(Uni)
"Good morning....everyone..."
တလောကလုံးကိုအော်ဟစ်နှုတ်ဆက်နေခြင်းမဟုတ်ပေမယ့် အခုချိန်ထိမထသေးသည့်...အဖေနှစ်ယောက်ကို အော်နှိုးနေခြင်းဖြစ်ပြီး အဖေတို့အမွေ ခြေတံရှည်တွေကို်အသုံးချ၍ သူတို့နှစ်ယောက်ကြားဒိုင်ပင်ထိုးပြီးဝင်လှဲလိုက်လေတော့...
"အာ...ကျစ်..."
"ကျွတ်....ဖြည်းဖြည်းလုပ်ပါဟ..."
"ပါပါးထေတာ့...ဒယ်ဒယ်ရောထတော့....morningလို့ပြောထားပြီးပြီကို....ဒယ်ဒယ့်....ပါပါး...ရား....ထကြတော့လို့"
"အခန်းထဲကထွက်သွား"
"မင်းဝင်ဝင်မလာစမ်းနဲ့ ကျူးကျူးကျော်ကျော်"
"ဟင့်...ပါပါး...သားက ကိုကို့ဆီသွားမှာကို...အဲ့တာဒီနေ့လေ....အာ့ကြောင့်စောစောထကြ"
"မင်းဘာသာသွားတာလေ..."
"ဟင့်...ဒယ်ဒယ်...ထေတာ့"
"ဖယ်စမ်း...Teddy...မင်းခန္ဓာကိုယ်ကြီးနဲ့"
"ပါပါးရေ"
"ကျစ်...ငါတို့ မိတ်ဆုံစားပွဲကပြန်လာတာ ညဥ့်နက်တယ်ဟျောင့်
စောစောစီးစီးသေပြီး အခုမှအစောနိုးတာကို ကျင့်လာယုတ်မနေနဲ့"
"သားက စေတနာတွေနဲ့နှိုးပေးတာကို ကျင့်ယုတ်တယ်ပြောတယ်ပေါ့....ဟုတ္လား ပါပါး...ရား....ပါပါးလို့"
ကြိုးစားပြီးအိပ်နေသော အသွေးလည်တိုင်ကိုခေါင်းတိုးကပ်လို့ အသံကျယ်ဟစ်နေသော Teddy ချက်ချင်းလက်ငင်း ခေါင်းမွှေးပွစုတ်စုတ်ကိုဆောင့်ဆွဲခံရပါလေသည်...
"ဟိဟီး..."
အသွေး၏ခါးကိုတင်းနေအောင်လာဖက်၍ ဆခါင်းမွှေးပွစုတ်ကလေးက လည်တိုင်ကိုတိုးပွတ်နေတော့ ဆက်အိပ်၍လုံးဝမရတော့
အသွေးကအသည်းယားတတ်တော့ Teddyတစ်ယောက်နှိုးနေပုံကြောင့် မျက်လုံးကြောင်ပြီးနိုးခဲ့ရတော့သည်...
"မင်းကိုယ်မင်း လူပျိုဖြစ်နေပြီဆိုတာသတိရအုံးနော်..."
"ဟင့်အင်...ပါပါးကလေးလေး သားက"
"အတွင်းခံနဲ့ကျ ဓာတ်ပုံတွေရိုက်ပြီး....ဘောက ကေလးလား...
ပြစမ်းဟျောင့်...ကြီးလာပြီမဟုတ်လား"
"အားဟမ့် ပါးပါး...ကြီးဘူးသေးသေးလေး"
သား၏ဘောင်းဘီဆီလက်ကလှမ်းတော့ ဖင်ကိုသူ့ဒယ်ဒယ်ကျောဘက်အထိတိုးပြီးရှောင်ပြန်သည်...
