Getireceği ihtimallerin benliğimi yok etmesinden korkuyordum.
Biran'ın ve oğlumun yüzüne her bakışımda içimin parçalanmasından korkuyordum.
Hualp Koran'a asla aşık olmadığımı biliyordum; hatırlamasam bile bunu biliyordum. Çünkü kalbim tüm zamanlarda ve tüm ihtimallerde yalnızca Biran Nuh'a aitti.
Ruhumu dar ağacında sallandıran, Temur Alizen'den kalan tecrübelerimdi. Burada bir bebek sahibi olmak için gerçek bir aşka sahip olunması gerektiğini biliyordum. Ama bir bebeğin korkunç bir büyü ile ana rahmine yerleştirilebileceğini de biliyordum.
Hualp'in bana bunu yapmış olmasından korkuyordum.
Herkesin bildiği bu ihtimali kimsenin dillendirememesinden korkuyordum.
Bildiklerimin ve korkularımın ağırlığı altında eziliyordum.
"Benimle gel."
Bu bir rica değildi. Bu bir emirdi. Gözümden akan bir damla yaş şakağımasüzüldüğünde, Biran'ın tahammüllü tuzla buz olmuştu. Bileğimden kavrayıp beni Dora'nın önünden kaldırdığında, karnımı kapatacak kadar bile vaktim olmadı. Birlikte yer altı mağaranın boş odalarından birine girdik. Kapıyı sertçe üzerimize kapattığında kendimi daha fazla tutmadım. Avuçlarımı yüzüme bastırarak ağlamaya başlamadan bir saniye önce Biran'ın alnını kapıya yasladığını gördüm. Sonra yumruğu tok bir ritimle kapıya inmeye başladı.
