10 jongens, 1 echte liefde

Deel 16

Zoals beloofd hier nog een stukje als aanvulling op gister.

-

“Nee, niet die! Die andere,” roept Michelle gierend van de lach. Het aantal glazen wijn dat ze al op heeft speelt ongetwijfeld mee in haar humeur op het moment. Ze ligt al om het minste of geringste dubbel van het lachen.

“Oké.” Ik pak een potje glimmend azuurblauwe nagellak uit het doosje op de badkamer bij Michelle thuis. Zelf heb ik geen verstand van enige vorm van verzorgingsproducten, maar als Michelle denkt dat dit me staat dan vertrouw ik daarop.

“Ja, die is mooi. Kom, dan lak ik je nagels.” Michelle duwt me op de wc-pot. Ze draait de dop van het potje af en begint voorzichtig de nagels van mijn linkerhand te lakken.

Het snerpende geluid van de bel klinkt door het huis.

“Pap, doe jij effe open?!,” gilt Michelle.

Er klinken voetstappen in de gang, gevolgd door het geluid van een opengaande voordeur. Dan lopen er andere voetstappen de trap op. De badkamerdeur zwaait open en twee meisjes komen binnen.

Michelle kijkt op. "Chels, May, hoi. Dit is Ruby. Ruub, dit zijn May en Chelsea, mijn beste vriendinnen.”

“En wie ben jij?,” vraagt Chelsea aan mij terwijl ze op de rand van het bad gaat zitten. “Oké, behalve Ruby dan. Woon je hier?”

“Nee,” antwoord ik en voor de honderdste keer vandaag leg ik uit dat ik bij mijn vader logeer.

“Niemand blijft meer bij elkaar tegenwoordig,” zucht May.

“Behalve jij en Wesley,” lacht Michelle.

“Zitten jullie niet bij elkaar op school?” Ik bekijk de twee vriendinnen van Michelle nog eens goed, maar ik kan me niet herinneren dat ik May en Chelsea vandaag ergens heb gezien.

“Nee, ik studeer modemanagement,” antwoordt Chelsea.

“En ik doe Engels,” voegt May eraan toe. “En jij?”

“Havo vijf.” Niet echt heel spannend.

“Daar ben ik gelukkig vanaf,” zucht Chelsea. “Mijn examens waren echt een hel.”

“Eigen schuld.” May kijkt haar plagend aan. “Dan had je maar vaker wat aan je huiswerk moeten doen. Ik had er geen problemen mee.”

Ik neem me meteen plechtig voor om dit jaar mijn huiswerk bij te houden. Maar goed, aan dat soort dingen moet ik vanavond niet denken. Het is tijd om te feesten.

-

Een half uur later zijn we volgens Michelle klaar om te gaan. Dus we vertrekken, met een fles smirnoff en een fles wodka, richting het huis van ene Wesley. Dat is het vriendje van May en zijn ouders zijn schijnbaar niet thuis, waardoor zijn huis voor vanavond dé ontmoetingsplaats is.

“Kom binnen, kom binnen,” begroet Wesley ons. Iedereen loopt de gang in. Mij houdt hij tegen. “En wie is deze mooie jongedame?”

May geeft Wesley een por in zijn zij. “Hou nou eens op met zo met anderen te flirten.”

“Geen zorgen, schatje. Dat doe ik alleen maar om jou te pesten.” Wesley aait met zijn hand over May’s rug terwijl hij mij aan blijft kijken.

Ik geef hem een hand. “Ik ben Ruby. Ik kom uit Limburg.”

“Aah, daar ken ik een raadsel over,” zegt Wesley. “Het is geel en het gaat terug in de tijd. De trein naar Limburg!”

“Zo erg is het niet, hoor,” reageer ik. Ik krijg het gevoel dat ik mijn provincie moet verdedigen tegenover Wesley. Hij zal wel jaloers zijn dat zijn belevingswereld beperkt is tot een vierkante kilometer.

“Nee, als jij er vandaan komt dan zal het er inderdaad wel meevallen.” Wesley gaat me voor naar de woonkamer, waar Michelle en Chelsea al bij Tom en Jason op de bank zijn geploft. Op de tafel staan verschillende soorten drank.

“Jij ook een wodka-cola, Ruby?,” vraagt Tom.

“Nee, doe mij maar een smirnoff.” Ik drink eigenlijk nooit, maar ik heb ooit één keer eerder smirnoff gehad en dat is wel te drinken.

“Wat wil je erin?,” informeert Wesley.

“Niks, ik drink ‘m puur.”

Wesley overhandigt me een glas pure smirnoff. “Alsjeblieft, een puur voor mevrouw de Limburger.”

“Wes, heb je weer van die ene lekkere koekjes?” Voordat ze antwoord heeft gekregen, staat Chelsea al in de keuken.

Jason komt naast me op de bank zitten en kust me. “Hé. Vond je het een beetje leuk vandaag?”

Ik knik. “Jouw school is in ieder geval leuker dan de mijne.” Mijn enige probleem op dit moment is eigenlijk dat Jason zich als mijn vriendje ziet, wat hij dus niet is, maar dat vertel ik hem natuurlijk niet. Hij denkt dat ik hem leuk vind. Hij is ook leuk. Ik ben gewoon stom omdat ik zijn hart niet durf te breken. Tot overmaat van ramp gaat dan ook nog mijn telefoon. Dave, zie ik. Ik loop snel naar de keuken, waar Chelsea inmiddels alweer uit verdwenen is, en neem op. “Hallo?”

“Heey. Alles goed?”

“Ja, hoor. Met jou ook?”

“Prima. Natuurlijk naast het feit dat jij niet bij me bent.”

“Slijmbal. Ik kom zondag weer gewoon naar huis, hoor.”

“Weet ik. Ik mis je gewoon. Het is ook niet eerlijk. Je bent nog geen vierentwintig uur mijn vriendinnetje of je gaat alweer naar Amsterdam. Wat ben je nu aan het doen eigenlijk?”

“Ik zit bij wat vrienden. We gaan zo meteen uit. Ik ben benieuwd hoe het is. Ik ben pas net zestien, ik ben nog niet zo vaak uit geweest, en zeker niet in Amsterdam.”

“Nou, veel plezier dan.”

“Dank je. Maar ik hang nu op, anders drinken ze alle smirnoff zonder mij op.”

“Oké, doei dan. Ik zie je denk ik maandag wel weer.”

“Is goed. Doei.” Ik hang op en loop de woonkamer in. Nou heb ik zelfs tegen mijn vriendje lopen liegen om bij Jason te zijn. Ik ben zó slecht. Waarom voelt het dan niet zo?

“Je moeder weer?,” vraagt Michelle.

“Ah-huh.’ Ik ga weer op de bank zitten. “Ze denkt dat ik niks zonder haar kan of zo.”

“Moeders,” zucht Michelle. “Die van mij kan er ook wat van. Gelukkig woon ik bij mijn vader omdat mijn moeder vaak weg is voor haar werk.”

“De mijne niet, vandaar misschien die bezorgdheid.” Om iets te doen te hebben nip ik aan mijn glas. Misschien moet ik Jason maar gewoon de waarheid vertellen in plaats van hem te laten geloven dat het serieus is tussen ons. Ik werp een blik op hem. Nee, dat kan ik niet. Ik kan geen jongen afwijzen.

-

Na een tijdje bij Wesley thuis te hebben zitten drinken en praten, gaan we naar de dichtstbijzijnde discotheek. Die is ongeveer tien minuten lopen. Chelsea, Tom en Michelle staan meteen midden op de dansvloer helemaal uit hun dak te gaan. May leidt Wesley naar een hoekje van de zaal waar ze ongestoord kunnen zoenen.

Jason pakt mijn hand. “Wil je dansen of wil je liever eerst nog wat drinken?”

“Dansen,” antwoord ik. Gelukkig vroeg hij niet of ik ook wil zoenen.

Jason trekt me mee de dansvloer op. Hoe langer we daar staan, hoe dichter hij tegen me aan gaat dansen. Ik weet niet waarom, maar ik voel me veilig. Amsterdam is natuurlijk veel crimineler dan het heilige Limburg, maar bij Jason in de buurt heb ik nergens last van. Hoogstens van een schuldgevoel tegenover Dave. Nee, niet aan denken. Ik probeer de muziek in mijn lichaam te voelen en me te laten gaan. Jason afwijzen doe ik zondag wel, als ik hier weer vertrek en hem voorlopig niet meer hoef te zien.