkelijkheid was onvatbaar en hij wist niet of hij zich nog voort kon bewegen in de wereld zonder Jamie.

Hoe het had kunnen gebeuren wist hij niet, hij had hem eerder moeten vinden. Hij wist immers waar hij was. Jamie daarentegen had geprobeerd om terug te gaan. Het was de derde avond dat hij zijn medicijnen kwijt raakte. Op maandag had hij zich zo slecht gevoeld dat hij terug wou rijden naar Heart Butte om Lauren te waarschuwen.

Hij was nog niet op de helft van de tocht toen hij naar zijn hart had gegrepen, zijn adem stokte en hij liet zich van Blondie afglijden. De grond was koud en kil, hij dacht aan Lauren en had haar proberen te bellen, hij had geen bereik. Hij had zijn ogen gesloten en wist dat niemand hem zal vinden op deze plek. In het onherbergzame gebied waar niemand zich ooit begaf, niemandsland. Zijn hand verdween in zijn jaszak en met trillende handen haalde hij het kleine hangertje eruit. De foto die verscheen toen hij het hangertje opende was gemaakt op het dorpsfeest en tranen verlieten zijn ogen.

Hij wreef met zijn duim over de foto alsof hij op die manier dichter bij haar kwam. Haar warmte kon voelen en haar stem kon horen. De geluiden om hem heen verdwenen en de koude grond leek te vervagen. Zijn handen omsloten het hangertje en hij zal haar voor altijd in zijn hart dragen. Langzaam verloor hij zijn bewustzijn en voor hij het wist was de oneerlijke strijd met zijn lichaam afgelopen. Hij verloor zijn grip en zijn handen ontspanden, zijn lichaam stopte en het hangertje gleed uit zijn handen en raakte de grond om vervolgens weggespoeld te worden door de regen. Om zijn weg terug te vinden, net als hem. Zijn ogen draaiden weg en zijn gedachten werden stil. Er was niks meer over. Behalve het verlangen naar Lauren en de liefde die hij haar nog wou geven.

Hij hield haar vast in zijn laatste adem.