Heart Mountain [WATTY WINNER 2020]

N E G E N E N D E R T I G : Onrust

Onrust

De volgende ochtend was hectisch, ze had Nick en Dave opgebeld en uitgelegd dat Jamie weg was. Ze hadden geluisterd en waren allebei, zonder dat ze het van elkaar wisten, gelijk naar Jamies boerderij gereden. Lauren had hen verwelkomd met een kop koffie.

'Hij heeft het dus serieus gedaan?' vroeg Dave voorzichtig. Hij nipte aan zijn koffie en keek voorzichtig naar Lauren. Ze schudde haar hoofd en keek hem streng aan.

'Jongens, allebei. Ik weet van niks maar onthoud dat er veel meer speelt dan jullie weten.'

Het was even stil en Lauren realiseerde dat ze hier op het randje speelde. Ze balanceerde op het randje van een ravijn, als ze viel kwam de wereld achter haar aan en wist ze niet of ze dat ooit zal overleven. Ze hoopte met heel haar hart dat de jongens het haar niet kwalijk zouden nemen en haalde trillend adem.

'Ik weet dat jullie Jamie nooit zullen verraden.' Zei ze en met deze woorden had ze gelijk verklapt dat Jamie het wel degelijk had gedaan. 'Ik ga zo alvast naar Dundee toe. Als er iets is kan je altijd bellen.'

Nick knikte en glimlachte, 'bedankt voor de koffie, als wij hier klaar zijn dan gaan we daar ook heen. Gaat het alweer beter met hem?'

Lauren haalde haar schouders op, 'hij kan nog niet veel.'

Kennelijk had Dundee het nieuws al gehoord, niet dat Jamie weg was maar dat de kerk was afgebrand. Toen Lauren binnenkwam had hij zijn hoofd geschud, Lauren zei niks en had haar tas aan de kapstok gehangen en haar jas uitgetrokken.

'Hoe haalt hij het in zijn hoofd!' zei Dundee woest. Hij stond op en zijn gezicht vertrok van de pijn, 'waar is die idioot?' vroeg hij terwijl hij koffie inschonk voor Lauren en met moeite twee kopjes vastpakte met een hand.

Lauren slikte de brok in haar keel weg en ging op de bank zitten. Ze trok haar neus op en gooide een paar oude T-shirts van de bank op de vloer. Haar adem trilde en het voelde alsof de wereld zoals ze die kende langzaam wegvaagde.

'Wat is er Lauren?' vroeg Dundee en zette de kopjes voor hen op de koffietafel. Hij zag er nog altijd toegetakeld uit en ze kon aan elke beweging die hij maakte dat de pijn van zijn schouder door dreunde in zijn lichaam. Hij keek haar doordringend aan en fronste.

'Hij is...' ze beet op haar lip en knipperde om de tranen tegen te houden, 'hij is weg.'

Dundee grinnikte en schudde zijn hoofd, 'hoe bedoel je?'

'Hij is vannacht vertrokken op Blondie. De politie zocht hem, iedereen weet dat hij het heeft gedaan.'

Dundee perste zijn lippen samen en dacht na. Hoe had hij het verzonnen om de kerk in de fik te steken en dan zomaar te vertrekken. Hoe had hij zo dom kunnen zijn! Hij stond op en beende door de kamer terwijl hij zijn hand door zijn haren haalde. Waar zal hij ooit heen gaan, het was gevaarlijk als hij door de bergen zal zwerven. Het najaar kwam eraan en daarmee het paarseizoen, de dieren konden nogal agressief worden rond deze tijd van het jaar. Jamie kon veel hebben en toch maakte Dundee zich zorgen, dit kon nooit goed gaan.

'Waar gaat hij heen?'

'Hij zal zich schuil houden in de bergen.'

Dundee stond stil en gaf een onverwachtse trap tegen een stoel aan die vervolgens richting de keuken vloog, en op de grond kletterde 'verdomme!'

Lauren schrok maar had gerekend op deze reactie, Dundee was fel en zelfs nu hij zich zo slecht voelde zal zijn karakter hetzelfde blijven.

'Ik ga hem zoeken.' Zei Dundee en haalde zijn hand door zijn haar. Zelf wist hij dat het praktisch onmogelijk zal zijn als hij in zijn toestand nu zal gaan zoeken. Lauren hield hem dan ook tegen en daarom zat ze de rest van de dag opgescheept met een chagrijnige Dundee die haar verweet dat hij er nog niet weer was.

Het was bijna avond en Nick en Dave waren vertrokken van Dundees boerderij. Gelukkig was er niks geks gebeurd en was het werk snel gedaan. De maan scheen een pril licht over de veranda en ze dacht aan Jamie. Waar hij zal zijn en hoe hij zich zal voelen. Dundee zat naast haar, hij was in slaap gevallen en snurkte zachtjes.

Ze schrok op en griste haar trillende mobiel uit haar jaszak. Met trillende vingers opende ze het bericht en de tranen schoten opnieuw in haar ogen.

'Dundee.' Fluisterde ze en keek hem aan, wachtend tot hij wakker werd. Ze raakte hem voorzichtig aan en hij gromde wat onverstaanbaars terug.

'Wat?' snauwde hij en keek haar met samen geknepen ogen aan.

'Hier.' Zei ze en reek hem haar mobiel aan. Hij pakte hem aan en knipperde een paar keer met zijn ogen. Zijn ogen schoten over de korte zinnen die zich op het scherm lieten zien.

'De linkerkant van Feather Woman, waar hij in de verte Heart Butte kan zien liggen.' Las Dundee voor en hij schudde zijn hoofd uit ongeloof, 'als hij morgen niet terug komt ga ik hem zoeken.'

Lauren slikte haar tranen weg en haalde trillend adem. Ze miste Jamie, dat zeker, toch was het meer dat ze zich zorgen maakte. Het was gevaarlijk in de bergen, er waren wilde dieren, lawines, en allerlei andere onvoorspelbaarheden die ze niet eens wilde bedenken. Dundee zag dat ze er moeite mee had en zuchtte, hoe kon hij haar ooit geruststellen als hij het zelf niet meer wist. Haar ogen glinsterden vol verdriet en hij wou dat hij haar in zijn armen kon nemen en vertellen dat het allemaal goed zal komen.

'Stil maar, Jamie is eigenwijs genoeg om zichzelf te redden.' Zei hij en pakte haar hand. Ze glimlachte en begon tegelijkertijd te huilen. Ze knikte zonder er enig vertrouwen in te leggen. Het lukte haar niet om woorden uit te brengen en de tranen begonnen harder te stromen. Hij stond op en ging naast haar op de armleuning van de stoel zitten, sloeg zijn arm om haar heen en suste dat het wel goed zal komen. De warmte van zijn lichaam voelde dichtbij en ze drukte haar hoofd tegen zijn buik aan en voor even voelde ze zich veilig. Zijn geur was sterk, sterker dan de Eu' de cologne die Jamie altijd op had. Ze liet haar tranen vallen en haar gesnik stierf weg in de stilte van de avond.

De onrust die de dag bracht leek de wereld niet te veranderen en iedereen leek gewoon door te gaan. Behalve zij, die verlangden naar zijn aanwezigheid.