Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Tanrı tarafından mükafatlandırılan özel ruhlar, bağrında namütenahi bir acı taşır.
Acı görülmez, insan yalnızca kendi acısını hisseder, derler.
Hayır, onun kuzguni irislerine baktığımda, ruhunda sancıyan acısını hissettim.
Göğün ibriğinden akan damlalar tenimi sırılsıklam bırakırken, bastığım toprakların efsunkar elleri aramızdaki bağı ilmek ilmek örmüştü. Adımın dilinden döküldüğü an bunu hisseden tarafta yalnız olmadığımı biliyordum.
"Ne sanıyorsun?" Temur'un bariton sesi sağanağa karıştı. "Benden daha az gaddar olduğunu mu?"
Sözlerinin harekete geçirdiği mantığım, hizlerime sağlam bir darbe indirdi. Bakışlarım bir ok gibi Biran'ın bakışlarından fırlayıp, Temur'unkilere saplandı.
"İnan bana hayatım, yaptıklarını bilseydin, benim bir melek olduğumu düşünebilirdin." Kolunu uzattı ve nasırlı avucunu bana açtı. "Şimdi gel. Sana bunu tekrar söylemeyeceğim."
Ondan korkmuyordum. Kimseden korkmuyordum. "Bana, bu lanet topraklardan nasıl çıkacağımı söyle. Şimdi."
Temur, yeşil bakışlarını küçümser bir tavırla kızıl ormanda gezdirdi. "Aydınlık topraklarımı özlediğini biliyordum."
"Kes şunu!" Temur'a doğru attığım tek adımda, tüm ilkel silahların horozları çekildi. Durdum, hemen arkamda hissettiğim adam yabancıydı.
"Bir adım daha atma." Biran'ın sesi karanlık bir tehdidi barındırıyordu. "Bırak Kimpras'dan çıkmayı, ben istemeden ormandan çıkamazsın."
Başımı omzuma çevirdim, yalnızca kızıl yapraklarla bezeli toprak zemine bakıyordum. "Ben, yalnızca..."
Sözümü kesen dört nala yaklaşan atların sesiydi. Liderler yerinde kalırken, kalanlar bir adım geri çekilip silahlarını ortadan yok ettiler. Yine benim bilmediğim ama onların çok iyi bildiği bir şeyler dönüyordu. Gelenler her kimse, kesinlikle çekinilmesi gereken kişilerdi.
"Onu senden kıran kırana geri almak isterdim." Temur, kumral saçlarını bir baş hareketiyle geriye attı, gülümsüyordu. "Bu, fazla kolay olacak."
