Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kötülük kara pelerinini üzerime savurduğunda bile biliyordum; her zaman yürünecek bir yol vardı.
Telaffuz edilecek son bir söz, sonunda kırılacak bile olsa tutunacak bir dal her zaman vardı.
Kuru rüzgar tenimi ısırırken, yabancının sözleri bir mucizenin fitilini ateşliyordu. Bana iyi şeyler söylüyordu; bana ilk kez kendimi iyi hissettirecek şeyler söylüyordu. Oysa en başından beri ağzını her açtığında, kendimi aç bir kedi tarafından köşeye sıkıştırılan fare gibi hissettirmekten geri durmamıştı. Karşısında tırnaklarını çıkaran bir fareydim. Yine de onun dünyasında bir fareydim. Zihnimin arka odalarına hapsettiğim bu gerçek çoğu zaman dik başlılığımla alay etse de, bu kez çark benden tarafa dönmüştü. Bana benim için yardım etmeyen adam, bana kardeşim için yardım edecekti. Tanrım! Bunu duyduğuma bir türlü inanamamıştım! Ne söylediği an, ne de beni verandada yalnız bırakarak uzaklaştıktan sonra…
Ne yapacağını bilmiyordum. Nasıl yapacağını bilmiyordum. Ancak yapacaktı. İşte bunu mesnetsiz bir şekilde adım gibi biliyordum.
Nasıl geçtiğini anlamadığım birkaç günü yalnızca kaldığım odada tüketmiştim. Yalnızca zaruri ihtiyaçlarımı karşılamak için çıkmış, sonra biri tarafından kovalanıyormuşum gibi hızla benim için ayrılan bu konforlu kodese geri dönmüştüm. Bir yönden iyiydi. Ne yabancının ne de annesinin yüzlerini görmemiştim. Seslerini bile duymamıştım. Bolca hayal kurmuştum; içinde evimin ailemin, Gülnur’umun olduğu sıcak hayaller… Gözlerimi açtığımda ise Kimpras’ın soğuk ve acımasız yüzüyle burun buruna gelmiştim.
Yetersiz uykuyla geçirdiğim gecenin sabahında evde alışılmışın dışında bir hareketlilik vardı. Hizmetli kadınlar bu sabah kraliçenin baş yardımcısı olan adamın emri altında oradan oraya koşturup duruyorlardı. Başta ne olduğunu algılayamamıştım ancak Nivera gerçek bir kraliçe gibi salonda boy gösterdiğinde, eve bir misafir geleceğini düşündüm. Ayak altında dolaşmamı istemeyeceğini tahmin etmek zor değildi. Zaten ben de onun donuk ve kibirli suratını görmeye meraklı değildim. Az önce kimseye fark ettirmeden sonuna ulaştığım koridorda geri döndüğüm an tok bir erkek sesiyle duraksadım.
“Bayan Rozelin.” Omzumun üzerinden salona baktığımda, bana seslenen kişinin kraliçenin baş yardımcısı Konslan olduğunu gördüm. “Kraliçemiz az sonra şatoyu ve kıymetli üç büyükleri ziyaret edecekler. Ayrıca ateş sahasında gerçekleşecek olan soylular toplantısına teşrif edecekler.”
