Limited Edition✨ (completed)

Twenty Two

Unicode

သင်တန်းတက်ဖို့ရှိတဲ့မီနာက နောက်သွားမယ့်ခရီးတွေမလိုက်နိုင်တော့ပေ...။

ချန်းယောလ်တို့နှစ်ယောက် မီနာကိုပြန်လိုက်ပို့ပေးဖြစ်သည်။

မီနာကိုယ်တိုင်က ဆိုးလ်ကို လိုင်းကားနှင့်ပြန်နှင့်မည်ဟုပြောသော်လည်း ဆယ်ဟွန်းနဲ့ဂျုံအင်က ဘာရောဂါထဖောက်သည်မသိ။

"မင်းတို့လိုက်ပို့လိုက် ပြီးတော့ပြန်မလာကြနဲ့''

ဆိုပြီး အတင်းတွေနှင်လွှတ်တော့တာပင်။
ဒယ်ဂူမှာ ကြာကြာလေးနေကြဦးမှာမို့ ချန်းယောလ်တို့အတွဲကို အားနာသည်တဲ့လေ။

ချန်းယောလ်ကလည်းထူးဆန်းနေသလို ဘတ်ဟျွန်းမှာမျက်လုံးလေးကလည်ကလည်နဲ့...။

အိုဆယ်ဟွန်းက ထားပါ...။
ဒယ်ဂူမှာ တစ်ညတောင်မအိပ်ချင်ဘူးဆိုပြီးပြောခဲ့တာဘယ်သူပါလိမ့်။

ချန်းယောလ်အောင့်သက်သက်နဲ့မေးလိုက်တော့ ဂျုံအင်ကရယ်ကျဲကျဲနဲ့ သွားဖြဲပြသည်။

"မျက်နှာကိုက သောက်ရူး''

တစ်ချက်ဆဲပေးလိုက်တာကိုလည်း ပြုံးပြနေသေးသည်။
အလုပ်တွေရှုပ်အောင်လုပ်တဲ့ သောက်ကလေးနှစ်ကောင်။

"နေကြ နေကြ ကြိုက်သလောက်နေကြ
ပြန်မယ့်နေ့မှာ ငါနဲ့ဘေဘီနဲ့လာမကြိုဘူးနော်
ကားဘီးဖက်ပြန်လာခဲ့ကြ''

မကြည်ကြည့်နဲ့ကြည့်ပေးလိုက်သည်။
ဘေဘီကတော့ ထုံးစံအတိုင်းရယ်ပဲနေသည်။

ဒါလည်းတစ်မျိုးကောင်းသွားသလိုပါပဲ။
ဘေဘီနဲ့နှစ်ယောက်တည်း ခရီးသွားလို့ရတာပေါ့။

"ဂရုစိုက်မောင်းကြနော်''

သေချာလေးမှာကြားနေသည့် ဆရာနဲ့ဆရာ့အမေကို နှုတ်ဆက်လာခဲ့သည်။

"အိုဆယ်ဟွန်းက ဒါနော်ဆရာ!
ဆရာသတိထားရအောင်လို့ပါ''

နားထင်ကို လက်ညှိုးနဲ့​ နှေးဖွဖွလေးထောက်ပြပြီး ချန်းယောလ် ဆရာ့ကိုပြောလိုက်တော့
ဆရာက ''ဟုတ်လား''ဆိုပြီး ဆယ်ဟွန်းကိုလှည့်ကြည့်သည်။

"ဟိတ်ကောင် ပတ်ချန်းယောလ်!!!!!
မင်းကမှကျပ်မပြည့်တာကွ မင်းကမှကျပ်မပြည့်တာသိလား''