Heart Mountain [WATTY WINNER 2020]

Z E S E N T W I N T I G : Repeteren

Repeteren

Lauren pakte al haar papieren bij elkaar en liep naar binnen. Ze had een aktetas moeten meenemen in plaats van met een stapel losse papieren rond te lopen en men de indruk geven dat ze haar baan niet serieus nam. Ze liep door de glazen draaideuren naar het zaaltje in het dorpshuis waar alle vergaderingen plaats vonden. Het was een belangrijke dag en haar aanwezigheid was voor eens belangrijk. Ze zal moeten vertellen wat haar bevindingen waren en wat haar plan was met de dieren en of verplaatsen een mogelijkheid zal zijn. Tegen de tijd dat ze het zaaltje binnenliep begonnen de zenuwen haar toch in de greep te nemen. Had ze genoeg gedaan in de maand die ze hier nu zat en was haar informatie wel leidend in dit project. Als er een mogelijkheid was om dit te stoppen zal ze dat meteen doen. Inmiddels wist ze dat er niks van klopte en dat deze plek bijzonder was, in zijn natuur en in de mensen die zich hierdoor lieten leidden. Ze leefden nou eenmaal met de natuur.

De spanning was te snijden, ze voelde de ogen van John op haar rug prikken. Ze had hem niet durven aankijken en ontweek hem zoveel mogelijk. Hoewel ze zeker wist dat zijn gezicht in de bijzondere kleuren van helende bloeduitstortingen was gekleurd, wist ze dat hij niemand het echte verhaal had verteld. Dan zal hij zichzelf immers verraden.

Nadat er verschillende mensen hadden gesproken, ambtenaren, de burgemeester, dominee Lockwood en zelfs een psycholoog die de gemoedstoestand van de dorpelingen monitorde, was het haar beurt. En dat ging niet zoals ze gepland had. Hoe goed ze ook haar best deed om haar beslissingen te onderbouwen, leek niemand gehoor te geven. Ze had voorgesteld om een gedeelte van het project elders te realiseren om de uitgebreide natuur van dit gebied te sparen. Niemand was het met haar eens, de natuur bracht geen geld op en niemand zal er iets aan verdienen. Ze had tig keer uitgelegd over de bijzondere soorten insecten, de wolven- en berenpopulatie die hoog was maar niet gevaarlijk. Aan de hand van de resultaten die ze had opgeslagen op de G.S.I's probeerde ze hen ervan te overtuigen dat ze er niet goed aan deden. En niemand leek geïnteresseerd.

Na een middag van veel informatie en een heleboel frustratie, stapte ze in haar auto en reed hard weg. De stofwolk die achter haar aanstoof toen ze de grote weg afreed en de onverharde weg naar haar huis inreed, was groter dan normaal. Jamie, die om zijn huis liep op het moment dat ze langsreed fronste en keek haar na. Zo reed ze normaal niet, ze zwaaide niet eens naar hem.

Die avond was hij van plan om langs te gaan en even een praatje te maken. Dundee verstoorde dat plan door een onaangekondigde repetitie in zijn huis georganiseerd te hebben. Met lichtelijke tegenzin begon hij met het repeteren. Iedereen leek enthousiast en hoe verder de avond vorderde, en hoe meer drank er gedronken werd, leek hij Lauren een beetje te vergeten. Het schuldgevoel dat hij had om niets van zich te laten horen verdween, om zich de volgende ochtend te laten zien.

Geluid van de amateuristische band vulde het huis en galmde over de landerijen. Dundee zong alsof zijn leven ervan af hing. De rauwe randen aan zijn stem waren adembenemend en hij werd één met de muziek om hem heen. Jamie, die de solo's speelde en voor de achtergrondzang zorgde had een grote glimlach op zijn gezicht. De andere jongens leken zich ook prima te vermaken en iedereen was positief verbaasd over deze eerste repetitie.

Tevreden, aangeschoten en moe ging Jamie die avond op bed. Dundee was blijven slapen, of nou ja, hij was bezopen in slaap gevallen op de bank en Jamie kon zich niet ergeren aan het feit om hem te laten slapen. Dus liet hij hem vredig slapen op zijn bank en zal hij de volgende ochtend ongetwijfeld aan mogen horen hoe Jamie hem wakker had moeten maken en over de bonkende hoofdpijn die hij had.

En hij had gelijk. Toen Jamie de volgende ochtend naar beneden liep en Dundee wakker maakte, bromde hij iets onverstaanbaars. Waarna hij omhoog schoot en hem woest aankeek.

'Hoe laat is het?' vroeg Dundee.

'Half negen geweest.'

'Verdomme.'

Jamie schudde zijn hoofd en liep naar de keuken.

'Wil je ontbijt?' vroeg Jamie en wachtte op antwoord. Hij hoorde gestommel uit de kamer.

'Nee, niet echt.'

Jamie grinnikte en maakte ontbijt voor hem zelf, even later kwam Dundee naar de keuken en schonk koffie in voor zichzelf. Hij wierp een blik op Jamie die zat te eten en haalde zijn neus op.

'Waarom heb je me niet wakker gemaakt?' vroeg Dundee. Jamie haalde zijn schouders op en maakte zijn mond leeg.

'Je sliep al.'

Dundee bromde wat onverstaanbaars en zuchtte. Hij ging tegenover Jamie aan de tafel zitten en nipte aan zijn koffie.

'Wanneer wil je weer aan het werk?' vroeg Dundee. Hij had gezien hoe Jamie zijn best deed om rustig aan te doen en dat het hem redelijk lukte. Jamie had verschillende dingen gebakken, en hij had werkelijk geen idee waar dat idee vandaan kwam. Jamie aan het bakken was zeer zeker een bijzonder fenomeen.

'Over een paar dagen, ik denk dat ik maandag wel begin,' zei hij en haalde zijn hand door zijn haar.

'Het voelt gewoon nog zo... kut, en bij alles wat ik doe ben ik buiten adem,' zei hij. Hij wreef over zijn borst en haalde diep adem.

Dundee knikte en had hem gezegd dat hij alle tijd moest nemen die hij nodig had, het was vast geen pretje en Jamie zal er hoe dan ook bovenop moeten komen.