Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Kimpras'ın efsunkar gücü avucuma bir mum diktiğinde, bilincim zihnime tutunmakta güçlük çekiyordu.
Ruhum, ucu bucağı olmayan bir heyelana tutulmuştu.
Gözlerimi bebeğin kımıldayan gözlerinden ayıramıyordum. Bebek ağlamaya başladığı anda, tüm yetilerim yeniden beynimin himayesine bırakıldı.
Titreyerek kalçamın üzerine düştüm.
İnsanların dehşetle şaşıran, şükreden sesleri birer uğultu suretinde algılarıma ulaşırken, elim kolyemden kayıp yanıma düştü. Bir uzuv gibi değil, vasıfsız bir taş parçası gibi...
"Ulu güçler adına!"
"Ulu güçler ve üç büyükler, şükürler olsun!"
"Şükürler olsun!"
"Şükürler olsun!"
İnsanların şükürleri ile bebeğin ağlayan sesi kulaklarımda dalga dalga büyüdü. Ona uzanan annesi en az benim kadar titriyordu. Bebeğini aldı ve ona, onu ilk kez görüyormuş gibi baktı.
"Şükür olsun!" dedi. Bu bir çığlıktı. "Ulu güçlere şükürler olsun!"
Hissettiklerime tek bir isim veremezdim. Sesimi kaybetmiştim. Bir an sonra o şaşkın kalabalığın anne ve bebeğin başından ayrılarak bana yöneldiğini fark ettim. Üzerime eğildiler ve hep bir ağızdan bir şeyler söylemeye başladılar. Sarf ettikleri kelimeleri bilmiyordum, tanımıyordum. Bir an önce dinmesini istediğim bir duaya benziyordu.
"Açılın."
Biran'ın sesi kalabalığı yarıp geçtiğinde, avuçlarımı kulaklarıma baskı yaparken buldum. Kimse durmadı. Daha fazla eğildiler ve kendimi bir fare kapanındaymış gibi hissettirmeye devam ettiler.
"Açılın!"
Yükselen sesi duayı bir bıçak olup kesti. İnsanların geri çekilmesiyle sesli ve aç bir nefes aldım. Onun tutuşunu kollarımda hissettiğimde, hala kulaklarımda olan ellerim yumruk formuna büründü. Beni ayaklarımın üzerinde duruncaya kadar yukarı çekti. Durduğum an ise ellerini hızla uzaklaştırdı.
"Burada bir şey olmadı."
Kesin emri insanların hayretle birbirine bakmasına sebep oldu.
