Heart Mountain [WATTY WINNER 2020]

Z E V E N E N D E R T I G : Liefde en haat

Liefde en haat

Op sommige dagen hielp Lauren Jamie mee, ze had voor het eerst in haar leven een schaap behandelt en verbaasde hoe Jamie dit soms dagen achter elkaar deed. Op de andere dagen nam ze haar spullen mee en vertrok naar Dundee. Ze maakte haar werk en tegelijk kon ze de jongen gezelschap houden en verzorgen. Hij ging langzaam vooruit en ze hield haar adem in wanneer hij sliep op de bank en vervolgens wakker werd van de pijn. Het was een woensdagmiddag dat ze zo was geschrokken van hem. Zij zat buiten met haar laptop, ze verwerkte alle gegevens en ging de G.S.I.'s bij langs om de beelden te kijken. Ze hoorde een knal, daarop volgde een kreet, de kreet werd gevolgd door een doffe dreun en glas wat versplinterde op de vloer.

'Dundee?' riep ze en stond snel op. Ze rende naar binnen waar ze Dundee aantrof, bewusteloos op de grond tussen de glassplinters van een gesneuveld glas. Het moment zelf was bijna angstaanjagend, achteraf was hij tegen de deurpost aangelopen en flauwgevallen van de pijn. Toen hij bijkwam stonden de tranen in zijn ogen en hij had zijn hoofd geschud.

'Dit duurt zo lang, Lauren,' zei hij met een lage schorre stem. Lauren had zijn goede hand gepakt en er in geruststellend geknepen.

'Het komt wel goed,' fluisterde ze. Ze had hem omhoog geholpen, met knikkende knieën liep hij naar de bank en Lauren was naast hem gaan zitten. Ze vertelde over de arend die ze had zien cirkelen bij de hoogvlaktes, hoe het dier een duikvlucht had gemaakt om zijn prooi te bemachtigen. Waarna hij dapper wegvloog als een overwinnaar met een muis in zijn snavel. Haar stem was zacht en het klonk als een sprookje. Ze streelde met haar duim over zijn hand tot hij in een diepe slaap viel.

Het was donderdag en die avond zal er weer een toespraak zijn in het dorpshuis. Lauren voelde dat het nu echt ging worden. De laatste keer dat ze met John had gepraat had hij haar verteld dat de brieven klaar waren om gestuurd te worden. Als raketten die afgevuurd werden en klaar waren om te exploderen. De enorme chaos die zal volgen zou grote gevolgen hebben voor het dorp.

Jamie had Dundee nog altijd niet verteld wat het echte plan van John was en hij wist ook niet of hij dat nu zal doen. Het lukte Jamie om klaar te zijn op de boerderij en samen met Lauren reed hij naar het dorp toe.

De bomen langs het pad wiegden heen en weer in de wind, de zomer verstreek sneller dan iemand zich had kunnen voorstellen en de langste dag was alweer een paar weken geleden. Voor ze het doorhadden zal de herfst aanbreken, de bomen zullen verkleuren als oude stof wat zijn kleur verloor in de jaren en het weer zal ruiger worden, kouder en nat. Waarna het terug zal keren naar de magische rust die de winter zal brengen.

'Moeten we het aan Dundee vertellen?' vroeg Jamie, hij draaide de radio zachter en keek Lauren aan. Ze haalde haar schouders op en haalde haar hand door haar haar.

'Ik weet het niet, zijn bedrijf zal sowieso weg gaan, het zal alleen maar voor meer problemen zorgen.'

Jamie zuchtte diep en knikte, misschien had ze gelijk. Toch voelde het verkeerd om dit voor Dundee geheim te houden.

'Heeft niet iedereen het recht om te weten wat er gaande is?'

'Haal dat uit je hoofd. Vanavond is belangrijk en jij gaat geen gekke dingen doen.' Zei Lauren streng. Ze wist dat Jamie zichzelf nogal kon verliezen wanneer hij zich vastklampte aan zijn eigen ideeën van vrijheid. Jamie knikte gehoorzaam. Hij zei niks en wreef in zijn gezicht, haalde diep adem en sloot zijn ogen even. Het zal geen ontspannende avond worden, toch was deze avond een pauze van al het fysiek zware werk waar hij de laatste week geen moment bij stil had gestaan.

'Ik meen het Jamie.'

'Ik ga niks doen...' zei hij en opende zijn ogen weer, 'niet daar.'

Het dorpshuis was gevuld met mensen en de sfeer was bijna grimmig door de boze blikken die haar kant op gingen toen ze het gebouw binnen liep. Jamie liep wat zenuwachtig achter haar. Niemand had hem veroordeeld dat hij iets met haar begonnen was en hij wou dat liever ook zo houden.

De toespraak begon al snel en de stilte waar om werd gevraagd duurde niet lang. De mensen waren het er niet mee eens en dit was uiteindelijk nog maar het begin van iets groters waar ze niks van wisten.

'Het rode gebied zal opgekocht worden, alle boeren en burgers die daar gevestigd zijn, zullen uitgekocht worden,' John wees naar de plek op de kaart. Jamie schudde zijn hoofd. Wat er met Dundees bedrijf zal gebeuren was niet eerlijk, wat er met iedereen zal gebeuren was niet deugdzaam en Jamie balde zijn vuisten. Hij herinnerde de belofte die hij in de auto had gemaakt, hij zal vanavond hier niks doen.
Om die belofte waar te maken stond hij op. Zijn stoel piepte toen hij snel naar achter schoof en de tafel schoof weg. Hij wierp een snelle blik door de zaal en zijn ogen bleven hangen op Lauren. Lauren keek hem aan en sloeg haar ogen neer. Vanaf haar plaats keek ze naar de jongeman die woest de zaal verliet. Ze zuchtte en sloot even haar ogen. Of hij zijn belofte waar kon maken wist ze niet.

Hij had zijn donkere jas om zich heen gekleed en ging lopend naar het plein waar de kerk stond. Hij maakte geen geluid en werd één met de duisternis van de nacht. Zijn handen klemde hij om de jerrycan die hij nog achterin zijn truck had staan. Alles wat in zijn gedachten omging was slecht. En het plan was niet goed, hij wist het. Toch wou hij het nu doen en dat zal hij ook. Hij leegde de jerrycan, over de muren, over de deur, over het hout van de veranda. De plek waar hij zoveel tijd had doorgebracht.

De plek waar hij stond toen zijn vader werd begraven, waar hij afscheid had genomen van de man die hem opgevoed had met liefde en haat.