10 jongens, 1 echte liefde

Deel 29

Deel 29 alweer. Wat gaat de tijd toch snel. Het verhaal is inmiddels alweer bijna afgelopen. Hierna zijn er nog maar twee hoofdstukken. Maar niet getreurd, want ik heb alweer een nieuw verhaal klaarstaan. Veel leesplezier!

--

Op vrijdagavond vindt date nummer negen plaats. De jongen in kwestie heet Nick en hij neemt me mee naar een voetbalwedstrijd van het lokale amateurteam. Ze zijn behoorlijk goed, maar dat wil nog niet zeggen dat ik zit te springen om naar een wedstrijd te gaan. Hopelijk wordt het toch een beetje leuk.

Nick leidt me mee naar een vrije plek op de tribune, die al aardig vol begint te raken. Desondanks hebben we vanaf onze plek een goed zicht op het veld. “Zit je goed zo?”

Ik knik. “Prima. Nu maar hopen dat ze winnen.”

“Gelukkig ben je niet zoals de meeste meisjes, zo’n voetbalhater. Ik wist echt niks om te gaan doen op onze date en ik wilde niet zo cliché naar de bioscoop, dus ik hoopte dat je dit ook wat zou vinden,” ratelt Nick. Hij heeft dik, donker haar dat constant voor zijn ogen valt. Het doet me denken aan Dave, ook al heeft die een totaal anders kapsel.

“Ik ben geen voetbalhater,” reageer ik en vertel over de date met Dennis. Die was behoorlijk onder de indruk van mijn kennis over het spel.

De wedstrijd begint en we kijken vol spanning toe. Ik hou zelfs even onbewust mijn adem in als de keeper ternauwernood een bal uit de goal weet te houden. De tegenstander is helaas ook erg goed en in de rust staat het dan ook gelijk met 1-1.

Nick en ik gaan naar de kantine om wat te drinken te kopen. Met twee flesjes cola zitten we even later weer op de tribune. We voeren heftige discussies over of de scheidsrechter partijdig of gewoon professioneel is. Het is echt grappig. Wie had gedacht dat ik ooit met een jongen zou discussiëren over een scheidsrechter? En dan nog wel bij een wedstrijd van het lokale team, niet eens bij een herhaling van een eredivisiewedstrijd. Ik besluit deze date leuk te vinden. Hoewel ik eerst niet zoveel zin had in het lokale team is het stukken beter dan een tentoonstelling over kunst uit de negentiende eeuw. Misschien kan ik een beetje sjoemelen met de jongens die doorgaan zodat ik Nick en Joeri allebei mee kan nemen naar de volgende ronde. Als die er tenminste komt. Mam vindt nog steeds dat ik door moet gaan, maar ik hou dit echt niet lang meer vol.

De wedstrijd begint weer en het is net zo spannend als de eerste helft. Ik juich zelfs keihard mee als er weer een goal wordt gemaakt. Ons team wint met 3-2, wat betekent dat we niet van de tribune kunnen zonder mee te moeten lopen in de polonaise. Normaal gesproken heb ik daar een gruwelijke hekel aan, maar voor één keer laat ik mijn polonaisehaat voor wat het is en loop luidkeels zingend mee terwijl ik me vastklem aan de stevige schouders van Nick. Zodra we de kantine bereikt hebben, weten Nick en ik ons uit de polonaise los te rukken en gaan we naar de kantine om nog even wat te drinken. Daarna begeven we ons richting onze fietsen. Omdat we dicht bij elkaar wonen, fietsen we het grootste stuk samen terwijl we napraten over de wedstrijd. Onderweg maak ik in gedachten de balans op. Nick haalt het niet bij Dave, maar ik heb een leuke avond gehad.

-

Mijn laatste date is op zaterdagavond, met een jongen die Bryan heet. We hebben afgesproken in een café. Ik heb geen idee hoe ik hem ooit moet gaan herkennen, maar volgens hem is dat geen probleem. Dat begrijp ik meteen als ik het café in kom. Het is er namelijk uitgestorven. Achterin de hoek staat een jongen met een bloempotkapsel en twee scheve voortanden op vanachter een tafeltje en komt naar me toe. “Hallo, jij moet Ruby zijn. Ik ben Bryan.”

“Hoi.” Ik loop met hem mee naar zijn tafeltje. Daar ga ik zitten en bestel ik een cola bij de ober. Dan kijk ik Bryan aan. Wat moet ik zeggen?

Hij heeft duidelijk ook niet veel inspiratie voor gespreksstof. Een paar seconden lang is het stil en dan weet hij eindelijk iets te verzinnen. “Dus je moeder en jij zoeken een vriend voor elkaar?”

Ik knik. “Klinkt suf, ik weet het, maar ik doe er mijn moeder een enorm plezier mee. Ze heeft een rottijd achter de rug met de scheiding acht jaar geleden en nu gaat het eindelijk weer goed met haar.”

Weer is het stil. Ik word hier zenuwachtig van. Had hij niet beter iets actievers kunnen uitkiezen om te doen op onze date? Ineens ben ik heel erg blij dat ik toen met Thomas in de bioscoop zat. Daar kon ik tenminste nog op de film letten in plaats van de hele tijd te moeten praten. Hier is het meest amusante de pijnlijke stiltes, dus dat zegt wel genoeg.

-

Het is de saaiste avond van mijn leven. Volgens mij vallen er meer stiltes dan dat we interessante gesprekken voeren. We blijken ook totaal niet van dezelfde dingen te houden. Conclusie: Bryan is niet mijn type en gaat dus ook zeker niet door naar de volgende ronde.

Gapend kom ik thuis, waar ik mam voor de televisie aantref. Ik plof naast haar op de bank. “Dat was saai.”

“Jammer, maar je hebt wel vijf jongens kunnen uitkiezen toch?”

“Ja.” Ik heb een keuze gemaakt, maar dat is allemaal voor de show. Volgende week win ik Dave terug en dan kan ik mam laten zien hoe lief hij is. Dan gooi ik mijn lijstje met jongens in de prullenbak en ga ik nooit meer mee naar Chantal.

-

Maandagmiddag is de week die Dave kreeg om na te denken nog niet voorbij, dus ga ik wel met mam mee naar Chantal. Ze vraagt uiteraard meteen hoe onze dates zijn verlopen.

“Gaat goed. Ik heb vier kandidaten voor de volgende ronde,” vertelt mam. “Ik vind het nog steeds een hartstikke leuk idee. En Ruby heeft er nu volgens mij ook wat meer zin in.”

Chantal kijkt naar mij. “Is dat zo, Ruby?”

“Wat mijn moeder probeert te zeggen,” begin ik. “Is dat ik een paar leuke dates heb gehad. Dat wil alleen nog niks zeggen. Ik ben namelijk verliefd op een jongen die ik heb leren kennen voordat dit hele dategedoe begon. Helaas ben ik zo stom geweest om het helemaal te verpesten bij hem en mam denkt ook nog eens dat hij een slechte jongen is, maar dat is absoluut niet waar. Conclusie: ik wil niet daten, ik wil gewoon Dave terug.”

Mam zucht geërgerd. “Doe dat nou niet, Ruby. Het lost niks op als je weer met die jongen gaat. Hij zal je hart alleen maar nog een keer breken.”

“Nee!,” roep ik naar haar. “Hij heeft helemaal niks gedaan. Het is allemaal mijn schuld. Hoor je niet wat ik zeg? Ik ben degene die het verpest heeft. Ik heb een jongen uit Amsterdam laten denken dat ik hem leuk vond en ik heb ook met hem gezoend. Je weet wel, Jason, die hier laatst was. En ik heb gespijbeld toen jij in Duitsland zat zodat ik naar Amsterdam kon. Ik ging naar Jason toe terwijl ik toen eigenlijk al wat met Dave had.”

Mam is er stil van. Ik weet wat ze wil zeggen, want dat zie ik in haar ogen. Je lijkt op je vader, denkt ze. Als ze uiteindelijk haar mond open doet, zegt ze echter iets heel anders. “Nou fijn dan dat je tegenwoordig niks meer met me bespreekt. Ik dacht dat wij altijd zo goed konden praten.”

“Niet hierover. Geef me alsjeblieft de kans om het uit te leggen zonder meteen te zeggen dat Dave slecht voor me is.”

Mam knikt. “Straks, als we thuis zijn. Nu wil ik eerst met Chantal praten over het vervolg van het datingproject.”

Opgelucht zak ik achteruit in mijn stoel. Het komt allemaal goed.