10 jongens, 1 echte liefde

Deel 26

Mijn date voor zaterdag ziet er ook niet verkeerd uit. Hij heet Luca en is zeventien. Zijn ouders zijn blijkbaar niet thuis en daarom heeft hij een feestje georganiseerd bij hem thuis. In het sms’je dat ik van hem kreeg, stond dat ik eregast ben. Mijn eerste indruk zegt dat hij een slijmbal is. Toch sta ik keurig om acht uur op de stoep.
Luca maakt de deur open. “Hoi, kom binnen. Je bent de eerste. Wil je alvast wat drinken?”
“Ja, lekker. Heb je cola?,” reageer ik. Ik wil niet al te heavy beginnen na al die drank laatst in Amsterdam. Bovendien kan ik op deze manier meteen proberen uit te vissen hoe hij reageert op iemand die geen comazuiper is.
“Natuurlijk.” Luca gaat me voor naar de keuken, waar allerlei drank op een tafel klaarstaat. Hij schenkt een glas cola voor me in. Op het moment dat hij het aan me geeft, gaat de bel. 
“Wacht hier, ik kom zo terug.” Luca haast zich naar de deur.
Even later komt een groepje jongens de keuken in, blijkbaar vrienden van Luca. Als iedereen wat te drinken heeft, gaan we naar de woonkamer waar Luca wat lekkere dansmuziek opzet. De bel gaat nog een paar keer en de ruimte wordt aardig gevuld.  De meeste mensen ken ik niet. Er lopen een paar jongens rond waarbij ik in de brugklas heb gezeten, maar die ik nooit heb gemogen, en er is ook een meisje uit mijn klas van de basisschool. Jona en ik hebben nog samen in de poppenhoek gespeeld. Jammer eigenlijk dat we elkaar na de basisschool nooit meer gesproken hebben.
Ik loop naar haar toe. “Hé Jona, hoe is het?”
“Goed, en met jou?,” reageert Jona. “Ik heb jou al echt lang niet meer gesproken. Wanneer was de laatste keer?”
“De laatste schooldag van groep acht?,” gok ik.
Jona knikt instemmend. “Dat zou best eens kunnen. Jij zit nu in havo vijf toch?”
“Ja,” bevestig ik. “Dit jaar examen.”
“Ah, ik volgend jaar pas,” reageert Jona. Zij met haar kop vol hersens heeft het gymnasium gehaald als ik het me goed herinner. Misschien zit ze wel bij Dave in de klas.
Er kruipt een rilling over mijn rug. Ik wil hem niet stalken, maar wat moet ik anders doen om hem terug te krijgen? “Ken je Dave Schaeffers?”
“Ja, die zit bij mij in de klas.” Bingo. Op het vwo zijn er sowieso minder klassen dan op de havo, dus die kans was al best groot. “Waar ken jij hem van?”
“Hij ving me praktisch op toen ik van de trap viel,” grinnik ik. “Superstom, maar toen zijn we wel aan de praat geraakt. Hij is leuk.” Ik verzwijg maar even dat hij mijn vriendje is. Ex-vriendje. Eens kijken hoe ze reageert.
Ineens wordt er een stel armen om mijn middel geslagen. Het is Luca. “Hé, je bent mijn date vanavond. Niet die van Jona.”
“Weet ik,” antwoord ik kribbig. Waarom komt hij ons precies nu storen, als ik eindelijk een interessant gespreksonderwerp gevonden heb?
“Zal ik een stuk cake voor je halen?,” stelt Luca voor.
“Ja, lekker.” Ik heb absoluut geen honger, maar dan is hij tenminste weer even weg. Ik kijk toe hoe hij naar de eettafel, die vanavond als lopend buffet geldt, loopt en richt me dan weer tot Jona. “Waar waren we gebleven?”
“Dave. Hij is wel oké, ja. Ik ken hem nog niet zo goed. Ik weet niet of hij een vriendin heeft, maar ik zou zeggen: stap gewoon op hem af. Dat vindt hij vast leuk.”
Dat betwijfel ik. “Ik heb het grandioos bij hem verpest helaas, en nu zoek ik een manier om hem weer terug te winnen.” Plotseling voel ik me heel stom. Sta ik hier zomaar even mijn liefdesproblemen te bespreken met iemand die daar helemaal niet om gevraagd heeft. Hoewel ik hem net nog weg wilde hebben, ben ik ineens blij als Luca terugkomt. Hij geeft Jona en mij allebei een plak cake.
“Hé, je bent vanavond mijn date en niet die van Jona,” grap ik.
“Weet ik,” grijnst Luca. Hij neemt een slok van zijn biertje en laat een boer. “Zeg het maar als je nog iets wilt.”
Jona kijkt me even verward aan, wat waarschijnlijk te danken is aan het feit dat ik haar net over Dave verteld heb terwijl ik hier met Luca sta, en loopt dan weg met de opmerking dat ze ons wel even alleen zal laten.
“Leuke muziek,” zeg ik een beetje onhandig. Ik weet niet waar ik anders over moet praten.
“Dank je,” reageert Luca. “Als je me vertelt waar je van houdt dan kan ik wel een nummer voor je draaien.”
‘Fuck you’ van Lily Allen misschien? Als Dave bij me was geweest dan had ik het heerlijk gevonden om op ‘Angels’ te slowen, maar hij is hier niet en dus moet ik iets anders verzinnen. Iets meer dance. “Heb je ‘Walk on water’ van Milk Inc?” Oud, maar goud.
“Dat zou best eens kunnen.” Luca loopt naar de computer en scrollt door de lijst met liedjes. “Bingo.”  Hij dubbelklikt op het nummer om het te starten en dan klinkt ‘Walk on water’ door de kamer. Luca komt weer bij me staan en we dansen samen tot het nummer afgelopen is. Dan komt er een nummer van Hardwell. Die vind ik vreselijk, dus maak ik gebruik van de situatie door nog wat drinken te halen.
Luca zit ondertussen aan zijn zoveelste biertje en dat is goed te merken. Hij probeert me hoe langer hoe meer aan te raken, alsof het bij elke slok erger wordt. Wat een smeerlap.
Ik kijk op mijn horloge. Negen uur is te vroeg om naar huis te gaan. Laat ik het op z’n minst tot elf uur proberen uit te houden. Dat lijkt me wel een acceptabele tijd. Nu nog die twee uur zien te overleven.

-

Na ongeveer anderhalf uur wordt Luca helaas pas echt erg. Ik geloof dat ik hem al zeker zeven bierflesjes open heb zien maken. De alcohol begint nu pas goed te werken. Tijdens het dansen duwt hij me ineens ruw tegen de muur en begint me te zoenen. En niet alleen dat. Zijn handen glijden onder mijn shirtje.
Ik verstijf. Dit mag hij niet doen. Ik wil niet dat hij dingen doet die nog nooit een jongen bij me gedaan heeft. Daarom probeer ik Luca aan de kant te duwen, maar hij is veel sterker dan ik. Dus begin ik maar te schreeuwen. “Hou op! Ik wil dit niet!”
Luca kijkt me aan met een glazige blik in zijn ogen. “Waar heb je het over? O, je bedoelt zeker dat je niet wilt vrijen waar iedereen bij is? Zeg dat dan gewoon, dan kunnen we ook naar boven gaan.” Luca trekt me mee de gang in.
“Nee Luca, ik ga naar huis.” Ik ruk mijn jas van de kapstok en trek die aan.
“Maar het is toch gezellig?” Hij begint me weer te zoenen.
“Nee. En ik denk dat ik maar beter kan gaan voordat je me gaat verkrachten. Doei Luca.” Ik trek de voordeur open en ren naar buiten. Zo snel als ik kan haal ik mijn fiets van het slot en fiets weg. Wat een engerd. Die hoef ik dus nooit meer te zien. Ik beloof mezelf dat ik nooit meer met een jongen zoen die meer dan twee biertjes op heeft. Lekker veilig. Dave drinkt niet, dus met hem zou ik dat probleem niet hebben. De tranen wellen al op in mijn ooghoeken als ik alleen maar aan Dave denk. En uit pure frustratie en machteloosheid laat ik ze maar weer lopen. In het donker ziet toch niemand dat.

-

“Wat is er met jou gebeurd?,” vraagt mam als ik met een betraand gezicht binnen kom. “Was je date niet leuk?”
Ik schud mijn hoofd. “Nee. Luca probeerde me aan te randen.” Ik doe alsof dat de reden is dat ik zo hard aan het huilen ben en niet mijn gebroken hart.
Mam lijkt erin te trappen. Ze geeft me een knuffel. “Arm kind. Gelukkig maar dat je met tien jongens moet daten, nu heb je er tenminste nog negen over om uit te kiezen.”
“Ik wil niet meer daten,” snik ik terwijl ik me op de bank stort. Misschien kan ik ook maar beter eerlijk zijn. Hoe eerder dit over is, hoe beter.
Mam pakt mijn hand vast. “Jawel schat. Ik snap dat dit een moeilijke ervaring is, maar dat wil niet zeggen dat alle jongens zo zijn. De meeste van je andere dates waren toch heel aardig?”
“Je snapt het niet, mama. Ik wil Dave. Ik ben verliefd op hem.” 
“Dave? Is dat die jongen die jou een goedkope slet noemde? Kun je je daar alsjeblieft overheen zetten? Er zijn zoveel leukere jongens op de wereld.”
“Niet waar.” Ik werp haar een vernietigende blik toe en stamp de trap op naar mijn kamer, waar ik huilend op bed plof. Volgens mij wil de wereld gewoon dat ik ongelukkig ben.