Heart Mountain [WATTY WINNER 2020]

A C H T I E N : Vredige indringer

Vredige indringers

Hij hield halt en sprong van zijn paard af. Van onder zijn hoed keek hij naar haar en glimlachte. Hij had de teugels van zijn paard in zijn hand en bond ze om een boom heen. Jamie liep naar Lauren toe en pakte haar paard vast. Voorzichtig stapte ze af en ze voelde hoe haar benen zwaar voelden van de onwennige bewegingen die ze had gemaakt. Ze keek om zich heen, afvragend wat hij precies wou laten zien. Jamie bond haar paard ook vast en keek naar Lauren.

'We moeten nog een klein stukje lopen naar beneden, stil zijn,' zei hij zacht. Hij liep verder en draaide zich weer om, 'anders worden ze wakker.' Zei hij met een lach. Lauren knikte als antwoord en fronste, wat wou hij laten zien. Een soort zenuwachtig, nieuwsgierig, gevoel bekroop haar. Ze volgde Jamie en was stil. Ze hoorde de wind door de bomen waaide, de bladeren ritselden en takken kraakten. Vogeltjes maakten geluiden en ergens hoorde ze een arend schreeuwen. Ze hoorde spechten regelmatig tikken en ze wist dat tussen al dat geritsel en de geluiden van de natuur, tientallen eekhoorntjes te vinden waren.

'We zijn er,' hoorde ze Jamie zeggen. Ze liet haar blik glijden over hetgeen wat zich voor hen bevond. Een prachtig, helder blauw meer omgeven met bomen wiens takken vergroeid waren met het wateroppervlak. De wind streelde het water, vergroeid met hun weerspiegeling, vingen de bomen het licht van de opkomende zon. De natuur was zo rustig dat het leek alsof de tijd stilstond. Ze haalde diep adem en glimlachte. Er waren geen woorden die ze uit kon brengen, niks zou kunnen beschrijven aan het gevoel wat deze plek haar gaf. De mist lag als een deken over het water en het leven begon langzaam zichtbaar te worden. Libellen die over het water scheerden en de vogels die begonnen te zingen. Er zat een bepaalde kracht in de ongerepte natuur. Een waarvan velen kunnen zeggen dat het de grootste ter wereld is. Hoewel anderen dit nog nooit ervaren hebben.

Jamie nam plaats op een uitstekende rots aan de rand van het meer. Lauren ging naast hem zitten en keek hem aan.

'Het is prachtig,' zei ze zacht. Ze wou geen onrust veroorzaken door haar stem harder te laten klinken dan nodig was. Jamie glimlachte alleen maar en knikte als bevestiging. Hij liet zijn ogen glijden over het meer. Het meer schitterde in zijn ogen en ze realiseerde wat voor een bijzondere plek dit was voor hem.

'Daar, op de oever,' fluisterde Jamie, hij wees naar een kleine opening rechts van het meer, 'slapen de wolven. Ze heeft drie jongen.'

Lauren volgde zijn uitgestoken hand naar de plek, het was een donker gat in de schaduw van de bomen. Er was nog niks te zien, hoewel ze wist dat de wolf zo terug zal komen. Terug van de jacht die ze de afgelopen nacht zou hebben doorstaan, met de buit die ze had gemaakt om haar jongen te voeden.

'En daar,' hij wees naar een enorme boom, waarschijnlijk de oudste die hier stond, 'zit een nest met jonge arenden,' zei hij. Het verbaasde haar hoe hij zich bewust was van al het leven wat zich hier bevond.

Ze keek hem aan vol bewondering, het licht van de laaghangende zon liet voor eens geen schaduw over zijn gezicht vallen. Zijn huid was verweerd door de buitenlucht en zijn stoppelbaardje was wel eens korter geweest. Hij zag eruit alsof hij geen rust kende, een hardwerkende man die bruiste van energie en altijd doorging, wat er ook zal gebeuren. En toch nam hij de tijd om hier te komen, te genieten van de wereld en alles wat het hem gaf. Rust.

Misschien was het zijn zachte stem of de kalmte die rond hem hing, ze werd warm vanbinnen toen hij naar haar keek en haar vertelde waarom hij haar hierheen had gebracht.

'Deze plek mag nooit verdwijnen. Alles is precies zoals het moet zijn en wanneer een mens de natuur aanraakt, verandert...' hij stopte even en haalde diep adem, 'verdwijnt dit allemaal.'

Ze knikte enkel en sloeg haar ogen neer.

'Ik ben bioloog, ik hou van de natuur. En omdat ik met dat project meewerk, betekend niet gelijk dat de natuur moet verdwijnen.'

Jamie knikte als antwoord en zuchtte, hij zei niks en keek haar doordringend aan. Alsof hij iets wou zeggen, maar het niet kon zeggen. Er gebeurde iets in de manier waarop ze hem zag. Alsof er veel meer was tussen hen dan enkel lucht. Het was een zee van emoties die de ruimte tussen hen vulde. Emoties die de hele wereld zouden kunnen veranderen. Een chemie die geen mens tegen kon houden. Aantrekkingskracht waar al vele mensen eerder voor zijn gevallen. Zij die hen voorgingen, vonden liefde.

Ze begon te blozen en beet op haar lip. Jamie liet een sullig glimlachje zien en haalde diep adem. Hij wende zijn blik af en Lauren zag hoe bij hem óók een lichte rode verkleuring te zien was. Ze glimlachte en ging bijna onmerkbaar dichter naar hem toe zitten. Voorzichtig, alsof de lucht, die hun van elkaar scheidde kwetsbaar was, liet ze haar hoofd rusten op zijn schouder. Ze voelde hoe hij even verstijfde en toen ontspande. Een glimlach gleed over haar gezicht en ze keek hoe de natuur wakker werd.

Er waren steeds meer geluiden en de mist was inmiddels verdwenen. Het donkere hol van de wolf werd verlicht en ze zag lichte gedaantes bewegen. Samen keken ze hoe de wolf terugkeerde, ze had een dood dier in haar bek. Het was onmogelijk om te zien watvoor dier het was door de afstand. Geluid van de piepende jongen verstoorde de stilte van de vogels. Ze zagen hoe de jongen in het licht stapten en hun moeder verwelkomden. Gedreven door instinct begonnen ze de prooi te verorberen en de wolf leek de wacht te houden.

Lauren hield haar adem in, de beweging van Jamie was onvoorspelbaar en lieflijk. Met zijn hand pakte hij haar hand voorzichtig vast. Hij wreef met zijn duim over de rug van haar hand en ze glimlachte. Even keek ze naar Jamie, zijn blik stond op de wolf.

De wolf leek hen op te merken, haar donkere ogen bleven op hun steken. Ze deed niks, niks anders dan kijken wat de vreemdelingen deden in haar territorium. Gelijk leek ze door te hebben dat ze geen gevaar vormden. Ze waren vredige indringers in haar eigen paradijs.