Heart Mountain [WATTY WINNER 2020]

T W E E Ë N T W I N T I G : Een doos vol verassingen

Een doos vol verassingen

Dundee was de hele avond bij Jamie geweest. Jamie had zich beroerd gevoeld en Dundee wist het. Hoeveel vragen hij ook had en hoeveel hij ook mede wou delen met Jamie, hij deed het niet. Dit was niet het moment om hem op te zadelen met nog meer problemen. Jamie zal een week rustig aan moeten doen, echt rustig aan. Van de dokter mocht hij daarna weer rustig beginnen. Het knaagde nu al aan hem dat hij zal zien hoe al het werk zal blijven liggen. Dundee had gelijk aangeboden om de dieren te controleren en de dingen te regelen die niet konden wachten. Zoals het maken van de hekken of het bijvoeren.

Jamie was weer thuis, Dundee was die ochtend aan het werk gegaan en hij was alleen. En voor het eerst in tijden voelde hij zich ook werkelijk alleen. Na de ochtend die hij met Lauren had gehad, voelde hij een soort verlangen. Een verlangen naar gezelschap, gezelschap dat dieper ging dan alleen het aanwezig zijn.

Doelloos liep hij door het huis, uiteindelijk besloot hij op de veranda te gaan zitten en uit te rusten. Uitrusten van het niks doen, wat hem nu al teveel leek. Hij had een oude hoed gepakt, zijn hoed was hij waarschijnlijk kwijt geraakt tijdens zijn onaangename ontmoeting met John. Zijn oude hoed was hetzelfde model, een omhoog staande rand, een brede band met kleurtjes en van hetzelfde donkerbruine materiaal gemaakt.

De zon scheen fel en het was warm. Zijn ogen gleden over het landschap en hij bedacht zich hoe hij met dit warme en droge weer eigenlijk de eerste snede van het jaar zal moeten binnen halen. Het was een heerlijke lente dag, waar het zomer leek als de zon scheen en je de winter nog kon zien weerkaatsen in de schaduw.

Gelijk schudde hij zijn hoofd bij die gedachte om te gaan maaien, hij mocht het niet doen. Daar zal hij zich aan houden. Hij wist dat hij het anders alleen maar erger zal maken en het misschien dan einde verhaal zal zijn. Het was geen ramp, het gras was nog niet doorgeschoten en de weersvoorspelling was onvoorspelbaar.

Hij sloot zijn ogen en duwde zijn hoed verder over zijn gezicht. De schommelstoel wiegde langzaam heen en weer. Alles om hem heen kleurde goud van de stralen van de laaghangende zon. De wereld werd betoverd door een rustige zachte gloed terwijl de dag voorbij ging en Jamie op de veranda lag te slapen. Met zekerheid kon hij zeggen dat hij zich de eerste dag rustig had gehouden.

Langzaam opende hij zijn ogen en keek om zich heen. Hij was wakker geworden door een fel licht. Het was inmiddels donker en al in de avond. Met een zucht stond hij op en keek om zich heen.

'Hallo?' riep hij hard. Er was iemand, de lampen waren sowieso van een auto geweest. Hij wist het zeker. Oplettend liep hij de veranda af en keek om zich heen. Na de actie van John vertrouwde hij hem niet meer en het zal hem niet verbazen als hij zomaar een keer in op zijn erf zal staan.

Een glimlach trok over zijn gezicht en haalde opgelucht adem. Hij herkende de Nissan Patrol die naast de schuur geparkeerd stond en zag Lauren staan bij de kofferbak.

'Lauren, wat doe je hier?' vroeg hij. Lauren schrok op een slaakte een gilletje.

'Sorry, ik had je niet horen aan komen!' zei ze en hij grinnikte. Jamie schudde zijn hoofd en zette een paar stappen dichterbij.

Lauren keek hem aan, een kleine glimlach trok over haar gezicht en ze beet op haar lip. Haar vingers speelden met haar ketting en ze bedacht wat ze moest zeggen.

'Bedankt voor...' ze zocht naar de woorden om het tafereel met John te beschrijven, ze wuifde met haar hand, 'wat er gebeurde met John enzo.'

Hij knikte en haalde zijn schouders op, 'Het is al goed, jij ook bedankt.'

Lauren haalde opgelucht adem en draaide naar de auto toe. Ze glimlachte, 'Ik heb wat voor je meegebracht.'

Jamie fronste en keek naar wat ze uit de auto haalde. Het was een doos, aan haar bewegingen te zien was de doos zwaar.

'Zal ik hem tillen?' vroeg hij en maakte aanstalten om de doos aan te pakken. Ze schudde haar hoofd. Hij trok zijn handen terug en grinnikte. Zo snel ze kon liep ze naar de veranda en zette daar opgelucht de doos op de veranda. Hij was achter haar aangelopen en grinnikte om haar reactie, hoe ze diep adem haalde nadat ze de doos neerzette en vervolgens haar handen in haar zij zette en omdraaide. Ze keek hem aan met een glinstering in haar ogen.

'Oké, Dundee zei dat je rustig aan moest doen, dus ik heb hier een doos vol met spullen die jou van het werk houden. En bij deze bied ik mijn hulp aan om de komende weken mee te helpen waar dat nodig is,' ze knikte tevreden en glimlachte.

Hij wou haar vertellen dat hij gewoon door wou gaan met werken. Niet stil zitten of rustig aan doen. En toch zal dat het beste zijn. Hoewel hij het vreselijk vond, was hij erg nieuwsgierig naar wat er in de doos zat.

'Maak maar open,' zei ze met een vrolijke glimlach. Hij trok zijn wenkbrauwen op en ging op zijn hurken zitten om de doos te openen. Een denkrimpel ontstond toen hij een eerste glimp opving van de inhoud. Hij moest zijn lach inhouden en keek haar aan toen hij de doos had geopend. De doos zat vol met dingen die hij al jaren niet meer had gedaan. Hij haalde er een boek uit, lezen was niet echt zijn ding. Toch zag dit boek er bijzonder uit, De Alchemist van Paulo Coelho. Hij had er ooit wel eens iets over gehoord, het moest een goed boek zijn. Een toevoeging aan het leven. Hij haalde er wat puzzelboekjes uit, sudoku's, woordzoekers en zelfs een boekje met zoek de verschillen. Voor de een zal het kinderachtig zijn, en toch dacht hij daar niet eens aan op dit moment. Hij was vijfentwintig en als hij zoek de verschillen zal doen, was het om haar geweest en daar zal hij zich niet voor schamen. Lauren grinnikte bij het volgende wat hij uit de doos haalde en keek hem aan.

'Dat is echt lekker hoor!' zei ze snel en knikte bevestigend. Hij lachte hard en schudde zijn hoofd.

'En ik moet dat maken?' vroeg hij en draaide het doosje om. Een recept voor een chocolade-walnoten taart. Hij kon zich de laatste keer niet meer herinneren dat hij walnoten had gehad. Laat staan dat hij zich nog kon herinneren wanneer hij voor het laatst een taart had gebakken. Hij kookte amper en wist niet eens of de oven het nog wel deed.

'Ik wil je wel helpen,' zei ze en ging naast hem zitten en boog over de doos heen. Ze haalde er nog meer doosjes uit, van hetzelfde merk. Nog meer recepten. Hij perste zijn lippen op elkaar en keek haar aan.

Ze zat verlekkerd naar de recepten te kijken. Haar haren had ze in een losse staart gebonden en ze had kleine oorbellen in, ringetjes. Ze leek zelf bijna enthousiaster over de doos vol verassingen dan hijzelf. Het was misschien wel het liefste wat iemand voor hem gedaan had de laatste jaren. Niemand had zich druk gemaakt over hem, behalve Dundee natuurlijk maar dat was anders.