10 jongens, 1 echte liefde

Deel 12

TTRRIINNGG!!!
Eindelijk, de zoemer die aankondigt dat het laatste uur van de dinsdag afgelopen is. Ik prop mijn boeken van Nederlands (dat vandaag helaas wel doorging) in mijn tas en wurm me door de massa leeftijdsgenoten de trap af. Ik twijfel of ik mijn jas uit mijn kluisje moet pakken. Wat is Dave van plan? Nou ja, ik moet die jas toch mee naar huis nemen, dus ik pak ‘m maar. Ongeduldig wacht ik bij de trap.
Het krullerige blonde haar en de blauwe ogen van Dave vallen me meteen op tussen al die andere hoofden terwijl hij eindelijk de trap afdaalt. Hij lacht naar me. “Hé Ruby, ben je er klaar voor?”
Op mijn gezicht verschijnt ook meteen een lach. Dat effect heeft hij nou eenmaal op me. “Ik weet nog niet eens wat we gaan doen.” Eigenlijk had ik iets moeten verzinnen, maar gisteravond sms’te hij me dat hij al wat bedacht had.
“Dat zie je vanzelf wel. Pak eerst je fiets maar,” zegt Dave met een geheimzinnige blik in zijn ogen.
Hij laat me helemaal smelten vanbinnen en dus doe ik meteen wat hij zegt. We pakken allebei onze fietsen en Dave wijst me de weg, wat best bizar is omdat ik hier al mijn hele leven woon en hij pas een paar weken.
“Waar gaan we nou heen?,” vraag ik als we een tijdje door weilanden hebben gefietst. Is dit zijn idee van een spannende date?
“Daarheen.” Dave wijst naar het dorpje dat voor ons opdoemt.
Ja, dat had ik ook nog wel kunnen bedenken als we deze richting uit fietsen, maar wat gaan we daar dan doen? We fietsen naar het dorpje. Als we dichterbij komen, hoor en zie ik al wat er aan de hand is. Er is kermis. We parkeren onze fietsen en lopen over het dorpsplein, waar de attracties opgesteld staan. De eerste attractie is de touwtrekkraam. Ik wil er voorbij lopen, maar Dave trekt me terug.
“Hartstikke romantisch, toch?,” lacht hij. Hij haalt zijn portemonnee uit zijn rugzak en geeft de man van de touwtrekkraam een euro. We mogen drie keer. Ik ga eerst en dan gaat Dave.
“Wie nu?,” vraag ik dan.
“Samen?,” stelt Dave voor.
Ik klem mijn handen weer om het touw en Dave legt de zijne tegen de mijne aan. Hoe moet ik ooit fatsoenlijk aan dat touw kunnen trekken als ik zijn warme handen voel?
Dave telt af. “Drie, twee, één.” Dan geeft hij het touw een ruk. Het schiet los en we vallen allebei achterover op de straat.
De eigenaar van de kraam buigt zich over de ‘balie’ heen. “Gaat het? Wat gebeurde er?”
Dave krabbelt overeind. Hij heeft nog een stuk roze touw in zijn handen. “Ik denk dat we iets teveel spinazie hebben gegeten.”
“Oeps,” grinnikt de eigenaar. “Ik zie het al. Dat touw is al een keer kapot gegaan. Mijn broer heeft het toen weer aan elkaar gemaakt en gewoon teruggehangen. Ik vroeg me al af of dat wel zo’n goed idee was.”
“En ik maar denken dat ik gewoon sterk ben,” lacht Dave. Hij helpt mij ook overeind en legt het touw op de toonbank.
De eigenaar pakt een grote dolfijnenknuffel tussen de prijzen uit en geeft die aan mij. “Alsjeblieft. Als troost voor de blauwe plekken die jullie nu wel zullen krijgen. En omdat jullie eigenlijk wel recht hebben op een prijs natuurlijk.”
Dave pakt mijn hand vast, waardoor ik te geschokt ben om de man van de touwtrekkraam te bedanken. Voor ik het in de gaten heb wandelen we alweer verder over de kermis. Naast het touwtrekken staat de draaimolen.
“Wil je hierin?,” vraagt Dave voor de grap.
“Ja, eigenlijk wel. Ik vind de draaimolen altijd het leukste.” Ik probeer mijn gezicht op standje bloedserieus te houden, maar dat lukt uiteraard niet.
“Dan gaan we toch.” Dave loopt al naar de kassa.
“Dave, nee!,” roep ik.
“Waarom niet?,” vraagt Dave. “Dat is toch hartstikke romantisch?” Hij koopt twee kaartjes en trekt me mee de draaimolen in. We zitten in een brandweerauto.
De man die de kaartjes op komt halen trekt een wenkbrauw op als hij ons ziet zitten. “Zijn jullie hier niet een beetje te oud voor?”
“Hij vond het wel romantisch,” merk ik op.
De man geeft me een knipoog. “Eén rondje dan.”
De draaimolen start en Dave en ik beginnen keihard te lachen omdat we er echt in zitten. De hele ronde lang hebben we de slappe lach. Mensen op het plein staan ons raar aan te staren.
Ik ben toch wel weer blij als ik uit de draaimolen stap. Het was best grappig, maar ook ontzettend belachelijk. Dat doen we dus nooit meer.

-

Als we de hele kermis gehad hebben, brengt Dave me naar huis. Met de grote knuffeldolfijn nog onder mijn arm geklemd leun ik tegen de voordeur. “Dat was een leuke date.”
Dave loopt om zijn fiets heen tot hij recht voor me staat. “Daar ben ik het helemaal mee eens.”
Ik voel zijn warme adem en mijn hartslag gaat als een razende tekeer. Nog nooit is een jongen zo dicht bij me geweest. Gaat hij me zoenen?
“Voor herhaling vatbaar?”
Ik knik, want ik ben niet in staat om iets te zeggen. Natuurlijk wil ik nog een date met hem. Ik wil de rest van mijn leven alleen nog maar met hem daten, maar mijn moeder gaat waarschijnlijk flippen als ze dat hoort. Zij is het type dat de dingen waar ze aan begint ook afmaakt. Ik niet, dat heb ik van mijn vader. Van mij mag dat hele datingproject nu stoppen. Ik heb mijn droomjongen gevonden.
“Vind ik ook. Misschien kunnen we komend weekend wat afspreken. Of vind je dat nog te lang duren?”
Het duurt altijd te lang voordat ik hem weer zie. Maar wat zeg ik tegen mijn moeder? Sorry maar dat hele gedoe van Chantal wordt niks want ik heb zelf al een jongen gevonden? Het zou kunnen, maar dat zou niet eerlijk zijn. Ze heeft zoveel moeite voor me gedaan. Misschien kan ik beter die dates afwachten en tegen mam zeggen dat er geen geschikte jongen tussen zat. Dat kan toch? “Ik wil dit nog even geheimhouden voor mijn moeder.”
“Is je moeder zo’n heks dan?” De grijns op zijn gezicht verraadt dat hij het als een grapje bedoelt.
“Nee, dat niet, maar-“
“Geeft niet, prinses Ruby.” Dave legt zijn hand op mijn wang, die meteen begint te gloeien. “Ik kom je wel bevrijden uit je torenkamer.”
“Nu moet je gaan, voor mijn-“ Als ik Daves hand wegduw, kijk ik recht in de ogen van mijn moeder.
Met haar fiets aan de hand staat ze naar ons te staren. “Wat is hier aan de hand? Valt hij je lastig, Ruby?” Ze wacht niet eens op antwoord, maar kijkt meteen naar Dave met ogen die vuur spuwen.
“Ja. Ga weg, idioot.” Ik duw Dave de dolfijnenknuffel in zijn handen. Daar kan ik nu even niks mee doen. Dan loop ik met een strak gezicht naar binnen. Op mijn kamer plof ik op bed om Dave te whatsappen. Sorry van net. Ik leg je nog wel uit waarom ik zo deed. Je snapt wel dat ik het niet meende toch?