Formaliteden Aşk

91. bölüm - Korkuyorum

Ömer ne yapacağını bilememişti. Defneye söyleyip söylememek arasında gidip geliyordu.

Koskoca anılarla dolu evi gidiyordu. Şimdiye kadar hep ayrılmak istediği ama bir türlü kopamadığı evi gidiyordu. Defneyle bütün ilkelerini yaşadıkları ev... Annesinin portresi olduğu ev... Gizli odası gidiyordu.

Üzülmeli miydi, sevinmeli miydi gerçekten bilmiyordu.

Tüm eşyaları gidiyordu. İlk defa bukadar ne yapacağını bilmez durumdaydı. Anın şoku ile evde değerli bir şey unutup unutmadıklarını bile hatırlamıyordu.

Hiçbir şey demeden gidemezdi. Hem de bukadar önemli bir olayın tam ortasındayken. Defneye evimiz yanıyor da diyemezdi.

D: Ömer iyi misin aşkım? Yüzün bembeyaz olmuş.

Ö: D-Defne...

D: Efendim hayatım.

Ömer derin bir nefes aldı. Neden her şey üst üste geliyordu?

Sİ: Kardeşim iyi misin? Ne oldu?

Sinan Ömer'in bakışlarından önemli ve kötü bir şey olduğunu anlamıştı.

Ö: Şey...

D: Ömer direkt söyle! Belli ki kötü bir şey. Söyle hadi sakinim ben.

Ö: Evimiz...

D: Ne olmuş evimize?

Ö: Yanıyor.

Sİ: Ne?!

İ: Ne diyorsun abi sen? Nasıl yanıyor? Yangın nasıl çıkmış?

Ö: Bilmiyorum...

Defne öylece kalmıştı. Ne hissettiğini bilemiyordu o da aynı Ömer gibi.

D: Yaralanan var mı? Ya da yangının içinde kalan?

Ö: Yok, herkes iyi. Neredeyse kimse yoktu zaten orada. Babam hastanede olduğu için ben gitmelerine izin vermiştim.

Sİ: Gelin oturun şöyle. İtfaiyeye haber vermişler mi? Çok mu büyükmüş yangın?

Ö: Bilmiyorum... Sadece yangın var dedi. Küçük bir şey değil muhtemelen.

D: Kalk Ömer evimizi kurtarmaya gidelim.

Ö: Defne lütfen otur. Nerede bir macera varsa gitmeye birincisin. Sen gidemezsin oraya. Her yer duman altındadır şimdi. Sen burada kal. Nihanın sana ihtiyacı olabilir. Ben bakıp geleceğim.

D: Hayır! Ben gitmiyorsam sen de gitmeyeceksin! Tehlikeli diyorsun. Asıl sen her tehlikeye koşa koşa gidiyorsun. Bir dur. Nihanın bana ihtiyacı varsa benim de sana ihtiyacım var. Yeter artık her bir şey olduğunda beni yalnız bırakıyorsun. Yeter.

Dedikten sonra yüzünü ellerinin arasına aldı. Ömer diğerlerine baktı. Böyle bir tepki beklemiyordu. Sonuçta onun tek amacı karısını ve bebeğini korumaktı.

Kolunu Defenin arkasına attı ve omzunu kavrayarak kendine doğru çekti.

Ö: Şşş... Tamam hayatım... Sakin ol. Yanındayım ben. Seni hiç yalnız bırakır mıyım? Hiçbir yere gitmiyorum. Buradayım. Ağlama ama. Üzme bebeğimizi.

Alnına bir öpücük bırakıp akan gözyaşlarını sildi.

D: Off yeter ya! Bizim evimiz orada yanıyor! Burada korkak korkak oturacak mıyız?! Gidelim evimizi kurtarmaya çalışalım.

Ö: Defne sen oraya gidemezsin. Neden anlamak istemiyorsun? Tehlikeli.

D: Yaa bir git ya. Sen de korkak olmuşsun. Nerede o eski Ömer? Eskiden herkes senden korkuyordu şimdi sen buradan çıkmaya korkuyorsun.