Heart Mountain [WATTY WINNER 2020]

E P I L O O G

E P I L O O G

De zon verdween onder de heuvels van Bozeman, ze kneep haar ogen tot spleetjes en hield haar hand in de zon. Ze wilde de oranje stralen vasthouden, integendeel, ze hielden haar vast. Streelden haar huid en klommen over haar lichaam als de zon lager kwam te staan.

'Weetje, misschien is dit het beste wat wij ooit kunnen zijn. Samen bedoel ik dan.' Haar stem klonk fragiel en de wind droeg haar woorden weg en liet ze verdwijnen in de droge lucht. Hij liep wat heen en weer, hij had wat bloemen geplukt en hield ze als breekbare parels in zijn handen. Knikkend ging hij op het kleed naast haar zitten en keek naar de bloemen in zijn handen. Lauren en Dundee hadden afgesproken om elkaar op te zoeken wanneer ze allebei tijd hadden.

Dundee was in de week na de rodeo terug gevlogen naar Montana. Hij was nog altijd aan het herstellen, het ging langzaam en de pijn bleef zeurend aanhouden. Zijn werk wou hem zo niet hebben en in de muziek ging het de laatste tijd ook niet goed. Hij was vrijwel werkeloos en dacht veel na over wat er nou van hem terecht zal komen. Nu zat hij hier, in de heuvels van Bozeman, waar Luke woonde. Ze waren samen te paard de bergen ingetrokken en hadden een tas vol lekkers meegenomen om te gaan picknicken.

'Ik weet het niet.' Zei Dundee zacht en sloot zijn ogen even, de zon scheen over zijn gezicht, 'wat als we gemaakt zijn om samen te leven.'

'Zeg dat niet.' Zei ze zacht en wierp hem een blik vol verlangen, een blik vol twijfels over haar huwelijk, over haar man en haar toekomst.

'Denk je dat niet dan?' Dundee was ongelofelijk confronterend als hij zo praatte over zijn gevoelens, haar gevoelens. Hij maakte haar aan het twijfelen en ze wist niet meer wat ze moest zeggen. Haar ogen waren vochtig en ze slikte de eeuwige herinneringen weg. Dundee richtte zich naar haar toe en stak de bloemetjes die hij had geplukt in haar haar. Alsof ze koningin was van de wereld waarin zij leefden. Een paradijs waarin alleen zij zich bevonden. Het was een eenzaam paradijs en niemand zal het ooit kunnen begrijpen.

'Oh, ik denk dat je dit graag wil hebben.' zei hij en grabbelde even in zijn broekzak. Hij toverde een klein hangertje uit zijn zak en haar mond viel open. Hoe had hij dat ooit gevonden. Ze had alle spullen doorzocht van Jamie en kon het nergens vinden. Ze hield het in haar handen, het sieraad waarin ze hun liefde had vereeuwigd, had een weg terug gevonden naar haar hart en man, wat deed dat pijn.

Haar ranke vingers gleden over het bolvormige gedeelte en ze opende het. Een eenzame traan vond zijn weg over haar gave huid en ze huilde in de stilte van de wind.

Dundee keek toe en zei niks. Hij legde zijn hand op haar knie en wist dat er geen woorden waren die het gemis ooit zal laten verdwijnen. Hij wist de waarde van stilte. Dit leven was hard, waarin ze allebei opzoek waren naar iets waarvan ze niet wisten wat het was. Het was geen blijdschap wat ze zochten, ze waren opzoek naar iets wat de pijn leek te verlichten. De dood op een plek als de hoogvlakte had een gat in het leven geschoten. De droge grond maakte geen onderscheid tussen leven en dood en voor jaren dronken ze de bittere wijn van zijn ondergang.

De zon ging langzaam onder en ze zaten in stilte naar het landschap te kijken. De heuvels leken zo zacht in het stervende zonlicht. Lauren had nooit gedacht dat haar leven zo zal lopen, ze had dromen en haar leven werd geleid door haar passie voor de natuur. Die oude dromen waren vervaagd en leken niet meer belangrijk. Ze legde haar hoofd op Dundees schouders en liet een diepe zucht ontsnappen uit haar mond.

Ze waren geliefden die hun tijd verspeeld hadden en hun toekomst samen waren misgelopen. Het was tragisch en onveranderbaar. Geen van beide kon met blijdschap terugkijken naar de tijd in Heart Mountain. Het leven daar hadden ze allebei achtergelaten. Ze hadden Jamie achtergelaten, daar waar zijn ziel voor eeuwig zal rond zwerven. Op zoek naar zijn geluk in Lauren die vertrokken was uit de plek des doods. Ze hadden geen keus om alles te veranderen. Dundee had zijn werk in Texas en Lauren zal volgende maand trouwen met Luke.

Dundee was uitgenodigd. En op die dag dat hij haar zag, in een prachtige jurk van witte zijde met kanten details, wist hij dat hij gelijk had. De parels om haar nek weerkaatsten het felle zonlicht die die dag scheen en lagen op haar zuivere huid van porselein. Haar glimlach was vrij en toch zag Dundee een sprankje verlangen naar een andere toekomst.

En dat was het moment dat hij wist dat wanneer de regen van het leven begon te vallen, zij bij hem kon schuilen als dat nodig was. Wanneer het licht van deze blijdschap zal vervagen, hij haar op zal vangen uit de duisternis. Hij had de tijd verspilt, dat zeker. Zijn hart was in twee delen gebroken en hij zal nooit herstellen van het feit dat ze nooit bij hem zal horen. Hij kon haar proeven in de wind, in de droge lucht die over de velden raasde wanneer hij werkte.

Het enige wat hij voor haar wenste was dat ze haar hart volgde en dat ze wist dat hij voor altijd op haar zal wachtten. Voor eeuwig.

- E I N D E -