ဤမျှသာ

[Part 8]

ကျွန်မနဲ့မိုင်နဲ့ နေ့တိုင်းလိုင်းပေါ်မှာစကားပြောဖြစ်ကြပေမဲ့ ကျောင်းမှာဆိုရင်တော့သူကအမြဲတမ်းရှောင်နေတော့တာပါပဲ။ ကျွန်မသူ့ကို ကျောင်းမှာတွေ့ရင်အရင်ကလိုပဲစကားပြောနော် ဆိုပြီးပြောထားပေမဲ့ သူကအင်းမလုပ်အဲမလုပ်နဲ့ ကျွန်မစကားနားမထောင်ပြန်ဘူး။ ကြာတော့ကျွန်မလဲမနေတတ်တော့ဘူး။ သူနဲ့စာပို့လို့ရတာပဲဆိုတဲ့စိတ်တော့ရှိပေမဲ့ အဲ့ဒါကအသံလဲမကြား ရုပ်လဲမမြင်ရဆိုတော့ စိတ်ထဲဘ၀င်မကျဘူး။ သူနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီး စကားတွေအများကြီးပြောပစ်ချင်နေတာကြာပြီ။ ဒါမဲ့သူကခေါင်းမာတယ်။ ဘယ်လိုပြောပြောကိုမရတာ။

သိမ့်- ဟိတ် ဘာတွေအတွေးလွန်နေတာလဲ

မိုး- ဘာမှမတွေးဘူး နင်တို့က ပြီးသွားပြီလား

သိမ့်- မပြီးသေးဘူးလေ ဟိုမှာသီချင်းကိုတစ်ပုဒ်ထဲနဲ့မလုပ်ချင်ဘူးတဲ့ နောက်ထပ်နှစ်ပုဒ်လောက်ထပ်ထည့်ပြီး remixလုပ်မယ်ပြောနေလို့ အဲ့ဒါသွားစကားပြောကြည့်လိုက်အုံးမယ် နင်ဒီမှာတစ်ယောက်ထဲထိုင်‌နေလို့ဖြစ်တယ်မလား

မိုး- အမလေး ရပါတယ်ဟယ် နင်တို့အဝေးကြီးသွားမှာလဲမဟုတ်ဘဲနဲ့ မြင်နေရတာကို

သိမ့်- ပြီးရော ပြီးရော

ဒီနေ့က တကယ်တော့ကျောင်းပိတ်ရက်စနေနေ့ပါ။ ဒါမဲ့ကျွန်မအခုကျောင်းကိုရောက်နေတယ်။ ဘာလို့ဆို သိမ့်တို့လေးယောက်ကဒီနေ့အကတိုက်ရမှာလေ။ ကျွန်မတို့ကျောင်း‌ဆောင်ရဲ့အနောက်ဘက် ကွင်းပြင်မှာပဲအကတိုက်ကြမှာလေ။ ကျောင်းပိတ်ရက်ဆိုတော့လူမရှိတာနဲ့ အဲ့ဒါကျွန်မကိုအဖော်ခေါ်လေရဲ့။ အဖော်ခေါ်တယ်ဆိုတာကလဲ အတန်းထဲကလူဆယ်ယောက်ကပဲ ကရမဲ့သီချင်းကိုရွေး အကကိုလဲကိုယ့်ဘာသာထွင်ပြီးကရမယ်ဆိုတော့ကာ ကျွန်မကလိုက်ကူညီတဲ့သဘောပါ။ သူတို့ကတဲ့အချိန် ဗီဒီယိုရိုက်ပေးပြီး အကညီမညီပြန်စစ်တာမျိုးပေါ့။ တကယ်တော့ကျွန်မမရှိလဲဖြစ်တဲ့ကိစ္စပါ။ ဒါမဲ့ကျွန်မကအပြင်ဆိုအရမ်းထွက်ချင်တာ။ အာ့ကြောင့်သဘောထားတွေကြီးပြီးလိုက်ကူညီပေးနေတာ။ အခုလဲသူတို့တိုင်ပင်းရာရှိတာလေးတွေတိုင်ပင်နေကြတော့ ကျွန်မလဲပျင်းတာနဲ့ အုတ်ခုံမှာထိုင်ပြီး မိုင်နဲ့စကားပြောဖို့အကြံရသွားတယ်။ နေ့ခင်းဘက်ဆိုတော့သူအားတယ်ထင်ပါတယ်။ မီးစိမ်းနေလေရဲ့။