Heart Mountain [WATTY WINNER 2020]

V I E R E N T W I N T I G : Ik wil niet van je houden

Ik wil niet van je houden

Dundee liep naar binnen en zal Jamie vragen over de jaarmarkt, het was immers al met vier weken en het moest de andere jaren overtreffen. Hij opende de deur en fronste, het aanrecht was een bende, een half opgegeten taart stond op het aanrecht en alles wat had geholpen om die taart tot stand te krijgen, stond er nog. Beslagkommen, lepels, messen, een pak melk en een doos eieren. Hij zag zelfs nog eiwit in een kopje zitten en haalde zijn neus op.

'Jamie! Waar in vredesnaam ben jij mee bezig geweest?' schreeuwde Dundee door het huis. Hij liep naar de kamer en begon hard te lachen. Hij schudde zijn hoofd en leunde tegen de deurpost aan.

Een verdwaasde Jamie keek hem aan, een kleed dat over hem hing was het enige wat hem bedekte en daar was Dundee dankbaar om. Achter hem zag hij Lauren liggen, ze sliep nog. Jamie stond voorzichtig op, draaide het kleed om zich heen en zorgde dat hij Lauren ook bedekte onder een kleed.

'Wat...' begon Dundee, hij werd ruw onderbroken door Jamie die siste dat hij zijn mond moest houden en dat hij maar buiten moest wachten. Dundee fronste en wierp nog een snelle blik op Lauren die vredig lag te slapen. Nog nooit in de lange en diepe vriendschap die ze hadden gehad samen, had Jamie hem naar buiten gestuurd. Mopperend liep hij het huis uit en ging in de vertrouwde schommelstoel van Jamie zitten.

De deur kraakte en Jamie kwam naar buiten, hij wierp een snijdende blik naar Dundee en ging naast hem zitten. Het was even stil en geen van beide wist wat te doen of te zeggen. Na een paar stille minuten kroop er een glimlach over Jamies gezicht en hij keek Dundee met twinkelende ogen aan.

'Ik denk dat ik haar leuk vind.'

'Eindelijk man, dat werd tijd,' zei Dundee, hij zag hoe zijn vriend zielsgelukkig was. En hij was zeker trots op hem, hij wist hoe hij zich vastklampte aan de onzekerheid van het leven en liefde daarin vergat. Ze verschilden veel van elkaar, Jamie die alles vaak overdacht om er zeker van te zijn dat alles goed ging en de rust zelve was. Dundee die zo druk was dat hij vergat na te denken, hij was vrij en wilde dat gevoel voor altijd vasthouden. Hoewel ze zo anders waren, was er een ding wat ze gemeen hadden, hun hartstocht voor de natuur.

Jamie glimlachte en knikte, hij keek naar Dundee en perste zijn lippen samen.

'Vind je het niet erg?' vroeg hij twijfelend. Dundee fronste en had geen idee wat hij nou werkelijk bedoelde, 'Dat Lauren...' hij wuifde met zijn hand de woorden weg en schudde zijn hoofd, 'laat maar.'

Dundee lachte hard en schudde zijn hoofd, hij keek Jamie aan en had zich nooit echt voor kunnen stellen hoe Jamie zal zijn wanneer hij liefde vond. Dat had hij altijd gemist en leek gewoon niet voor hem weggelegd, zoals hij zelf altijd zei. Hoewel, nu Lauren in zijn leven was verschenen leek hij, nog wat ongemakkelijk zijn weg te vinden in het omgaan met liefde geven en krijgen.

'Ik ben zo blij voor je,' zei Dundee oprecht en sloeg Jamie op zijn schouder. Jamie lachte en haalde opgelucht adem.

'Heb je het haar verteld?' vroeg hij. Jamie schudde zijn hoofd en perste zijn lippen op elkaar.

'Ze heeft de littekens gezien maar niks gevraagd en ik weet ook niet of ik alles wil vertellen.' Zei hij, hij legde zijn hand ombewust op zijn borst, waar de littekens zaten. Dundee knikte en haalde zijn schouders op. De littekens op zijn borst waren oud, hoewel ze zeker niet vergeten waren. Gisteravond had hij zijn hemd uitgetrokken voordat hij realiseerde dat ze de littekens zal zien. En dat had ze, wist hij zeker. Ze had geen vragen gesteld, haar handen waren over zijn borst gegleden zonder woorden en hij had zijn hart voelen bonken onder de aanraking van haar handen. Het maakte hem bang, hij had zichzelf zover gegeven dat ze er hoe dan ook achter zou komen dat hij niet de sterke man was die hij wou zijn.