Heart Mountain [WATTY WINNER 2020]

V I E R E N D E R T I G : Het spijt me

Het spijt me

De hand van Jamie raakte Dundee aan en er klonk een pijnlijke kreet.

'Afblijven.' Mompelde Dundee en hij hield zijn adem in. Jamie schudde zijn hoofd en wist dat dit niet veel goeds betekende. Dundee wist allang dat het niet goed was. Hij sloot zijn ogen en liet zijn hoofd vallen in het koele zand. Het was alsof zijn arm verdoofd was en zijn schouder in de fik stond. Zijn vingers tintelden bij elke beweging en hij wist dat Jamie wat zei, hij verstond hem niet. De geluiden suisden om hem heen.

'Draai je om.' Beval Jamie en keek hoe Dundee langzaam bewoog om zich om te draaien, hij rilde van de pijn. Hij keek Jamie aan, in zijn ogen kon hij de pijn zien en Jamie knikte bevestigend naar zijn eigen gedachten.

'Ik breng je naar het ziekenhuis.'

Dundee schudde zijn hoofd en haalde diep adem. Hij klemde zijn kaken stijf op elkaar en sloot even zijn ogen.

'Het is mijn schouder.' fluisterde hij, zijn stem was schor en trilde.

Jamie knikte en dacht dat dit al het geval was, Dundee drukte met zijn linkerarm zijn rechterarm stijf tegen zich aan.

De minuten verstreken en Jamie was zijn auto gaan halen. De wolken gleden voorbij in een strakblauwe hemel en de stilte die om hem heen was beangstigend. Hij wist niet eens of hij wel op kon staan, hij zal wachtten tot Jamie terug was. Het verstikkende gevoel van eenzaamheid bekroop hem en hij voelde zich machteloos door te denken hoe de komende weken eruit zullen zien. Geen werk, pijn en verveling waren elementen die hij niet graag zag in zijn leven.

Jamie had Dundee omhoog geholpen. Dundee wankelde en hij ging bijna onderuit van de pijn. Eenmaal in de auto viel Dundee weg, nog voordat Jamie de auto had gestart. Hij had Dundee nog nooit zo gezien als nu. In de bergen de vorige keer was hij goed aanspreekbaar en had hij zelfs grapjes gemaakt toen ze moesten wachtten op de helikopter.

Hij had gemist dat Jamie hem in de auto had geholpen, ze waren al weggereden voelde hij en hij kreunde. Of hij echt buiten bewustzijn was geweest wist hij niet, hij kon zich enkel de verscheurende pijn herinneren. Hij verdronk in het gevoel van zijn leed en had zich door Jamie laten leidden. Elk oneven gedeelte in de onverharde weg schoot door zijn lichaam alsof hij was geraakt door een kanon. Omringd door het bloed dat door adrenaline door zijn lichaam suisde. De geluiden om hem heen werden omgezet naar een suizende ruis die de stilte onderbrak. Hij drukte zijn hoofd tegen de hoofdsteun en slikte. Met alle energie die hij nog had begon hij te praatten.

'Dat beest mag weg.'

Jamie keek hem met opgeheven wenkbrauwen aan, hij was vooral blij dat Dundee er weer normale woorden uitkreeg.

'Vals kreng. En als ik haar ooit weer zie, zal ik haar vakkundig in elkaar trappen en alles...' zijn adem stokte en hij keek Jamie woest aan, 'verdomme, rijd normaal!'

Een opgeluchte zucht van Jamie klonk zacht door de auto, Dundee was weer bij zinnen. Hij herinnerde zich dat Lauren hem een berichtje had gestuurd en dat ze vanmiddag langs zal komen. Gelijk belde hij haar op terwijl hij de verharde weg opreed richting het ziekenhuis. Hij was gelijk vergeten dat ze ruzie hadden gehad en hij stortte haar gelijk in de situatie zoals die nu was.

'Ik rijd nu naar het ziekenhuis met Dundee. Je wou vanmiddag langskomen maar ik denk dat ik niet thuis ben, ik heb geen idee hoe lang dit gaat duren.'

Ze had werkelijk geen idee waar hij het over had, ze hoorde de bezorgdheid in zijn stem en wist niet precies wat hij nou ging doen in het ziekenhuis.

'Wat is er gebeurd?'

'Ja, een jonge hengst heeft Dundee helemaal kapotgetrapt, ik weet niet hoe erg het is.'

'Nee! Wat erg, moet ik die kant op komen?'

Jamie twijfelde even, hij zal lang moeten wachten in het ziekenhuis en voelde zich inmiddels ontdaan door wat zich voor zijn ogen had afgespeeld. Dundee die zo toegetakeld werd door de mustang.

'Ja, mag wel.' Zei hij zacht.

'Jamie?'

'Ja?'

'Ik hou van je.'

'Het spijt me van gisteren, we praten er later over, oké?'

'Ja, is goed en ik kom er gelijk aan.'

'Ik hou ook van jou, Lauren.'

Een opgeluchte zucht van Lauren klonk door de telefoon en het was even stil.

'Tot zo.' Zei ze en hing op.

Jamie had geen idee wat hij moest vragen aan Lauren, moest hij zichzelf uit gaan leggen of was het aan Lauren om haar excuses aan te bieden? Misschien had hij wel te hard gereageerd en maakte hij het wel erger dan dat het werkelijk is.

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen werd Dundee op een groot bed gelegd waar doctoren hem wegreden door de lange witte gang en waar hij uit het zicht verdween. Jamie haalde zijn hand door zijn haar en zocht een plek waar hij kon gaan zitten. Hij leunde met zijn ellebogen op zijn knieen en legde zijn hoofd in zijn handen. Hoe dit ooit had kunnen gebeuren wist hij niet, er gebeurde niks vreemds en het ging allemaal zo snel.

Hij zat daar bijna een uur zonder enig bericht te krijgen. Het gaf hem een onheilspellend gevoel van angst dat het erger was dan ze eerst dachten. Wat niet heel vreemd zal zijn aangezien Dundee zo wazig had gereageerd en zoveel pijn leek te hebben. Als het maar niet te erg zal zijn.

'Hé.' Klonk haar stem, die de stilte verbrak. Ze ging naast hem zitten en perste haar lippen samen, ze wist niet goed wat ze moest zeggen. Jamie keek naar haar en pakte haar hand vast en de woorden kwamen vanzelf.

'Het spijt me echt, ik had niet zo kortzichtig moeten doen.'

Lauren knikte en haalde diep adem.

'Het is al goed, Jamie.' Zei ze zacht en drukte een zoen op zijn wang. Een wazige glimlach verscheen op zijn gezicht en hij haalde opgelucht adem. Later zullen ze het er eens goed over hebben en dat wisten ze allebei.