Heart Mountain [WATTY WINNER 2020]

Z E V E N E N V E E R T I G : Het juiste pad

Het juiste pad

Dundee reed mee in de kampioenschappen en werd uiteindelijk tweede van Texas. Ed was eerste geworden en hij had gezegd tegen Dundee dat het hem speet. Dundee nam het hem niet kwalijk, eigenlijk was hij blij. Hij zal niet mee hoeven doen met de landelijke kampioenschappen en de kans dat Lauren hem op tv zal zien was weggevaagd, het had de hele tijd in zijn achterhoofd gespookt en hij kon zich niet bedenken wat het zal betekenen. Hij was bang dat ze hem zal bellen, of misschien was de gedachte dat ze niet zal bellen nog wel erger.

Hij had nooit meer iets van zich laten horen en dat voelde als de juiste beslissing, alhoewel het voelde niet goed en hij dacht nog vaak aan hun laatste conversatie. Hoe zij hem vertelde dat ze hem nodig had. Waarvoor had ze hem nodig? Je was zelf de enige die je eigen pijn kon verwerken. Het was een duister proces van het leven terug vinden en het juiste pad kiezen. Of hij het juiste pad had gekozen wist hij niet, de rodeo's waren echt niet iets waarvan hij genoot. Het was het gevoel van eeuwig verlies wat hem deed winnen van de angst om haar tegen te komen. Hij zal altijd verliezen, hij zal altijd vallen en de stieren zullen altijd doorgaan. Genadeloos.

Hij had zich omgekleed om een nieuwe ronde te beginnen. Als hij zal winnen zal hij een prijs van duizend euro te pakken hebben en dat gaf hem het gevoel dat hij zal kunnen ademen in de financiële chaos waarin hij zich bevond. Hij klemde zijn hand om de zadelknop en knikte naar de man die het hek vasthield. Vluchtig drukte hij het vizier van zijn helm dicht en daar ging hij. De stier ging door het lint en Dundee hield vast met alles wat hij had. Zijn lichaam werd rondgeslingerd door de onverwachtse bewegingen en toen de stier met alle poten tegelijk van de grond kwam verloor hij zijn evenwicht. Hij voelde hoe hij langs de zijkant van de stier naar achteren viel. Met zijn blote handen beschermde hij zijn hoofd voor de gevaarlijke achterpoten van het dier en hij probeerde zijn val te breken met zijn armen. Het deed pijn, het was beangstigend en zelfs na al die keren dat hij was gevallen, was het nog altijd tegenstrijdig met zijn principes. Waarom zal je zoiets doen en waarom zal je ooit je leven wagen op een opgefokte stier die zijn doel hoe dan ook zal bereiken.

Een kreet verliet zijn mond, tranen sprongen in zijn ogen en het duizelde hem. Een achterpoot van de stier kwam neer op zijn enkel en het was alsof hij bezweek onder het gewicht van de stier. Hij probeerde weg te rollen voordat hij nog eens geraakt werd en tot zijn grote opluchting voelde hij iemand die hem vastpakte en wegtrok. Even bleef hij staren naar de lucht zonder te knipperen.

'Kom op, jongen.' Zei de man en hij pakte Dundees hand. Dundee liet zich omhoog helpen en hij sloot zijn ogen. Hij strompelde naar het hek en verloor bij elke stap meer het gevoel van bewustzijn. Nog een paar stappen. Het geschreeuw van de mensen was vervaagd en de lichten werden een grote waas. Hij keek om zich heen en fronste.

'Ik ga...' hij viel weg en zakte op de grond. De man die hem had weggetrokken was naar hem toegesneld en meerdere mannen sprongen over de hekken om de jongeman te helpen. Ze droegen de bewusteloze man naar achter, uit het zicht van het publiek en legden hem op een bank neer die daar stond. Achter de schermen was het altijd gezellig en er stonden banken in overvloed.

Dundee kreunde en knipperde een paar keer. Hij glimlachte even en fronste, het duurde een paar minuten voordat hij alles helder kon zien.

'Jo, wat doe je?' vroeg een bekende stem. Dundee krabbelde overeind en steunde op zijn ellebogen.

'Ed, als jij dat nou weet.' Zei hij en haalde zijn schouders op. Ed lachte en klapte op zijn schouder. Hij liet zich terugvallen op de bank en haalde diep adem. Hij keek naar zijn been en bewoog zijn tenen. Het was in ieder geval niet gebroken.

'Hier, wat water. Laat ons eens even kijken.' Zei Ed en knikte naar de EHBO-er die inmiddels gearriveerd was. Dundee ging rechtop zitten en zijn gezicht vertrok van de pijn die door zijn lichaam schoot.

Volgens de EHBO-er was zijn enkel gekneusd, hij had het gekoeld en de ice-pack lag er nog altijd op. Zijn enkel begon al op te zwellen en verkleurde naar paars. Hij schudde zijn hoofd en sloot zijn ogen. Dat werd geen duizend euro extra, het werd eerder duizend euro minder. Misschien kon hij meer muziek gaan maken, werken zal het er nu al helemaal niet van komen.

'Wat kut man.' zei Ed en ging naast hem zitten. Hij bood Dundee een sigaret aan en Dundee stak deze aan. Hij knikte als antwoord en blies de rook in kringetjes uit.

'En nu, ik kan niet werken en niet rijden, ik kan niks. Verdomme.'

'Je hebt geluk gehad.'

'Vast.'

Er viel een stilte en Dundee keek hem even aan en schudde zijn hoofd, 'sorry.'

Ed grijnsde en haalde zijn schouders op, 'maakt niet uit. Zal ik je naar huis brengen?'

Dundee knikte en was blij dat hij hier weg kon. Ed ondersteunde hem en reed hem naar zijn trailer toe. Ze hadden onderweg gepraat over de wedstrijden, Ed zal volgende week twee keer in Washington rijden en een keer in Idaho. Het waren de landelijke kampioenschappen en Ed was gelukkiger dan ooit.

'Ga mee, je kan niets anders doen. Word mijn begeleider op mentaal gebied of zoiets. Ik kan vast emotionele steun gebruiken.' Zei hij met een glimlach. Dundee lachte en haalde zijn schouders op.

'Ik weet het niet. Ik wil niet...'

'Toe, je gaat het geweldig vinden.' Dundee haalde diep adem en perste zijn lippen samen.

'Oké dan.'

'Deal.'