Heart Mountain [WATTY WINNER 2020]

V I E R : Een tevreden hart

Een tevreden hart

Ze opende de deur van het kleine huisje. Voor het huis was een lieflijke veranda gebouwd van hout, hetzelfde eikenhout waaruit het huis uit bestond. De deur kraakte en de hor stokte toen ze die wou openen. Er zaten gaten in de hor en die zal zijn functie niet meer totaal kunnen voltooien door zijn gebreken.

Ze keek rond, het was een lange gang die haar het huis in leidde, het rook oud en muf. De muren waren voorzien van een rustieke lambrisering, onderaan hout en boven crème wit behang. De gang gaf haar toegang tot verschillende deuren. Ze had een tas uit de auto meegenomen waar haar belangrijkste spullen in zaten en ze besloot eerst op zoek te gaan naar de slaapkamer. Ze was kapot. Zodra ze de kamer gevonden had, had ze zich uitgekleed en was als een blok in slaap gevallen.

De volgende ochtend werd ze wakker. Het licht viel door de kier tussen de gordijnen en ze wist dat het nog vroeg was. De vogels waren de enige wezens die wakker waren. Ze rekte zich uit en besloot gelijk het huis te verkennen. Haar spullen stonden nog in de auto en die zal ze daar nog even staan. Ze stapte uit bed en realiseerde dat ze geeneens eten in huis had om te ontbijten. Ze liep naar buiten in de hoop dat er een beekje langs haar huis liep. Het leiding water vertrouwde ze niet op deze plek. Ze had gelezen dat de leidingen in deze uithoeken niet gecontroleerd werden en wou geen gekke ziektes oplopen. Ze opende de klemmende deur en de koele lucht verwelkomde haar. Ze haalde diep adem en snoof de frisse berglucht in. Voor even sloot ze haar ogen en glimlachte, het was een adembenemende plek. Ze had uitzicht over het dorp in de vallei, ze kon het grote witte huis aan dezelfde straat niet zien, hoewel ze ongeveer wist waar die zou moeten staan.

Rond het huis had ze nergens een plek gevonden waar ze water vandaan kon halen. Later die dag zou ze dat wel oplossen. Eerst wou ze het huis verkennen en het inrichten naar haar beeld.

Ze stond in de gang en had geen idee waar ze moest beginnen, er waren zoveel deuren. Ze opende de deur die het eerst kwam, het was een simpele houten deur, wit geverfd. Ze trok haar neus op, het was de wc. Aan de geur te merken was het lang geleden dat die was schoongemaakt. Snel trok ze deur weer dicht en haalde diep adem.

Haar verwachtingen hield ze laag, om zichzelf niet telleurtestellen. Met ingehouden adem opende ze de volgende deur aan de rechterkant. Voorzichtig keek ze de kamer door, het was een grote ruimte. In de hoek van de kamer was een keuken geplaatst. Het leek alsof die uit de jaren '70 dateerde en al een tijd niet meer in gebruik was. Met een vaal gele kleur en oranje tegeltjes op de muur zag het er bijna lachwekkend uit. Er stond een oude stoffige bank aan de andere kant en een laag houten kastje waar ze een tv zou kunnen plaatsen. De kamer had twee deuren, de derde deur zou hier dus ook naar leiden.

Twijfelend liep ze naar de volgende deur, deze keer aan de andere kant van de gang. Een glimlach trok over haar gezicht toen ze deze opende. Het was een tweede slaapkamer. Deze kamer was groot, in tegenstelling tot de kamer waar ze vannacht in had geslapen. Toen had het haar niet uitgemaakt, er stond een bed en ze wou slapen. In deze kamer stond een tweepersoonsbed met een magisch, hout bewerkt hoofdeind. Er zaten twee grote ramen in de slaapkamer en er was veel licht. Tussen de ramen in stond een bureau, ideaal voor al haar werk. De kamer was zelfs ingericht met bloemetjesbehang en een subtiele kroonluchter. Het gaf haar het idee dat iemand ooit was begonnen met het restaureren van het huisje en niet verder was gekomen dan deze kamer. Hoewel er nog een kamer te gaan was -en ze hoopte met heel haar hart dat het een badkamer was- vond ze het genoeg in verhouding met de prijs die ze ervoor betaalde. De laatste kamer was inderdaad de badkamer. Een simpele, ouderwetse badkuip en douche in een, met een tweede wc en een wasbak die haar de rillingen gaf. De randen van de wasbak waren zwart. Ze wou er niet aan denken wat het was, toch was haar eerste gedachte waarschijnlijk de waarheid; schimmel.

Waar ze precies moest beginnen wist ze niet. Ze begon met haar spullen naar binnen halen. Het was niet heel veel, ze had nooit veel nodig om te leven. Boeken, studieboeken, laptop en onderzoeksmateriaal was het meeste wat ze mee had gebracht. De dozen waren zwaar en het zweet stond op haar voorhoofd. De dozen stonden bijna allemaal binnen, ze had er twee buiten laten staan. Die waren gepakt met decoratie en foto's. Bij al haar projecten nam ze foto's mee en andere kleine dingetjes, om het toch wat meer als thuis te laten voelen. Niet dat ze wist waar haar thuis precies was, het was meer het idee.

Ze was opgegroeid in Los Angeles, tussen het geluid van verkeer wat als dansende kogels door de straten weerkaatste. Het nachtleven bekroop haar en ze had de slapeloze nachten zitten luisteren naar het leven van de stad. Nooit had ze er echt van gehouden, toch was het een deel van haar geworden. Hoe een persoon opgroeit, groeit in de persoon zelf. In de stad had ze de vreemde gewoonte om elke avond in het park te gaan zitten en te kijken naar alles wat zich daar afspeelde. Hoe de mensen vertrokken en het kleine stukje natuur begon te leven. Eekhoorntjes die op zoek gingen naar eten, muisjes die op rooftocht gingen, katten die op de loer lagen om de muisjes te beroven van het leven. Het gaf haar het idee dat er meer was in de wereld dan de chaos van de stad. Dat er rust was in de wereld, een ongekende vrijheid die ze dolgraag wou ervaren. Met de jaren had ze die gewoonte omgetoverd naar reizen. Ze reisde naar afgelegen plekken en hield van de verschillende omgevingen. Ze genoot van de natuur en alles wat die haar te bieden had. Ze besloot biologie te studeren en verdiepte zich later in de natuur van Amerika. Na een paar projecten is ze gaan werken als biologe voor een tijdschrift, dat was van korte duur. Ze was geen schrijver en de redactie had weinig aan haar informatieve maar non-amuserende stukken. Na een periode van werkloosheid had ze een baan aangeboden gekregen door de staat Montana, ze waren opzoek naar een biologe die zich wou verdiepen in het herplaatsen van wilde dieren. Zodoende kwam ze hier terecht. Ze had ervaring met het in kaart brengen van wilde dieren en ze had projecten gehad waar ze ook zorgde voor het herplaatsen van dieren. Hoewel ze daar altijd in groepsverband werkten. Dit was haar eerste project als enige bioloog. De ondernemer had beloofd om nauw contact te houden met haar en de uitvoerder.

Na een paar dozen uitgepakt te hebben, de boeken zaten niet meer in de doos maar waren netjes opgestapeld op de grond in de gang. Ze zou de komende week een kast kopen om het overzicht te houden. Ze zal nu eerst het huis schoon moeten maken, nooit dat ze haar tanden zou poetsen bij een schimmelende wasbak of eten zou koken op een stoffig en bovendien plakkerig aanrecht.

Eten, ze had nog geen eens aan eten gedacht!

Het was al in de middag toen ze besloot om eten te gaan halen in het dorp. Ze had geen idee of er ergens een afhaalrestaurant zat en of die nog open waren op dit moment, het was zaterdagmiddag en ze wist dat sommige dorpen hun weekend graag vroeg wouden beginnen. Het huis was in ieder geval schoon en ze had ook al een snelle douche genomen. Nadat ze het huis schoon had gemaakt voelde het alsof overal beestjes kropen en haar lichaam was bedolven onder een laag stof.

Met een gerust en tevreden hart was ze de berg afgereden, ze passeerde het enorme witte huis waar de jongeman in woonde en keek aandachtig naar de taferelen die zich daar afspeelden. Een ronde bak met een laag zand. Een man die zijn evenwicht probeerde te houden op een protesterend jong paard. Tot haar grote verbazing lukte het die man en stonden er twee mannen goedkeurend te knikken naar wat zich voor hen afspeelde.

Ze glimlachte, ze wist nu al dat het een bijzondere plek was. Een plek vol avontuur, excentrieke figuren en oude tradities waarvan ze niet zouden wijken. Heart Butte was een dorp die vergroeid was met zijn natuur, alles werd in de naam van de natuur in stand gehouden. De bergen in de verte waren een teken van het eeuwige genade die hen steunde, voor altijd. Nooit zullen ze veranderen, enkel de kleuren met de seizoenen en dat was dan ook het enige.