Formaliteden Aşk

69. bölüm - Karaoke

Defne ve Ömer doktorun odasında oturuyorlardı. Karşı karşıya olan sandalyelerde birbirine bakıyorlardı.

Ömer öne doğru eğilmiş ve Defnenin bir elini avuçlarının arasına almıştı. Doktorun istedikleri testleri ve muayeneleri olmuşlardı. Şimdi ise sonuçları beklemek kalmıştı.

İkisi de konuşmuyorlardı. Sadece birbirine bakıp arada sırada güç verecek hafif bir gülümseme beliriyordu dudaklarında.

Her şey çok güzel olacak hayatım. Biz bir dahaki sefere buraya bizim muayenimiz için değil, bebeğimiz muayenesi için geleceğiz. Sen baba olacaksın. Söz...

Defne anne olmaktan çok Ömer'i baba yapmak istiyordu. Onun gözlerindeki parıltılıyı tekrar görmek istiyordu.

Doktor içeri girince Ömer Defnenin elini bırakıp arkasına yaslandı.

D: Sonuçlarımız nasıl doktor hanım?

Kadın onlara gülümsüyordu.

Dr: İkinizin de sonuçları gayet temiz çıktı. Yani çocuk sahibi olmanıza hiçbir engel gözükmüyor.

Ö: Ama biz anlattık size. Uzun zamandır bir bebeğimiz olmasını istiyoruz. Eğer ikimizde de herhangi bir sorun yoksa benim karım neden hamile kalamıyor?

Dr: Endişenizi anlıyorum Ömer bey. Buraya gelmeniz ve testleri yaptırmanız çok iyi oldu. İnanın sorunuza verebileceğim bir cevabım yok. Çünkü dediğim gibi. Hiçbir sorununuz gözükmüyor.

D: Yani doktor hanım? Neden hamile kalamıyorum?

Dr: Bence fazla düşündüğünüz için olmuyor Defne hanım. Eğer sürekli bunu konuşup stres yapıyorsanız hamile kalmak zorlaşmış olabilir. Yani Defne hanımın hamile kalamaması tamamen psikolojik.

Ö: Ne yapmamız gerekiyor peki?

Dr: Düşünmeyin. Bebek konusunu konuşmayın. Hatta bebek istemediğinizi konuşun. Rahatlayın. Böylelikle stresini azalmış olur. İnanın bana hissetmeseniz de size fazlalıkla stres verir bu. Sürekli hamileliği konuşmak, neden olmuyor diye düşünmek sizi üzmekle kalmaz yıpratır. Bence çocuk sahibi olmaktan vazgeçin. O zaman kendinizi daha rahat hissedeceksinizdir.

Defne ile Ömer birbirine baktılar. Sağlıkla ilgili bir sorunları olmadığı için şükretmişlerdi. Ama sorunun psikolojik olmasına da pek inanmamışlardı.

Doktora teşekkür edip odasından çıkmışlardı. Kapının önünde sessizce birbirine bakıyorlardı. İlk adımı Defne atıp Ömere sarıldı. Ömer de gözlerini kapatıp ona sarılmıştı.

D: Sağlıklıyız, hiçbir sorununuz yok... Bu da yeter.

Ö: Ben hala bebek istiyorum ama.

Sesi öyle masum, öyle üzgün çıkmıştı ki onu görmeyip sadece sesini duyan biri küçük bir çocuğun konuştuğunu düşünürdü.

Defne ondan ayrılıp yüzünü avuçlarının arasına aldı.

D: Ben de istiyorum, ben de vazgeçmiş değilim. Ama doktoru dinlemek zorundayız. Bir süreliğine bebek mevzusunu kapatıyoruz. Bunun hakkında düşünmüyor ve konuşmuyoruz.

Ö: Konudan uzaklaşmak işe yarayacağını hiç sanmıyorum.

D: Denemekle hiçbir şey kaybetmeyiz.

Ö: Tamam... Bebek konusunu kapatıyoruz o zaman.

Defne gülümseyerek başını hafifçe salladı.

D: Gidelim mi?

Ö: Gidelim.

El ele tutuşup hastaneden çıkarken Ömer'in telefonu çaldı. Arayan Serdardı.