10 jongens, 1 echte liefde

Deel 31

Dit is dan echt het allerlaatste deel. Inclusief een korte epiloog om een idee te geven van hoe het de personages verder vergaat. Komende woensdag begin ik met mijn nieuwe verhaal, dus hou deze site in de gaten. Bedankt voor het lezen!

-

Het lijkt nog niet tot mam door te dringen dat Simon de perfecte man is voor haar. Ze wil per sé zaterdag weer bij één van haar kandidaten langs. Ik heb daar alleen niet zo’n zin in. Ik weet toch al wie ze moet kiezen.
“Moet ik echt mee?,” vraag ik daarom terwijl ik mijn schoenen aantrek.
“Ja.”
Er is geen ontkomen aan. Ik zal dus bij alle andere drie overgebleven mannen op bezoek moeten. “Je kunt toch ook gewoon voor Simon kiezen?”
“Nee, ik wil iedereen een eerlijke kans geven en niet iemand laten winnen omdat het toevallig de vader van je vriendje is,” reageert mam.
Ik grijns. “Interessant dat je het zo brengt. Dat betekent dat je hem leuk vindt. Anders had je wel gezegd dat hij geen kans maakt.”
Mam krijgt een rood hoofd, wat aangeeft dat ik waarschijnlijk gelijk heb. “Ja, hij is leuk, maar dat wil niks zeggen. Andere mannen kunnen ook leuk zijn. En hoe kunnen we dat beter controleren dan bij ze langs te gaan?”
Ik zucht. “Oké, ik ga wel mee naar Chris.” Ik loop naar de kapstok om mijn jas te pakken als mijn telefoon trilt. Het is een whatsappje van Dave. Ik ben blij dat het weer goed is tussen ons. Heb je morgen tijd om iets leuks te doen? Meteen verschijnt er een lach op mijn gezicht. “Morgen ga ik naar Dave. Misschien zie ik Simon dan nog wel.”
“Hou op jij,” lacht mam. “En nu moet je opschieten, anders komen we te laat.”
Ik stop mijn telefoon weer in mijn broekzak en loop met mam mee naar de auto. Mijn leven loopt weer helemaal zoals gepland, op de kwestie met Simon na dan.

-

De volgende middag om twee uur bel ik aan bij het huis van Dave en Simon. Ik ben blij dat alles weer helemaal goed is. Het is zelfs nog beter dan eerst. Ik ben van plan nooit van mijn leven meer bij Dave weg te gaan.
De deur gaat open en daar staat mijn knappe vriendje met zijn mooie blauwe ogen. “Hey. Leuk dat je er bent.”
Ik geef hem een kus. “Ik vind het ook leuk dat ik er ben. Super dat het weer aan is.” Achter hem aan loop ik naar binnen. Het voelt meteen vertrouwd, ook al is het pas de derde keer dat ik hier kom. In de woonkamer gaan we op de bank zitten. Dit is dus de eerste officiële date bij hem thuis.
“Zullen we een film gaan kijken?,” stelt Dave voor.
“Is goed.” We hebben niet van tevoren afgesproken wat we gaan doen. Geen geforceerd gedoe meer. Ik heb het wel gehad met jongens die date-activiteiten voor me regelen.
Dave staat op en begint in de kast met dvd’s te rommelen. “Wat vind je leuk? Ik weet eigenlijk niet of we- Wat de fuck is dit?” Hij duwt de deur naar de keuken open. “Pap, wat moet jij met de dvd van ‘Titanic’?” Dan richt hij zich tot mij. “Die ga ik dus niet kijken. Dat je dat maar uit je hoofd zet.”
Simon komt de woonkamer in. “Wat is daar mis mee? Ik dacht dat jij wel wist hoe je meisjes voor je moest winnen.”
“O, dus je hebt die dvd gekocht om Ruby’s moeder in te pakken?,” grijnst Dave.
Simon lacht geheimzinnig. “Misschien.” Dan loopt hij terug naar de keuken.
Dave kijkt me samenzweerderig aan. “Hij begint aardig verliefd te worden. Soms vind ik het superirritant, maar vaak is het gewoon heel grappig. Sinds hij jouw moeder kent is het alsof hij iemand anders is geworden of zo. Ik hoop echt dat ze voor hem gaat.”
“Ik ook. Zo jammer dat ze dat hele project wil afmaken. Die twee zijn hartstikke leuk samen en mijn moeder verdient het echt om na die rottige scheiding weer een goede relatie te hebben.” Maar het is goed nieuws dat Simon mijn moeder zo ziet zitten. Misschien kan hij haar overhalen. Ik ben in ieder geval niet van plan de hoop op te geven.

-

Zoals gewoonlijk vindt er ook maandagavond weer een bezoek aan Chantal plaats. Die is uiteraard hartstikke benieuwd naar de vorderingen in het project.
De therapeute kijkt mijn moeder geïnteresseerd aan. “Ruby vertelde me dat je verliefd bent geworden. Of dat er in ieder geval iemand verliefd op jou is.”
Mam werpt een verbaasde blik op mij. Ik heb stiekem Chantal gebeld. Zij is, buiten mezelf misschien, de enige persoon die haar over kan halen. “Is dat zo?”
“Simon,” verduidelijkt Chantal. “Toch Ruby? Volgens haar passen jullie heel goed bij elkaar en hij schijnt ook nogal een leuke zoon te hebben. Wil je met hem verder?”
“Hij is heel leuk, maar ik dacht dat we besloten hadden dat ik dit af zou maken,” reageert mam.
“Dat hoeft niet.” Zie je, Chantal is het met me eens. “Als jij met Simon door wilt, is het afgelopen. Ruby zou het in ieder geval heel leuk vinden. Maar het is natuurlijk jouw leven en jouw project, dus je moet doen waar jij je goed bij voelt.”
Ik zie mam twijfelen. Ik heb haar al zo vaak gevraagd of ze hier niet mee kan kappen. Misschien luistert ze wel naar Chantal.
“Ik vind hem wel heel leuk,” geeft ze toe. “En hij mij ook. En natuurlijk vind ik het ook belangrijk dat Ruby het ziet zitten, maar die andere mannen verdienen ook een kans.”
“Alsjeblieft mam,” smeek ik. “Hij vindt je zó leuk. Je bent echt de grootste loser ever als je dit kapotmaakt.”
Ze zucht. “Ik zal erover nadenken.”
“Dat is niet genoeg. Je moet voor hem kiezen. Je vindt hem zelf ook leuk.”
“Ruby,” onderbreekt Chantal me. “Je moeder kan prima haar eigen keuzes maken. Ze zal jouw mening vast wel meenemen in haar beslissing. Gun haar even wat tijd om de situatie te overdenken.”
Dat moet dan maar. Ik heb zo onderhand geen geduld meer over, maar als zelfs Chantal zegt dat ik mam tijd moet geven om na te denken dan komt er sowieso geen beslissing voordat we minstens een jaar verder zijn.

-

We zijn net thuis als mams telefoon gaat. Ze kijkt op het schermpje en lacht. “Sms’je van Simon.”
“Zie je wel, je vindt hem leuk. Die lach van jou die zegt genoeg. En hij ziet ook wel wat in jou volgens Dave.”
Ze zucht. “Oké dan, jij je zin. Ik doe even niks meer met die andere mannen en ik kies voorlopig voor Simon.”
Ik geef haar een knuffel. “Dankjewel. Dan krijg ik tenminste een leuke stiefvader. Stukken beter dan dat kreng van een Sophie waar pap mee kwam aanzetten. Zal ik Dave bellen?”
“Nee, dat hoeft niet,” lacht mam. “Ik vertel het Simon zelf wel. Morgen.” Ze ploft op de bank neer en zet de televisie aan ten teken dat ons gesprek afgelopen is.
Tevreden strijk ik naast haar neer en terwijl mam televisie kijkt, stuur ik Dave een sms’je.
Nog niet tegen je vader zeggen, maar mijn moeder kiest voor hem. X

-

Nog één keer gaan we maandagavond naar Chantal. Dit keer niet voor een sessie, maar om afscheid te nemen. Mam heeft een bos bloemen en een doos bonbons meegenomen als bedankje.
Voor de allerlaatste keer duw ik de glazen deur open en lopen we over de versleten blauwe vloerbedekking naar de wachtkamer, die eigenlijk niet meer is dan een halletje met een viertal stoelen van wit plastic.
We zitten nog niet of één van de drie deuren die op het halletje uitkomt, gaat open. Het is de deur van Chantal. Tevreden naar ons kijkend staat ze in de deuropening. “Nou, dat was het dan, hè?”
“Ja.” Mam staat op om de bloemen en de bonbons af te geven. “Bedankt voor alles. Ik vond het heel gezellig al die jaren, maar ik denk dat verdere hulp overbodig is. Ik ben hier acht jaar geweest en degene die me uiteindelijk geholpen heeft is mijn eigen dochter.”
“Geniet ervan, zou ik zeggen,” reageert Chantal. “Ik hoop dat Simon en jij heel gelukkig worden samen. En jij en Dave ook, Ruby.”
“Dat komt wel goed.” Het gaat fantastisch tussen Dave en mij. De hele afgelopen week zijn we onafscheidelijk geweest. Het is bijna te mooi om waar te zijn. Eindelijk kunnen we die rottige scheiding achter ons laten. Mijn moeder heeft een nieuwe man gevonden, ik een vriendje en Amsterdam mag lekker blijven waar het ligt. Ik heb mijn leven hier en daar ben ik blij mee.
Mam kijkt op haar horloge. “Nu moeten we helaas gaan, want Ruby en ik hebben een date.”
Daar heeft Chantal natuurlijk totaal geen probleem mee. “Veel plezier dan maar met jullie mannen. En je kunt me natuurlijk altijd bellen, Ellis.”
Mam knikt. Dan draait ze zich om naar mij. Samen lopen we de praktijk uit, naar de auto. Voordat we naar het huis van Simon en Dave gaan, rijden we nog even langs de bakker om slagroomtaart te halen. Dit moet gevierd worden.

-

Epiloog

“Is dat wel zo verstandig, jullie twee op één kamer?”
“Pap!” Dave heeft zijn arm om mijn middel geslagen. We staan in de gang van een Spaans hotel, waar Simon blijkbaar plotseling twijfels krijgt over de kamerindeling. “We gaan echt geen gekke dingen doen. Je maakt me trouwens niet wijs dat je liever bij mij op de kamer ligt dan bij Ellis.”
Mam lacht geamuseerd. “Laat ze toch. Ik weet dat je bezorgd bent, Simon, dat ben ik ook vaak genoeg, maar Dave en Ruby zijn zeventien. Verstandig genoeg, lijkt me. Kom nou maar, dan kunnen we tenminste zo gaan eten. Ik sterf van de honger.”
Tevreden kijkt Dave me aan. “Oké, dus wij nemen deze kamer.” Hij draait de sleutel om in het slot en trekt me mee naar binnen. Het is een lichte kamer met uitzicht op zee. Voor de balkondeuren blijven we stilstaan. Dave kust me. “Wie had ooit gedacht dat het zo zou lopen?”
“Niemand.” Ik voel me intens gelukkig, zo in de armen van mijn vriendje met op de achtergrond een helderblauwe zee. Zowel mam en Simon als Dave en ik zijn inmiddels tien maanden samen en daarom vond Simon het wel een leuk idee om met zijn allen op vakantie te gaan. Mijn moeder en hij zien het als de volgende stap in hun relatie. Ze hebben het in het vliegtuig hierheen ook al vaag over samenwonen gehad, maar daar wil ik voorlopig nog niet aan denken.
Het gaat goed met ons allemaal. Chantal hebben we sinds oktober niet meer gezien. Nick spreek ik weleens op Facebook, maar met de rest van de jongens heb ik al het contact verbroken. Ook met Jason. Er is maar één jongen die me gelukkig maakt en dat is Dave.