10 jongens, 1 echte liefde

Deel 17

“Wanneer kom je weer?”

Ik kijk in Jasons bruine ogen. Ze stellen niks voor vergeleken met de blauwe van Dave. “Weet ik niet. Ik heb het… ehh druk de komende weken.”

“Ook in het weekend?,” vraagt Jason.

Ik knik. “Juist in het weekend.”

Jason omhelst me voor de laatste keer. “Maakt niet uit. Ik wacht wel op je.”

“Nee, dat hoeft niet. We wonen zo ver uit elkaar. Ik snap het best als je liever een Amsterdams meisje wilt.”

“Lieve Ruby, je snapt het echt niet, hè? Ik wil jou!” Jason kust me.

Ik bijt op mijn lip. Nu moet ik het doen. “Jason, ik-“

Het fluitje van de conducteur onderbreekt me. Ik trek een sprintje naar de treindeuren en plof op een vrije stoel neer. Terwijl de trein wegrijdt, kijk ik expres de andere kant op. Ik durf pas weer adem te halen als we bij het volgende station stoppen. Eindelijk kan ik naar huis, waar twee andere personen wachten om voorgelogen te worden.

-

“Is alles goed gegaan donderdag en vrijdag toen ik er niet was?,” vraagt mam als ze me ophaalt op het station.

“Ja, dat heb ik je al minstens tien keer over de telefoon verteld. Ik heb gewoon zoals altijd na school de trein gepakt,” reageer ik terwijl ik in de auto stap. “Ik kan best wel voor mezelf zorgen.” Ik kan er best wel voor zorgen dat ik wegkom met spijbelen en het aanleg met een jongen die niet mijn vriendje is, ja.

“En heb je de mail van Chantal gelezen?”

”Ah-huh.” Ik knik. “We moeten gaan daten.”

Mam draait de auto de parkeerplaats af. “Heb jij al wat geregeld?”

“Zo ongeveer. Senna heeft het voor me gedaan, want ja, ik zat in Amsterdam,” antwoord ik. “Vrijdag en zaterdag om zeven uur. Je wordt door allebei thuis opgehaald.”

“Jouw date voor vrijdag kende de weg niet zo goed, dus hij wacht op je bij de bioscoop,” zegt mam.

Ik rol met mijn ogen. “Hoe cliché.” Misschien maar beter ook. Die date maakt toch geen kans. O jee. Kippenvel verschijnt op mijn armen. Ik vind het al vreselijk om Jason te moeten afwijzen, maar straks moet ik tegen tien jongens zeggen dat ik niet met ze verder wil. Dit worden de ergste weken van mijn leven, zeker weten.

“En jouw date voor zaterdag komt je ook thuis ophalen,” gaat mam verder. “Hij woont toch in de buurt.”

Nu word ik nieuwsgierig. Naar mijn weten hebben we geen leuke jongens in de buurt wonen. Ik ga dan misschien toch nooit iets met hem beginnen, maar ik ben wel benieuwd wie het is. Hopelijk is het een spuuglelijke etterbak, zodat ik een extra goede reden heb om uiteindelijk voor Dave te gaan.  O, het is zo ingewikkeld. Want ik moet mijn relatie met Dave geheim houden tot het eind van dat dategedoe. En dat duurt nog zeker anderhalve maand. “Kunnen we niet wat sneller gaan daten? Het kan toch best ook een keer op zondag?”

“Zo, jij hebt er zin in,” lacht mam. “Maar jij hebt ook twee dates meer dan ik, dus misschien kun jij er inderdaad een paar op zondag doen, dan zijn we tegelijk klaar.”

Met alle plezier. Als ik maar van dit slopende gedoe af ben.

-

Dave staat al op me te wachten als ik de aula in kom. Hij geeft me voorzichtig een kus. Public display of affection is niet helemaal ons ding. “Goed om je weer te zien.”

Samen met Senna lopen we naar de tafel waar Julie, Mara en Suzanne al zitten te wachten.

“Hoe zit het met dat dategedoe van jou en je moeder?,” informeert Dave.

“Vanaf komend weekend moeten we gaan daten, elke vrijdag en zaterdag. En ik soms zelfs op zondag omdat ik er meer heb dan mijn moeder. Dat was een ideetje van mij, zodat we er sneller vanaf zijn.”

“Dus dan heb je een tijdje geen tijd om leuke dingen met mij te doen?”

Ik schud mijn hoofd. “Nee. Maar ik kan je op school blijven zien, toch? En als we een keer een gezamenlijk tussenuur hebben of zo. Dat is misschien niet zo heel romantisch, maar het is maar voor vier weken. Nou ja, en wat daarna komt. Want er gaan vijf kandidaten naar de volgende ronde. Maar tegen die tijd heeft mijn moeder het misschien al wel door.” Misschien moet ik het haar ook maar gewoon vertellen. Ze mag Dave dan wel een loser vinden, maar het heeft ook geen zin als ik met al die jongens ga daten als ik toch al weet dat ze geen schijn van kans maken.

“Jij hebt op woensdag het derde toch tussenuur? En op donderdag het zevende?” Dave begint in zijn tas te graven.

“Ja, hoezo? Jij ook?,” vraag ik.

Dave haalt zijn agenda eruit. “Yep. Nieuw rooster. Dinsdag het zesde heb jij les zeker?”

“Ja, Engels,” antwoord ik. Ik zie op het rooster dat hij op dinsdag het zesde uur ook tussenuur heeft. Verder heeft hij er geen. Dus ook niet op vrijdag het vierde, net zoals ik. Jammer.

“Nou, dan hebben we in ieder geval twee tussenuren samen,” merkt Dave op. “Dat is beter dan niks. En we hebben de pauzes en er bestaat altijd nog zoiets als telefoon en internet.”

“O ja, internet. Je hebt niet eens Facebook.” Ik had absoluut nooit gedacht dat ik nog eens een vriendje zonder Facebook zou hebben. Ik dacht dat dat iets was voor nerds zonder vrienden in plaats van voor superleuke jongens. Dat had ik blijkbaar mis. Dave is de leukste jongen van de wereld en daar kan geen dateproject wat aan doen.