Formaliteden Aşk

121. bölüm - Yeni Hayatımıza

Sabah Ömer uyandığında Defne yanında yoktu. Geçirdiği gece yüzünden mi yoksa içtiği içki yüzünden bilemiyordu ama başı fena halde çatlıyordu.

Defneyi yanında göremeyince trip atmaya ve tartışmaya devam edeceğini düşündü. Sabah yanında kalkıp gitmesine başka bir sebep bulamıyordum.

Ya kötü olduysa? Ya sancısı tuttuysa? Ya banyoda düşüp bayıldıysa?

Ömer bir hışımla yataktan fırladı.

Ö: Defne?!

Banyonun kapısını açıp bakındı. Okadar panik yapmıştı ki gözlerinin gördüğünü beyni algılayamiyordu. Banyo boştu ama Defne orada mı değil mi gözlerinin ve beyninin arasındaki bağlantı çözememişti.

D: Aşkım? Buradayım ben.

Ömer arkasını dönüp sabahlıkla ona gülümseyerek bakan Defneye baktı. Boncuk boncuk teryelen alnını elinin tersiyle sildi.

D: İyi misin?

Ömer başını salladı. Defne ona yaklaşıp saçını geriye doğru düzeltmeye başladı.

D: Terlemişsin. İçerisi çok mu sıcak?

Ö: İyiyim ben.

D: Gel hadi. Kahvaltı söyledim. Onu diziyorum masaya. Bir de sana özel yeşil iliksirini yaptım.

Ömer Defneye çatık kaşları ile baktı. Dün en son tartışmıyorlar mıydı?

D: Gel hadi.

Dün oturdukları yuvarlak masa şimdi boş değil kahvaltılıklarla doluydu.

Ömer sebze suyun olduğu tarafa oturunca Defne onun önüne kahve koymuştu.

D: Afiyet olsun.

Ömer bir şey demedi. Hala uyuyor olabilir miydi?

Defne tabağını doldurmaya başlayınca Ömerin hiçbir şekilde kıpırdamadığını fark etti.

D: Sevgilim bak... Ben... Ben dün söylediğim saçma sapan şeyler için özür dilerim.

Ö: Hım?

Ömer sanki dalmış da Defneyi hiç dinlememiş gibiydi.

D: Sen istersen önce bir elini yüzünü yıka. Kendine gelirsin. Sonra da hem kahvaltımızı eder hem de konuşuruz. Olur mu?

Ömer başını sallayıp yine banyoya gitmişti. Geri geldiğinde biraz daha iyi görünüyordu. Sebze suyunu birkaç yudumda içmişti.

D: Ben şey... Ben çok özür dilerim. Seni üzmek ya da o sapık adamı korumak gibi bir niyetim yoktu. Sen yanlışsın değil sadece ben onu çocukluktan beri tanıyordum ve çok büyük bir şok oldu benim için. Ben seni seviyorum. Ve bu hayatta kendimden çok sana güveniyorum, sana inanıyorum. Özür dilerim. Dün söylediğim hiçbir şeyin arkasında değilim. Ben sadece seninle ve kızımızla mutlu olmak istiyorum. Herkesi unutalım. Sadece üçümüz olalım.

Defne Ömer'in elini tuttu.

D: Benim için önem taşıyan sadece sensin. Başka hiç kimse. Ve seni üzmek, kırmak benim en son istediğim şey bile değil. Özür dilerim. Lütfen beni affet. Sana söz veriyorum bundan sonra da asla ama asla kızımıza kızım diye söylemeyeceğim. O bizim çocuğumuz, bizim bebeğimiz. Muhtemelen seni üzüldüğümü hissetmiş olacak ki gece boyunca da doğru düzgün beni uyutmadı.

Ö: Ağrın mı var?

D: Yok... Şu anda yok. Sen beni affettin mi?

Ömer ciddi ciddi bakarken birden bakışları yumuşadı ve gülümsedi.