10 jongens, 1 echte liefde

Deel 13

Bedankt voor alle votes en reacties! Hier is weer een nieuw stukje. Schuingedrukte stukjes zijn Facebookberichten, mocht dat niet duidelijk zijn.

-

Jason Bosma

Ik zag je zusje vandaag weer. Ze vroeg of het al aan is. Volgens haar had je nog nooit een vriendje gehad. Volgens mij moet je haar ook niet te veel vertellen, want ze lult alles door. Over drie weken weer picknicken of wil je dan iets anders doen voor de afwisseling?

Liefs, Jason

Verzonden vandaag om 17.44

“En nu moet je ophouden, Ruby. Ik snap best dat je chagrijnig bent, maar dat hoef je niet op ons af te reageren,” zegt Senna kwaad. Het is grote pauze en ik heb al vijf lesuren amper een woord gezegd.

Ergens weet ik dat ze gelijk heeft. Senna kan er ook niks aan doen dat ik gisteravond een fikse ruzie met mijn moeder heb gehad. Het ging uiteraard over Dave. Mam denkt dat hij één of andere macho is die me met slappe praatjes zijn bed in wil krijgen. Het ergste is nog wel dat ik degene ben die haar dat heeft laten denken.

“Ik denk dat hij je wel kan opvrolijken.” Julie wijst naar de deuren van de aula, waardoor Dave binnenkomt. Hij komt recht op ons af.

“Ze is in een klotehumeur, dus kijk maar uit,” waarschuwt Senna hem.

Dave komt voor me staan en strijkt een pluk haar uit mijn gezicht. “Je bent heel vervelend, weet je dat? Ik kon me net bij geschiedenis niet concentreren omdat ik alleen maar aan jou kon denken.”

Zo. En toen was er een liefdesverklaring. Hoewel we natuurlijk onofficieel al wisten dat we elkaar leuk vinden.

“Met jou wil ik wel honderd keer in de draaimolen.”

Ik lach. “Dan is het niet meer leuk.”

“Jawel,” vindt Dave. “Want alles is leuk met jou. Lieve Ruby, wil je mijn vriendinnetje zijn?” Zijn grote blauwe ogen kijken me vragend aan.

“Ja.” Mijn hart en mond zijn sneller dan mijn hersens, die zeggen dat ik het niet moet doen. Ten eerste krijg ik ruzie met mam en ten tweede verstoort het ons project, wat feitelijk gezien allebei op hetzelfde neerkomt. 

Dave buigt zich voorover en zoent me. Het is precies zoals ik altijd me al heb voorgesteld. De zoen lijkt eindeloos te duren. Als Dave me loslaat, zie ik dat de hele aula naar ons kijkt.

“Voordat het officieel aan is, moet ik je wel iets vertellen,” zeg ik. “En ik denk niet dat je dat leuk gaat vinden.”

“O ja, je zou me gistermiddag nog uitleggen. Ik kan heel wat hebben, hoor.” Dave haakt zijn arm in de mijne en samen lopen we naar buiten. “Vertel, wat is er aan de hand.”

Ik vertel het verhaal van mijn moeder en Chantal. Van de mannen en de jongens en dat we nu moeten gaan daten. En ook dat mijn moeder Dave niet mag. Dat we het stiekem moeten doen.

“Het is een vervelende situatie,” vindt Dave. “Maar we komen er wel uit. Je gaat gewoon met die jongens daten en dan zeg je uiteindelijk tegen je moeder dat de ware er niet tussen zat, maar dat je die op school al hebt gevonden.”

Precies wat ik zelf ook al had bedacht. Dat bewijst maar weer dat hij de ideale jongen voor me is. Blijk ik toch geen datingproject nodig te hebben om mijn liefdesleven iets voor te laten stellen.

Mijn overgaande telefoon laat me opschrikken uit mijn gedachten. Mam. Die wilde ik nou ook echt spreken.

“Hallo?”

“Vind je het erg om dit weekend weer naar Amsterdam te gaan?”

“Hoezo?” Heeft pap haar gedwongen om me iedere week die kant op te laten komen?

“Ik moet voor mijn werk naar Duitsland. Er is een congres en één van mijn collega’s heeft een virus opgelopen, dus nu willen ze dat ik meega. Ik vertrek morgen al. Je vindt het toch niet erg?”

Is dit dezelfde persoon als die me gisteravond naar mijn hoofd slingerde dat ik nu niet ineens de onverantwoordelijke slet moest gaan uithangen alleen maar omdat zij en Chantal het leuk vinden als ik een vriendje heb? “Nee, ik vermaak me wel in Amsterdam.”

“Oké, fijn. We hebben het vanavond nog wel over de details. Tot straks.”

“Tot straks.” Ik hang op. “Mijn moeder moet dit weekend weg voor haar werk, dus ik ga naar Amsterdam.”

“Net nu het officieel aan is,” kreunt Dave. “Hoe laat pak je de trein vrijdag?”

“Ik weet niet of ik vrijdag de trein pak,” reageer ik. “Als ik nou een manier vind om te spijbelen, ga ik morgen al. Mijn moeder is er niet en ik heb helemaal geen zin in school. En ik heb toch maar vier uur les. Die kan ik best missen.” Ik heb nog nooit gespijbeld, maar eens moet de eerste keer zijn. Het is tenslotte mijn laatste jaar en ik heb niet veel tijd meer om de rebelse puber uit te hangen.

Ik voel me alleen wel een beetje schuldig tegenover mijn kersverse vriendje. Nou ja, hij begrijpt vast wel dat ik eens een dagje vrij wil.

“Zal ik mijn vader vragen of hij je ziek wil melden?,” stelt Dave voor.

Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. “Doet hij dat?” Waarom zou je zoiets voor een vreemde doen? Daarbij lijkt het me beter als niet al te veel mensen weten wat ik van plan ben. De handtekening van mijn moeder vervalsen op een verlofbriefje is waarschijnlijk een betere oplossing.

Dave grijnst. “Mijn vader is best cool. Hij geeft mij ook wel eens een dagje vrij. Zolang ik goede punten haal vindt hij dat geen probleem.”

“Lief aangeboden, maar ik maak de handtekening van mijn moeder wel gewoon na. Dat moet niet al te moeilijk zijn. En als iemand ernaar vraagt dan ben ik vrijdag naar de begrafenis van een oom.”

“O, natuurlijk,” speelt Dave het spelletje mee. “Je oom Vincent was overleden, of niet?”

Ik knik vet serieus. “Hartaanval. Verschrikkelijk. Hij was nog zo jong.”

We kijken elkaar aan en dan lopen we proestend van het lachen over het schoolplein.

Ruby van Dijk

Ik kom morgen weer. Niet tegen mijn moeder zeggen, ik ga vrijdag spijbelen. Ze is toch niet thuis. Tot morgen.

Verzonden vandaag om 14.33