AĞA [TAMAMLANDI]

on bir│dilhun│

*dilhun: İçi kan ağlayan.

Yarısını yazmıştım bölümün. Sonra duyuruyu yaptım. Fakat dayanamadım ve bitirdim bölümü. İşlerin daha da karıştığı ve kördüğüme girdiği yerlere giriyoruz yavaşça. Bölümdeki geçişler biraz hızlıydı fakat olması gerektiği için o şekilde yazdım, umarım bir rahatsızlık duymazsınız. Hikayeyi uzatıp sıkmamak adına elimden geldiğince uğraşıyorum.

Ağır derslerden ötürü gerçekten vaktim olmuyor kitaplar ile ilgilenmeye. Fakat elimden geldiğince bir şeyler yapmaya, sizi bekletmemeye çalışıyorum. Bu bölümü fazlaca beklediğinizin farkındayım fakat gerçekten elimde olan bir şey değildi. Umarım maruz görebilir ve anlayışla karşılarsınız.

Yorumlarınızı eksik etmemeniz dileklerimle.

Bölüm şarkısı; Ahuzar - Yollar. Ben severek dinledim, umarım siz de seversiniz.

▬▬▬▬▬▬

Dünya anlamını yitirdi. Şimdiye kadar kafasına takıp kendine dert edindiği tüm sıkıntıları bir balon gibi söndü. Yüreği, çarpmanın etkisiyle göğüs kafesini sızlatmaya başladı. Ve hiçbir şey gelmedi ellerinden, buna mani olabilmek adına.

Fal taşı gibi açılmış gözleri ile adamı izlemekten alıkoyamadı kendini Deran. Bakışlarını da çekmedi. Çekemedi...

Afran Bejindar öyle bir şeyin fitilini tutuşturmuştu ki, yaptığının kendi bile bilincinde değildi. Titriyordu elleri, ergen bir gençmişçesin titriyordu dizleri. Ve biliyordu içten içe, şimdiye kadar hiçbir kadın böylesi bir şeyi yaşamasına vesile olmamıştı.

Kendinden çok sevmemişti şimdiye kadar kimseyi. Büyük bir sadakat ile bağlıydı Yasemin'e, kocaman bir saygısı vardı ona karşı. Merhameti ile aşık etmişti kendine Afran'ı. İnsanlara karşı duruşuyla, asaletiyle ve hatta kırgınlığıyla. Deran'ı öldürmeye çalıştığı an koca bir hissi söküp almıştı yüreğinden Yasemin. Koca bir boşluğu bırakmıştı oraya. O koca boşluğu dolduran şey hakikatli bir korku olmuştu. İlk defa biri onu böylesine korkutmuştu. Kaybetmekten korkmuştu...

Mantığına yaptığını açıklayamıyordu şimdi. Mantığı reddediyordu önüne sunulan tüm seçenekleri. Kalbi ise bir afetin ortasındaymışçasına karışıktı. Oradan oraya koşuşturuyordu duyguları sanki. Ne hissedeceğinden emin değildi ama çoktan hissetmişti gönlü.

Kirpikleri titreyerek aralandığında gözleri, bakışlarına çarpan korku ve çözemediği duygular dolu gözler sarsılmasına sebep oldu. Huşu içinde süzüldü anılar aklına. Yüreğinde artık olmayan duyguları yokladı. Olmadıklarını idrak etmesi vaktini alacaktı çünkü.

Ardından hayat, kerpeteni eline aldığı gibi azar azar sökmeye başladı canını. Ruhunda izi kalmış her şeyi bırakıp, geri kalanını kopardı. Hayatın yine bir bildiği vardı anlaşılan. Yine oyunlar oynuyordu ve bu sefer oyuncakları bu iki gençti. Fakat amacı kötü değildi.