Badboy's Kid [Part 1]

- 56 -

POV Emily

Ik zie Jason en Cindy de trap oprennen. Een raar gevoel bekruipt mijn lichaam. Wat gaan ze doen? Als Jason echt zo veel van Cindy hield, dan kan dat nog niet over zijn. Dan zijn ze elkaar nu aan het uitkleden en wie weet wat nog meer.

"Emily, kan jij Luke uit bed halen? Ik heb taart gekocht om te vieren dat hij mag blijven." Vraagt Monika als ze mijn gedachten onderbreekt. "Ja, is goed." Zeg ik snel.

Heel zacht loop ik de trap op en wacht ik voor Jason's deur. Ik hoor niets raars, ze praten alleen maar. Ze hebben het over de brief. Snel en zacht loop ik verder, het is vast niet de bedoeling dat ik dit hoor.

In mijn kamer ga ik ook op mijn bed liggen, naast Luke. Ik zou hem wakker moeten maken, maar wil ik dat wel? Zijn biologische moeder zit een kamer hiernaast en dalijk ben ik niets meer voor hem. Is het egoïstisch dat ik bang ben hem kwijt te raken? Mijn arm leg ik om Luke heen en mijn ogen sluit ik voor een moment.

Een moment van rust en vrede.

Na enkele minuten gaat de deur zachtjes open. Door de spleten van mijn ogen zie ik dat Jason en Cindy in de deuropening staan. "Hij is zo groot geworden." Jason maakt een soort goedkeurend geluidje. "Ja, het is zeker een grote jongen."

"En je vriendin. Ze is als een moeder voor hem, niet?" Mijn hart klopt in mijn keel. Ik hoop dat ze niet merken dat ik wakker ben, want dan gaat dit heel ongemakkelijk worden. "Ze is een geweldige moeder voor hem."

"Je houdt van haar, he?" Even wordt er niets gezegd door beiden. "Meer dan van wat dan ook." Antwoordt hij uiteindelijk. "Jullie zijn een leuk stel." Hij bedankt haar en dan hoor ik de deur weer zachtjes dichtvallen.

Ik loop zachtjes naar mijn deur toe en hoor de twee praten. "Cindy, luister. Ik ben echt enorm blij dat je weer terug bent, maar ik hou van Emily."

"Dat weet ik, maar we kunnen toch weer samen verder? Dan groeit Luke op bij zijn ouders, dat wil jij toch ook?" Jason zegt dat ze hem niet begrijpt. "Ik hou van Emily, Cindy."

"En ze is zwanger van mijn kind." Ik hoor een zucht.

"Dat is dus de reden." Is dat zijn reden? Alleen omdat ik zijn kind draag. "Nee, Cindy. Ook als ze niet zwanger was geweest, had ik voor Emily gekozen. Ze maakt me gelukkig." Zijn woorden klinken als een enorme opluchting. Hij houdt echt van me.

"Maar wij dan?" Vraagt ze. Aan haar stem is te horen dat ze bijna huilt. "Er is geen wij, Cindy." Zegt Jason vastberaden.

"Je kan beter gaan nu."