Ocean of Feathers

Chapter 82

The short story is dedicated to Kyla Manaig. Thank you for helping me during the muting days!

Chapter 82

We're classmates. He's the famous and most admired student of all, and I was just a nobody. It's a typical set-up. Sobrang sikat ng Kennedy at ako naman na hindi pansinin.

But there's a big difference compared to those typical love stories; the female lead was supposed to get noticed. Pero kahit kailan ay hindi niya ako napapansin, not that I made a move to catch his attention.

All I did was to stare at him from a far. Hindi naman kasi malakas iyong loob ko at siguro sa mga movie lang nangyayari ang mga ganoon. When a not so pretty girl will get noticed by a hot guy.

Bumuntong hininga na lamang ako habang pinapanuod mag-soccer si Kennedy. I want to go down there and give him a bottled water.

"Kyla, why don't you confess na lang kaya sa kanya? Simula nang elementary ay crush na crush mo na siya."

I rolled my eyes.

"Confess? And what? He'll reject me? Have you heard the series of girls that he declined?"

My friend laughed. "Bakla naman yata 'yan!"

"No way."

"So, forever ka na lang ganyan sa kanya? Mag-move on ka rin, 'te! Walang mangyayari kung titigan mo lang siya. If you try to confess and he'd reject you, madali ka nang makaka-move on."

Natahimik ako sa sinabi niya pero nanatili pa rin nakatitig ang mga mata ko kay Kennedy na tanging sa bola lang ang atensyon.

Why don't you look at me? Ano kaya ang reaksyon niya kapag tumama ang mata niya sa akin? What will be his impression?

"Tayo na—" hahawakan ko na sana ang braso ng kaibigan ko nang bigla siyang sumigaw.

"Kyla!"

Huli na ang lahat bago ko malaman na tatamaan pala ako ng bola. Since I don't have amazing reflexes, malakas na tama sa mukha ang natikman ko.

Halos magmanhid ang buong mukha ko dahil sa lakas at tindi ng pagkabigla. Hindi ko na namalayan na bumagsak na rin pala ako sa damuhan.

"Oh, fuck! I am sorry, Miss!" rinig ko ang pamilyar na boses ni Kennedy.

"Kyla... Kyla..." paulit-ulit na yinuyugyog ni Mina ang katawan ko, pero sa halip na matanggal sa pagkakatula, mas lalong lumipad ang isip ko dahil sa pagdungaw sa akin ni Kennedy.

Shit.

"Are you okay? I'll bring you to infirmary, Miss."

"Yes! Yes, please!" nagpapanic na sabi ni Mina.

Narinig kong sumigaw si Kenndy sa mga kalaro niya at sa isang iglap ay nabuhat na niya ako.

"I'm really sorry, I lost my control on the ball."

Hindi ako makapagsalita. Halos hindi ako makapaniwala sa nangyayari, buhat talaga ako? Buhat niya talaga ako!

Si Mina na mismo ang nagbukas ng pinto ng clinic habang nagmamadali si Kennedy na dalhin ako sa clinic bed. The nurses immediately assisted us and he detailed what happened.

Inasikaso ako ng isang nurse habang nakaupo sa waiting area sina Mina at Kennedy. Nagulat pa ako na hindi siya umalis.

Nang sandaling maayos na ako ng nurse at sinabing kailangan ko lang ng yelo sa magiging bukol ko, lumapit sa kama ko si Kennedy.

"Sorry talaga, Miss..."

"It's okay. At least, dinala mo ko rito."

"Sorry talaga. If you need something like medical assistance or—"

"No. It's okay."

"I insist. Makakauwi ka ba mamaya? Can I send you home?"

Parang biglang nagtatalon sa likuran niya ang kaibigan ko.

"Sure! Sure, kailangan mo nga siyang ihatid." Sabat ni Mina.

"Alright. Sunduin kita mamaya sa classroom mo. Are you still going to attend your class?"

"Yes."

"Alright. What is your schedule?" inilabas niya ang phone niya. Para akong lumulutang sa ere sa palitan ng mga salita namin.

Is this a dream?

And when he showed me his phone to see his number, what I saw made me want to return the soccer ball to his face. He's got a wallpaper. Him hugging while kissing a guy on his cheeks.

Mina was right. I should move on.