Formaliteden Aşk

54. bölüm - Bir Daha Asla

Defne hala Ömer'in kucağında başını boyun girintisine koymuş ve kokusunu içine çekiyordu. Ömer ise kollarını iki yanına bırakmış kaskatı bir şekilde öylece duruyordu.

Sarılmamasına Defne alınmamıştı. Onu korkutmuş ve kafasını karıştırmıştı. Ondan öncesindeyse bir sürü hakaret etmiş hatta tokat bile atmıştı. Ömer en son ne zaman dayak yediğini hatırlamıyordu bile.

Gök her gürlediğinde Denfe yerinde sıçrıyordu. Ömer her seferinde daha da geriliyordu. Yutkunduğunda  Defne burnunu adem elmasına sürtüyordu. Bu hareketinden sonra Ömer gözlerini yumuyordu. Ne kadar da zordu... Hem bukadar yakın hem bukadar uzak olmak...

Özür dilerim sevdiğim. Seni üzmek istemiyorum. Sensiz de olmuyor. Bak bana. Bak ne haldeyiz şimdi. Keşke zamanı geri sarabilsek. Sen bana yalan söylemesen, ben sana kızmasam, bir ölüme şahit olmasam, ayrılmış olmasak, ben delirmiş gibi davranmasam. Sadece ikimiz olsak. Ben kucağında otururken sen rahatsız olmasan. Sen de beni sarsan. Saçlarımı okşasan. Çok mu istiyorum sevgilim? Bu huzur bize çok mu?

Defne bir elini Ömerin göğüsüne dayayıp parmak uçları ile hafifçe okşadı. Burnunu çekince Ömer kaşlarını çattı. Onu omuzlarından tutup göğsünden ayırdı. Defne başı eğik bir şekilde elinin tersi ile gözlerini sildi.

Ö: Defne? Niye ağlıyorsun?

D: Ben...

Başını yine Ömer'in boynuna koyup daha şiddetli ağlamaya başladı. Ömer bu sefer ona sarıldı. Bir eli sırtında, bir eli saçlarının arasında sıkı sıkı sarıldı ona. O da ağlamak istiyordu.

Yapmadı ama. Defne kötüydü ve onu sakinleştirmesi gerekiyordu. Kendini düşünecek halde değildi. Ki öyle olsaydı zaten Defneyi burada bırakıp başka yere giderdi. Ondan uzak durmaya çalışıp aynı anda kucağına oturmasına izin vermezdi. Kendisine eziyet etmezdi. Ama Defne onun için daha önemliydi. Ayrılmış olmaları sevgisinden bir gram bile eksilmesine neden olmamıştı. Ayrılmaları sadece içindeki özlemi harlamıştı.

Ö: Şşş... Geçti... Geçti en değerlim.

Başına bir öpücük bıraktı.

D: Geçmedi... Geçmedi.

Ö: Şşs ağlama ama. Geçti. Her şey geçti. Bak biz beraberiz. Birbirimize sarılıyoruz.

D: Sen artık beni eskisi gibi sevmiyorsun ama. Bir deli gibi görüyorsun beni. Zavallı, sevgi dilenen bir kadın.

Ö: Hayır, hayır, hayır. Sakın. Sakın öyle düşünme.

Defneyi tekrar kendinden uzaklaştırıp yüzünü avuçlarının arasına aldı. Akan göz yaşlarını baş parmakları ile sildi. Gözlerinin içine bakıyordu. Defne ise bakışlarını kaçırıyordu.

Ö: Ben seni seviyorum. Ne olursa olsun sevmeye devam edeceğim. Hiçbir şey benim sana olan sevgimi, aşkımı azaltamaz. Yaşadığımız şeyler ağırdı, evet. Belki de daha bir sürü şey yaşayacağız. Ama bak biz sadece üç gün dayandık. Ben sensiz yapamam. Sen beni istemesen de, delirsen de ben seni severim. Çünkü sen benim delim olacaksın.

Dedi sonunda gülerek. Defne de gülmüştü.

D: Ben de seni seviyorum... Ben böyle olsun istemedim. Ben sensiz kalmak istemedim, sana tokat atmak istemedim. Sana hakaret etmek istemedim. Ben seni seviyorum. Seni kalbimin en derinlerinde hissediyorum. Ve çok korkuyorum. Sensiz kalmaktan, seni kaybetmekten...

Ö: Korkmana gerek yok. Ben seni bırakmam. Ne olursa olsun.

D: Ama bıraktın.

Ö: Senin için bıraktım. Gördüm çünkü gözlerindeki korkuyu gördüm. Benim yanımda daha fazla kalmak istemediğini gördüm. Sen bensiz daha mutlu olacaksın sandım. Acımı içime gömerek istediğini verdim sadece.