ဤမျှသာ

[Part 21]

စာသင်နေရပေမယ့် ဒီနေ့တစ်နေ့လုံးကျွန်မစိတ်ကတခြားဆီရောက်နေတယ်။ ဘာလို့ဆို ဟိုတစ်ယောက်ရဲ့အရိပ်အယောင်ကိုကျောင်းမှာမမြင်ရလို့ ဂနာမငြိမ်ဖြစ်နေတယ်ဆိုပါတော့။ သူပြောတော့ကျောင်းကအတူတူပဲဆိုပြီးတော့။ မေဂျာတောင်မမေးလိုက်ရဘူး။ စကောလားရှစ်ရခဲ့တာဆိုရင် စိုက်ပျိုးရေးမေဂျာပဲဖြစ်မှာပါ။ အဲ့မေဂျာအဆောင်အရှေ့ကိုလည်းသွားကြည့်ပြီးပြီ။ လွဲသွားတယ်ဆိုရင်တောင် တစ်နေရာရာမှာတော့အရိပ်အယောင်လေးပဲဖြစ်ဖြစ် တွေ့ရမယ်မလား။ မဟုတ်မှလွဲရော ကျောင်းကိုမလာတတ်တာတော့မဟုတ်လောက်ပါဘူးနော်။ သူ့ကိုထားခဲ့မိတာ မှားများမှားသွားပြီလား။ စိတ်လောပြီး အဆောင်ပြေးပြန်ကြည့်လိုက်ချင်ပေမယ့် သင်တန်းကပျက်လို့မဖြစ်တာကြောင့် စိတ်လျှော့လိုက်ရတယ်။ သင်တန်းပြီးပြီးချင်း ဘတ်စ်ကားတောင်မစောင့်တော့ဘဲ တက္ကစီငှားပြီးအဆောင်ကိုပြန်ခဲ့လိုက်တယ်။ အဆောင်ရှေ့မှာ ထုံးစံအတိုင်းအန်တီမယ်ရီနဲ့တွေ့တော့

အန်တီမယ်ရီ- စောလှချည်လား နာအိုမီ ခါတိုင်းဒီအချိန်ပြန်မရောက်ပါဘူး

နာအိုမီ- ဟုတ်ကဲ့ အန်တီမယ်ရီ တက္ကစီပဲငှားလာလိုက်တာ ဟိုလေ သူအခန်းထဲမှာရှိလားဟင်

အန်တီမယ်ရီ- သူ? သူကဘယ်သူလဲ

နာအိုမီ- မှိုင်းမိုင်ကိုပြောတာပါ သမီးအခန်းဖော်လေ

အန်တီမယ်ရီ? အော် သူလား အင်း သူအခန်းထဲမှာရှိတယ် ဒီနေ့ကျောင်းတောင်မတက်လာဘူးထင်တယ် ထွက်သွားပြီးမကြာဘူး ပြန်ရောက်လာတာပဲ ဘာတွေဒေါသထွက်စရာရှိလဲမသိပါဘူး ဘာမှတောင်မေးလို့မရဘူး အခန်းထဲတန်း၀င်သွားတော့တာ

သူကဒေါသထွက်လာတယ်? ကျောင်းကိုရောက်လာသေးတယ်ဆိုတော့ မဟုတ်မှလွဲရော ငါနဲ့ကိုဟိန်းနဲ့စကားပြောနေတာမြင်သွားတာများလား။ အာ့ကြောင့်ဒေါသထွက်ပြီး ပြန်သွားတာလား။ ဟုတ်ချင်မှဟုတ်မှာပါလေ တခြားအကြောင်းကြောင့်လဲဖြစ်နိုင်တာပဲ။ ပြီးတော့ငါကဘာကိုစိတ်ပူရမှာလဲ။ သူစိတ်ဆိုးဆိုးမဆိုးဆိုး ငါနဲ့မှမဆိုင်တာ။ သူတွေ့သွားတယ်ပဲထားပါတော့။ ဘာဆိုင်လို့သူကစိတ်ဆိုးရမှာလဲ။ သူ့မှာစိတ်ဆိုးခွင့်မှမရှိတော့တာ။ ကျွန်မလဲကျွန်မစကားပြောချင်တဲ့သူနဲ့ပြောမှာပေါ့။ သူ့မျက်နှာလိုက်မကြည့်နေချင်ပါဘူး။