10 jongens, 1 echte liefde

Deel 10

Als ik zondagmorgen wakker word, sleep ik meteen mijn laptop naar mijn bed om te checken of Michelle nog gereageerd heeft.

Michelle Hordijk

Wie ben jij, één of andere smerige lesbienne die me wil verkrachten? Ik ken je niet, dus ga weg. Als je nog een keer een bericht stuurt, bel ik de politie.

Verzonden gisteren om 22.13

Zo, die komt hard aan. Wat een bitch is die Michelle! Dat ik ooit heb geprobeerd daar aardig tegen te doen! Hallo, als je een ander meisje een berichtje stuurt ben je toch niet meteen lesbisch? Zeker niet als je haar berichten van vriendinnen leest, die allemaal vol staan met woorden als schatje en lieverd. Ik zet de computer uit en besluit geen aandacht meer aan die Michelle te besteden. Ze zoekt het maar uit. Ik heb betere dingen te doen. Mijn date met Jason bijvoorbeeld. O shit, ik heb een date.

Ik graaf in mijn weekendtas. Waarom heb ik geen leuke kleren meegenomen? Nu word ik gedwongen om mijn spijkerbroek en mijn nieuwe grijze H&M-shirt aan te trekken. Ook best leuk, maar niet leuk genoeg voor een date. Nou ja, ik moet het er maar mee doen. Het is trouwens helemaal geen date. Het is gewoon een… bijeenkomst. Ik doe nog wat mascara op en dan ben ik klaar om naar het Vondelpark te gaan.

“Ik ga een rondje wandelen door het park!,” roep ik naar wie het maar horen wil en laat de voordeur achter me dicht vallen. Ik loop naar de tramhalte aan het einde van de straat. Er komt net een tram aan. Ik stap in en vanuit het raampje kijk ik naar de stad die aan me voorbij trekt.

Het is druk in het park. Dat komt natuurlijk door het mooie weer. Ik loop naar de ingang. Jason staat me op te wachten. Hij heeft een big smile op zijn gezicht en een picknickmand in zijn hand. “Hey. Zin in een picknick?”

Ik lach. “Ja, gezellig. Lekker origineel.”

“Tja, ik wist niet wat je leuk zou vinden, maar ik weet wel dat je gister friet ging halen dus je hebt geen anorexia,” vertelt Jason.

Ik schiet nog harder in de lach. “Goede redenatie.”

“Zullen we daar gaan zitten?” Jason wijst naar een plekje in de schaduw van een groepje bomen. We lopen erheen. Jason spreidt een deken uit op het gras. Lekker romantisch.

Ik ga zitten. “Ik vind het wel leuk, hoor. Ik hou van eten.”

Jason gaat ook zitten en maakt de picknickmand open. “Ik heb van alles meegenomen, kijk maar wat je lekker vindt. Ik heb lekker ouderwets broodjes met kaas, stukjes fruit en groente, popcorn…” Hij legt al het eten op de deken neer. Dat dat allemaal in die mand past! Volgens mij dacht hij bij het inpakken dat hij een weeshuis te eten moest geven.

Ik pak de zak popcorn. “Lekker ongezond, maar ik heb al zolang geen popcorn meer gehad. Als ik niet heel snel wat eet, krijg ik afkickverschijnselen.”

“Hé Jason.” Een lang blond meisje staat langs de deken met haar fiets in haar handen.

“Hé Michelle,” begroet Jason haar.

Wacht, een blond meisje dat Michelle heet? Dat heb ik eerder gehoord.

Michelle leunt op het stuur van haar fiets. “Snap jij iets van wiskunde? Het is echt rampzalig, het is pas de eerste week en ik snap er nu al niks van.”

“Ik wil je wel helpen. Jij hebt morgen toch ook het tweede tussenuur?,” reageert Jason.

Ze knikt. “Ja. Kom je dan naar de aula toe? Het zal daar wel lekker rustig zijn nu het buiten zo’n mooi weer is.”

“Is goed,” vindt Jason.

Michelle werpt een blik op mij. “Nieuwe vriendin?”

“Dit is Ruby,” stelt Jason me voor.

Ik zie een blik van herkenning in Michelles ogen. “Jij bent toch niet de Ruby die me een berichtje stuurde op Facebook?”

“Jawel, dat was ik.” Net goed.

Michelle ploft op de deken neer. “Sorry dat ik zo bitchy deed. Ik heb vaker problemen gehad met mensen die ik via internet heb leren kennen. Is Nora echt jouw zusje?”

“Wacht, is jouw oppaskindje jouw zusje?” Jason kijkt van Michelle naar mij en terug.

“Ja, volgens mij wel,” lacht Michelle. Ze geeft me een hand. “Michelle, heel goed in tweede kansen.”

Ik lach en schud haar hand. “Ruby, heel vergevingsgezind.”

“Maar goed, ik zal jullie date niet langer verstoren.” Michelle staat op en loopt weg, haar fiets nog steeds aan de hand.

“Ex?,” informeer ik. Het hoeft natuurlijk niet, maar dat is het eerste waar ik aan dacht toen ze vroeg of ik Jasons nieuwe vriendin was.

“Hmm, zoiets. We zijn gewoon vrienden.”

Gewoon vrienden. Het spookt door mijn hoofd. Moet ik Jason vertellen van Dave? Hij denkt dat ik hem leuk vind, maar dat doe ik niet. Niet op die manier, tenminste. Nee, als ik gewoon niet op zijn versierpogingen inga, snapt hij het vast ook wel.

“Nou, vertel ‘ns wat,” zegt Jason. “Ik ken je helemaal niet. Wat doe jij zoal in je leven? Op school, bijvoorbeeld?”

“Ik zit in havo vijf.” Ik knijp mijn ogen tot spleetjes tegen de zon. “Jij?”

“Vwo zes, dus we doen allebei examen dit jaar. En wat vind je verder leuk om te doen, behalve popcorn eten en met je zusje rondhangen?” Hij kijkt me plagerig aan.

Ik schiet in de lach. “Nou, ik hou van schrijven. Ik heb er wel eens over gedacht om bij de schoolkrant te gaan, maar onze schoolkrant is echt eersteklas troep. En ik luister veel muziek. Op school sta ik bekend als het meisje dat alle nummer 1-hits kent.”

Jason neemt een hap van een broodje kaas. Als hij zijn mond leeg heeft, begint hij te praten. “Ik voetbal vaak met mijn vrienden hier in het park. En ik vind uitgaan ook wel leuk. Behalve als Michelle te veel gedronken heeft en ik haar naar huis moet brengen.”

“Gebeurt dat vaak?” Ik zie het al helemaal voor me.

Jason knikt terwijl hij nog een hap neemt. Hij wacht even voordat hij zijn reactie toelicht. “Minstens twee keer per maand.”

Ik kijk op mijn horloge. Kwart over twaalf. Ik heb nog wel even de tijd dus. Vanmorgen heb ik precies zitten uitrekenen hoe laat ik de trein moet hebben om voor het eten thuis te zijn. Ik was echt bang dat ik al om half één weg moest. Wat behoorlijk stom is natuurlijk, want het is nog geen tweeënhalf uur reizen.

“Ik ben toch niet zo vervelend dat je al naar huis wilt?,” grapt Jason als hij me op mijn horloge ziet kijken.

“Nee,” lach ik. “Ik moet de trein van tien voor vier halen.”

“O, maar dan hebben we nog tijd zat.” Jason schuift me de zak popcorn toe. “Hij mag op, hoor.”

Ik stop nog een handje popcorn in mijn mond. Ondertussen begint er iets te knagen in mijn buik. Wat doe ik hier met deze jongen?