10 jongens, 1 echte liefde

Deel 25

Een langer stukje dit keer. Geniet ervan!

-

Ik krijg het voor elkaar om mam naar school te laten bellen dat ik ziek ben, dus heb ik maandag de hele dag de tijd om me op de dates voor het volgend weekend te storten. Ik traceer Alex en David en geef ze instructies voor het project. De rest van de dag kwijn ik weg in zelfmedelijden. Ik probeer een plan te bedenken om Dave terug te krijgen, maar er lijkt niet echt iets zinnigs uit mijn hoofd te komen. Toch moet ik iets doen. Ik probeer te denken aan dingen die hij leuk vindt. Tekenen, Ajax, vrienden, dat zijn de dingen die hem het meest interesseren. Daar heb ik niet echt iets aan. Ik besluit maar naar de supermarkt te gaan om een flinke voorraad chocoladekoekjes in te slaan. Chocola helpt tenslotte altijd in dit soort situaties.

Alweer iets vrolijker gris ik drie pakken american cookies uit het vak. En nu ik toch bezig ben, kan ik net zo goed ook nog even langs de snoepafdeling gaan. Wie weet wat ze daar nog allemaal aan chocola hebben liggen. Als ik mijn blik langs de felgekleurde verpakkingen laat glijden, blijven mijn ogen hangen bij een zak met hartjessnoepjes. Ik wist niet dat ze die ook in losse zakken hadden. Ik dacht dat die altijd alleen maar bij pepernoten zaten of dat ze die alleen maar met Sinterklaas verkochten. Wat als ik Dave elke dag een hartje geef? Dan moet hij toch wel realiseren dat ik van hem hou? Ik pak een zakje hartjes en ga naar de kassa. Het is alsof ik een zak hoop in mijn handen heb. De toon voor mijn terugwinactie is gezet. Nu de uitvoering nog.

-

Dinsdag ben ik veel te vroeg op school, maar dat heb ik gedaan om mijn plan in werking te kunnen stellen. Ik loop naar de receptie, waar een conciërge achter de balie zit.

Hij kijkt op als ik eraan kom. “Wat kan ik voor je doen?”

“Ik ben mijn kluissleutel kwijt,” antwoord ik zo onschuldig mogelijk. “Hoeveel kost een nieuwe?”

“Zeven euro.” Hij pakt een zak sleutels uit een la. “Welk nummer is het?”

Ik graaf in mijn geheugen. Ik heb het net nog nagekeken. “2378.”

De conciërge maakt de zak open en begint te zoeken. Dan geeft hij me een sleutel. “Asjeblieft.”

Ik geef hem zeven euro en loop met de sleutel naar Daves kluisje. Voorzichtig leg ik een hartje op de koude bodem en maak het kluisje weer dicht. Dan stop ik mijn spullen in mijn eigen kluisje en ga naar mijn les, mijn hart bonkend tussen mijn ribben van de spanning

-

Woensdag herhaal ik mijn actie met het hartje. Het heeft effect, want in de grote pauze zie ik Dave op ons tafeltje af lopen. Hij kijkt alleen niet heel vrolijk. “Kun je daarmee ophouden? Ik wil je niet terug.”

“Ik jou wel,” reageer ik. “Want jij bent echt de enige voor mij en ik ga net zo lang door tot jij dat ook in de gaten hebt.”

“Succes ermee. Kan nog lang duren.” Dave loopt weg.

“Waarom is het nou ineens uit?,” vraagt Suzanne.

“Dat is privé, voor de honderdste keer,” snauw ik haar toe. “Ik hoef toch niet alles met jou te delen? Ga lekker zelf een vriendje zoeken of zo.” Kwaad pak ik mijn spullen op en loop de aula uit. De rest van de pauze breng ik door in de mediatheek, waar ik mijn tranen probeer te bedwingen en zwelg in het schuldgevoel over de uitbarsting tegen mijn vriendinnen.

-

Ik heb helemaal geen zin meer in de dates, maar toch staat er vrijdag weer een jongen op me te wachten. Hij heet Joeri en is best knap. We gaan naar het grasveld bij de kerk, waar Joeri een kleed uitspreidt en allerlei eten uit een picknickmand haalt.