من اوتیسم هستم...
به جای تکرار روزهای کسل کننده پروانه هارو میشمارم؛ با رنگ ها ذوق میکنم و پریشون میشم؛ با من گلها مهربونن. من عادی نیستم.
_____________________________________________________
مین یونگی پسر ۱۷ ساله ای که به اوتیسم مبتلائه.
اون در...
با نشستن دست کشیده اش رو پام آب دهنم رو کوتاه قورت دادم و ریتم پام تندتر شد. × آروم باش بچه
چطور میتونستم آروم باشم. دقیقا کنارم جا گرفته بود و غیر از من و اون داخل این اتوبوس لعنتی حضور نداشتیم. × ازم میترسی؟ همزمان که سرم پایین بود لبخند متظاهری کردم و سعی کردم ریتم پام رو کم کنم لب زدم: + ترس؟ چرا؟ ن... نه بابا × پس دستپاچه ای این آدم چرا قشنگ من رو بلد بود!!! اخم هام خود به خود تو هم رفت. خواستم حرف دیگه ای بزنم اما با صدای همهمه و اومدن جمعیتی که نشونه اومدن بقیه بچه ها داخل اتوبوسه نگاهمو بدون هیچ توجهی به حرف جونگکوک به سمت جمعیت دادم. همه بچه ها یکی یکی سوار میشدن و یک جای صندلی رو اشغال میکردن. با رسیدن چهره آشنایی بالا سر من و جونگکوک نگاهمو با تمام حس موذب و ناشناخته ای بالا دادم و به اینچی که دقیقا با چهره طلبکارانه بالا سرمون ایستاده بود زل زدم. ___________________________________________
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
تیپ و استایل اینچی در همون زمان
___________________________________________
کامل میتونستم نوع نگاهش رو بفهمم. اصلا خوشحال نبود اینجا نشستم... • هی یونگی پاشو + ... • کری؟ میخوام اینجا بشینم × برو یه جای دیگه پیدا کن بشینی • اوپااااا؛ من میخوام پیش تو بشینم. با اومدن تهیونگ دقیقا پشت سرش نگاهشو از رو ما برداشت و به تهیونگ داد. • تهی یه چیزی به اوپا بگو... بدون اینکه به حرفش اهمیتی بده دستش رو تو دستش گرفت و به سمت آخر اتوبوس کشوند. • یاااااا تهیونگ من میخوام پیش اوپام بشینم. سرم رو تا حد زیادی برای دیدن اون دوتا به عقب کج کردم. شبیه دوتا زوج تو اتوبوس میمونن. شایدم توهم و ذهن باطل منه...
با صدای بشکنی که چند مرتبه از گوش چپم شنیده میشد سریع سرمو برگردوندم و به جونگکوکی که مسببش بود زل زدم. × منو نگاه کن! + هان... سرش رو جلو آورد و دستش رو قایمکی رو لاله گوشم کشید. از کارش تا حد زیادی مور مورم شد. اما تو موقعیتی بودم که نمیتونستم نه عکس العملی نشون بدم و نه فرار کنم. × آروم باش + من... آرومم که! آروم نبودم. هیچ آرامشی حدااقل ن تو لین موقعیت مزخرف نداشتم. همونجور که دست دیگه اش بالای رون پام به آرومی بالا پایین میکرد سرش رو نزدیکتر آورد و جوریکه فقط من بشنوم لب زد: × آفرین پسر خوب نفسم رو منقطع بیرون دادم و سعی کردم لرزش پام رو به صفر برسونم و در کمال تعجب اینکارو تونستم کنم. شاید این لمس ناجورش که توسط انگشتهای کشیده اش رو قسمتی از ممنوعه بدنم در رفت و امد بود کاری کرده بود پاهام از حرکت بایسته...
