Badboy's Kid [Part 1]

- 55 -

POV Jason

"Cindy?" Verbaasd laat ik Emily los en loop op haar af. Mijn hart klopt in mijn keel. "Je, je bent hier echt?" Ze knikt en snel open ik mijn armen om haar te knuffelen. "Je, je leeft." Stamel ik. Ik ben dus niet gek. De adrenaline raast door mijn lichaam, ik snap er helemaal niets meer van.

Ze knikt nogmaals en stelt zich dan voor aan Emily. Ook Emily stelt zich netjes aan haar voor, maar ik kan de jaloezie van haar gezicht aflezen. "Emily is mijn vriendin." Voeg ik eraan toe.

"Dat weet ik." Antwoord Cindy kil.

"Misschien kunnen we even gaan zitten." Zegt mijn moeder na enige tijd van stilte. "Ja, goed idee." Nog altijd verbaasd lopen we naar de keuken. Emily pakte mijn hand vast, door de manier waarop ze naar me kijkt, maakt ze duidelijk dat ze er voor me is.

Ik druk haar een snelle kus op haar lippen. Precies wat ik nodig heb om weer te ontspannen.

We nemen allemaal plaats aan de eettafel en mijn moeder schenkt ons een kop koffie of thee in. "Nou dat is even schrikken." Zegt Emily als we allemaal zitten.

"Ja, dat kan ik me voorstellen." Zegt Cindy.

"Wat is er gebeurd, Cindy?" Ze neemt wat ongemakkelijk een slok van haar kop koffie. "Ik heb geen zelfmoord gepleegd." Is het eerste wat ze zegt.

"Ja, dat zie ik ook wel." Zeg ik boos. Hoe kan ze nou zo'n stom antwoord geven na dat wat ze me heeft aangedaan?

"Oké, ik zal het verhaal vertellen." Begint ze. "Toen we erachter kwamen dat ik zwanger was, was het een chaos. Mijn vader zou burgemeester worden en hij kon dit er absoluut niet bij hebben. Toen ik vertelde dat jij de vader was, werd mijn vader helemaal gek. Mijn ouders stuurde me dus naar een boerderij in de Veluwe en daar heb ik gewoond tot Luke geboren werd." Dat gedeelte was dus waar, maar vertelt ze me nu de waarheid? Hoe kan ik haar nog vertrouwen?

"We verzonnen een techniek om meer stemmen te winnen: een dochter die zelfmoord pleegt zodat de inwoners medelijden zouden krijgen." Vervolgt ze haar verhaal. "Het is niet gelukt." Lacht mijn vader tussendoor.

"Nee, ik verloor mijn vriendje, mijn familie en mijn kind door deze stomme stunt. Ik kan nooit meer terugkeren, het wordt nooit meer zoals het was." Zegt ze terwijl ze naar haar handen om de kop koffie kijkt. "Het spijt me. Hopelijk kan je het me vergeven en kan ik mijn zoon weer zien."

Ze is gestoord. Ze had beter zelfmoord kunnen plegen, want dit is gekkenwerk. Ze klopt bij mijn huis aan en verwacht dat ik haar ga vergeven na deze verschrikkelijke jaren. En nu wik ze ook Luke nog eens zien, ze is gestoord.

"Cindy, ik wil je hier weghebben." Zeg ik kalm.

"Maar ik wil dit uitpraten." Ik schud mijn hoofd en sta op. "Er valt niets uit te praten, Cindy. Ga weg." Ze staat op en ik loop met haar mee naar de voordeur. Ze moet weg.

Met mijn hand op de deurklink bedenk ik me dat ik haar nog eens goed moet laten weten wat ze me heeft aangedaan. "Die brief, Cindy. Ik dacht dat je zelfmoord had gepleegd door mij." Vertel ik haar vlak voordat ze naar buiten stapt. "Welke brief?"

"Je afscheidsbrief. Doe nou niet alsof je er niets meer van weet." Ze kijkt me niet-begrijpend aan. "Jason, ik heb nooit een afscheidsbrief geschreven." Ik pak haar pols vast en trek haar mee naar mijn kamer.