Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Tanrı kaderime dizginlenemez bir zelzele bağışlamıştı.
Yadsınamayacak ve alaşağı edecek, kuvvetli bir zelzele.
Yıkılacak ve kendi enkazımın altında kalacaktım.
Kimse beni duymayacaktı.
Kanadı kırılmış, yolunu kaybetmiş bir martı gibi bir daha asla ait olduğum denize dönemeyecektim.
Zihnime sızan tüm bu şeytani düşünceleri savuşturmaya çalışırken, acı bir "Hayır." döküldü dudaklarımdan. Oysa bu noktadan sonra sarf edeceğim her serzenişler işlevsizdi. "Hayır..." Doğrulup sırtımı yatak başlığına yaslarken, parmaklarım çıplak karnımı kapatmak için kazağımı çekiştirip duruyordu. "Doğru değil, doğru değil." Başım elimde olmadan titredi. "Doğru olamaz."
Yaşlı kadın sesimi takip etti, yüzünü yüzüme yaklaştırdı. Yüzünde ilk gördüğüm o huzurlu ifadeden eser yoktu şimdi. "Doğru olmayan ne?" Dikkatini benden ayırmayarak bu kez ona sordu. "Ne anlatmak istiyor bu kız?"
Bakışlarım yatağın beyaz yüzeyine çivilenmiş gibiydi,bir türlü ayıramıyordum. Adım ritminin ardından yabancının karanlık sesi çok yakınımdan duyuldu. "Onun ne söylediğinin bir önemi yok. Sen söyle Dora, nasıl bir felaketi peşinden sürükledi?"
Kadındaki huzursuzluğu geçen saniyeler perçinliyordu. Ağır adımları iskemlesine ulaşırken, yabacıyı ayakucumda, benimle başbaşa bıraktı.
"Bebeğin kalp atışları hızlandıkça onunki yavaşlıyor." Gören bir insan gibi başını tek seferde bana çevirdi ve garip bir cisme bakıyormuş gibi baktı. "Onun kalp atışları hızlandığında bebeğinki yavaşlıyor. Sanki... Birbirini iten iki mıknatıs parçası gibi."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
