10 jongens, 1 echte liefde

Deel 28

Het schoolplein ziet er triest uit als ik mijn fiets op slot zet. De herfst lijkt nu dan toch echt in aantocht. Ik slenter naar de deuren en ga rechtstreeks door naar Daves kluisje. Tegenwoordig sta ik zelfs eerder op zodat ik vroeg bij zijn kluisje kan zijn. Natuurlijk zou ik hem veel liever daar zien, maar dan zou hij mijn snoepjes niet accepteren. Nu merk ik iedere keer weer dat ze weg zijn.

Ik draai de sleutel om in het slot en het deurtje vliegt open. In mijn tas voel ik het plastic zakje met de hartjes. Uit puur ongeduld pak ik er dit keer twee uit. Misschien dat hij het dan eindelijk eens doorheeft. Ik leg er ook een briefje bij.

Lieve Dave,

Sorry voor alles. Het zal nooit meer gebeuren. Jij bent de enige voor mij. Tijdens elke date die ik de afgelopen weken heb gehad, moest ik aan jou denken. Geen enkele jongen haalt het bij jou. Wil je alsjeblieft weer in ieder geval normaal met me praten?

Ik wil je niet kwijt.

Ruby

Met een brok in mijn keel doe ik het deurtje dicht. Als het moet blijf ik hartjes leggen tot het eind van het schooljaar, maar ik hoop zo dat dat niet nodig is.

-

In de grote pauze zit ik gewoon bij mijn vriendinnen aan een tafel als Senna me aanstoot. “Kijk eens wie we daar hebben.”

Ik kijk op en zie Dave recht op ons tafeltje af lopen. Een warm gevoel ontspringt in mijn buik. Heeft hij eindelijk ingezien dat we bij elkaar horen?

Zijn gezicht staat echter niet erg vrolijk. “Ik vind het eng dat je de sleutel van mijn kluisje hebt.”

“Jammer dan,” reageer ik. “Want ik gooi ‘m niet weg voordat het weer aan is.”

“Ruby, dat kan niet. Het kan niet zomaar weer aan zijn. Ik bedoel, je hebt me al die tijd bedrogen. Hoe kun je verwachten dat het nog goed kan komen?” Hij kijkt me aan alsof ik gek ben geworden. “Mijn liefde is blijkbaar niet genoeg voor je. Zoek maar iemand anders. Tussen ons is het voor altijd over.”

“Weet je het zeker?,” vraag ik wanhopig. Ik kijk diep in zijn ogen. Waarom kan ik mijn hoofd niet even tegen zijn borstkas drukken en zijn warme adem op mijn gezicht voelen? Ik heb het allemaal verpest. Het komt nooit meer goed, dat zegt hij zelf. “Laten we dan gewoon vrienden zijn.” Ik ben zelf verbaasd door de idiote opmerking die over mijn lippen rolt. Alsof ik gewoon vrienden met hem zou kunnen zijn.

“Nee.” Dave loopt door naar zijn vrienden aan de andere kant van de aula en laat mij verbluft achter. Voor altijd over? Dat kan niet! Ik zal hem terugkrijgen, hoe dan ook.

-

Tijdens de les Frans bedenk ik een plan. Dit treedt op dinsdagmorgen treedt in werking. Ik gooi twee hele zakken hartjes leeg in Daves kluisje. Daartussen leg ik allerlei cadeautjes die ik voor hem heb gekocht, zoals een sleutelhanger van Ajax en aquarelpotloden. Ook vandaag doe ik er een briefje bij.

Lieve Dave,

Het kan niet voor altijd over zijn.

Alsjeblieft, denk er nog een keer over na. Wij horen bij elkaar.

Mensen maken fouten om van te leren en ik heb hier zeker wat van geleerd. Je moet me geloven als ik zeg dat het nooit meer zal gebeuren. Het was heel stom van me. Door deze situatie besef ik alleen maar meer hoe leuk jij bent.

Wil je me nog één laatste kans geven als je vriendinnetje?

Xxx je liefste Ruby

Dit is echt mijn allerlaatste hoop. Stijf van de zenuwen ga ik naar mijn economieles. Dave vindt me vast stom. Dikke kans dat hij me nu echt als een stalker ziet en niet eens meer vrienden met me wil zijn, laat staan ooit nog een relatie met me wil hebben. Ik heb het weer lekker verpest.

-

Ik kan me niet concentreren. Niet op economie, niet op Frans en niet op geschiedenis. De letters in mijn boeken dansen voor mijn ogen alsof ik spontaan dyslectisch ben geworden. Ik word gek van mijn eigen gedachtestroom omdat telkens weer dezelfde dingen door mijn hoofd gaan.

Dan eindelijk gaat de zoemer. De eerste pauze is aangebroken. Opgelucht loop ik het lokaal uit. Nog maar vier uur tot deze schooldag voorbij is.

“Niet naar rechts kijken,” waarschuwt Senna als we op de trap naar de aula lopen.

Dom van haar, want natuurlijk kijk ik nu naar rechts. Enkele treden onder me loopt Dave. Zijn gezicht kan ik niet zien, alleen zijn blonde krullen. Hopelijk lacht hij weer.

Het valt me zwaar om Dave niet te achtervolgen naar zijn vrienden. Het liefst zou ik op zijn schoot kruipen en hem nooit meer loslaten. Senna ziet het en trekt me mee naar onze vriendinnen.

“Hoe kunnen we je opvrolijken?,” wil Julie weten. “Je kunt wel de rest van je leven blijven huilen om Dave, maar daar schiet niemand iets mee op. Je zit nota bene middenin een datingproject. Waarom kies je niet gewoon een andere leuke jongen uit?”

Weer zo iemand die er niks van snapt. Ik werp haar een boze blik toe. “Niemand is leuker dan Dave.”

“Zul je hem hebben,” merkt Suzanne op.

Verrast draai ik om. Inderdaad, Dave komt naar me toe. Alweer, en dit keer kijkt hij nog chagrijniger dan gisteren. “Kun je ophouden met me te stalken? Ik hoef al die cadeautjes niet. Ik ben niet te koop.”

“Hoe kan ik je dan terugkrijgen?”

“Als je belooft de sleutel van mijn kluisje niet meer aan te raken dan wil ik daar wel over nadenken,” antwoordt hij. 

“Echt?” Van blijdschap geef ik hem een knuffel. “Dat is fantastisch! Dankjewel.”

Dave duwt me weg. “Het is nog steeds uit. Geef me een week om na te denken. Dan praten we verder. Hoewel ik niet denk dat er meer in zal zitten dan vrienden zijn, en dan ben ik nog aardig”

Dat kan me niet schelen. Het belangrijkste is dat hij over de situatie na gaat denken. Ik kijk hem na terwijl hij terug naar zijn vrienden loopt. Met een beetje geluk is volgende week alles weer goed.