Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Dilimin ucunda isyan eden tüm kelimelerin sorumlusu O'ydu.
Adına anmaya bir kez bile yeltenmediğim adam, yabancı.
Safornikon ülkesinde uyandığım yeni sabahta, herkesi ve her şeyi yadırgıyordum..
Ancak o, bakışları, sözleri ve ne zaman ne yapacağını kestiremediğim tavırları ile bu hitapla birebir bütünleşiyordu.
Asla bir başkası olmayacaktı.
O, benim için hep bir 'yabancı' olarak kalacaktı.
Son birkaç saattir kapalı olan gözlerimi açtığımda, bakışlarım direkt olarak ahşap iskemlede bitti. Artık orada değildi. Başımı dizlerimde kaldırırken, belimde ve boynumda hissettiğim sızıyla yüzümü buruşturdum. Saatlerce aynı pozisyonda kalmaktan tutulmuştum. Yine de onun yatağında yatmadığım için memnundum. Kendisini tüm evrenin efendisi zanneden o adamın buyruklarına boyun eğmek kesinlikle hoşuma gitmiyordu.
Ortama yerleşmeye çalışan açık kızıl havayla birlikte ayağa kalktım. Her şey artık daha netti. Odası için kullanabileceğim ilk tasvirler; kasvet ve nizamdı. Nedeni ortadaydı.
Yabancı ruhundaki karanlığı yuvasına yansıtmaktan geri durmamıştı
Siyah kapı yavaşça aralandı, Perla'nın sevimli suratını gördüm. Başını uzattığı kapı aralığından, uyandığımı görmesiyle içeri girdi ve gülümsedi.
"Günaydın."
Bu kelimeyi bir süredir telaffuz etmiyordum. "Günaydın."
Bakışlarını yüzümde gezdirebilmek için başını hafifçe yukarı kaldırması gerekti. O da böyle yaptı. "Uyumadın mı? Hala bitkin görünüyorsun?" Cevap vermemi beklemeden, küçük ve beyaz ellerini birbirine kavuşturdu, devam etti. "Benimki de soru. Çok aç olmalısın. Gel hadi, mutfağa gidelim."
"Mutfağın bulunduğu koridoru kapalıydı, ısırgan diye bahsettiğiniz şey yüzünden..."
"Mestan evden çıkmadan önce koridoru açtı ve ölü ısırganları temizledi. Merak etme."
